Στη σάλα με τα βαμπίρ

Στην αρχή έμοιαζε με τη γωνιά ενός γραφείου. Και ως προς το περιεχόμενο του ντοκουμέντου έκανα μία πρώτη σκέψη ότι επρόκειτο για τη νεοελληνική πραγματικότητα σε πολύ υψηλή συμπύκνωση: σε τόσο μικρό χώρο, σε τόσο λίγο χρόνο να συμπεριληφθούν τόσα πολλά. Αναφέρομαι στη βιντεοσκοπημένη συνάντηση Μπαλτάκου – Κασιδιάρη στο γραφείο του πρώτου, στη στιχομυθία τους, σε όσα ευθέως διατυπώνονται μα και σε όσα υπονοούνται. Στη δραματουργία το φαινόμενο ονομάζεται δραματική, δηλαδή θεατρική, πύκνωση.

Αναλυτικά: ένα υψηλόβαθμο στέλεχος, γενικός γραμματέας της κυβέρνησης, συναντιέται με τον πιο προβεβλημένο από τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Το τι συζητάνε και το πώς ας το καταχωρίσουμε στην κατηγορία μικροπολιτική, εννοείται στον πολύ γκρίζο σχεδόν μαύρο φάκελο. Ακροδεξιοί λίγο ή περισσότερο αμφότεροι, μιλούν για ίντριγκες, συνωμοσίες και συναφή. Ο όλος διάλογος σε ύφος και ήθος λούμπεν. Εμβληματικό στοιχείο στη σκηνογραφία, τα εικονίσματα – εικονοστάσι στον τοίχο πίσω από την πλάτη του γενικού γραμματέα.

Και πέρα από το φιλμ, ο ένας, μαθαίνουμε, προσηλωμένος σε ιδεοληψίες εξαίρει πολιτικά τη σχέση της δεξιάς με τους ένστολους και το ορθόδοξο ιερατείο, ο άλλος –το ξέραμε– μέλος του κατεξοχήν ρατσιστικού και ομοφοβικού κόμματος, του ντόπιου νεοναζιστικού μορφώματος σωστότερα. Αξίζει να προσεχθεί η διατύπωση του Μπαλτάκου για τον πρωθυπουργό πως είναι μεγαλοαστός και γι’ αυτό δεν καταλαβαίνει την κοινωνία. Πρόσφατα ένας άλλος χρυσαυγίτης, ο Παναγιώταρος, δήλωσε για τους ομοίους του πως είναι αυτοί που κάνουν τη βρόμικη αλλά χρήσιμη δουλειά, όπως κάποτε ο ηγέτης Χίτλερ (αλλά κι ο έτερος μεγάλος, ο Στάλιν, συμπλήρωσε ο χρυσαυγίτης, με διακριτή ιδεολογική αβρότητα προς το άλλο άκρο). Ετούτοι εδώ δεν είναι μεγαλοαστοί, είναι κωλοπετσωμένοι μικροαστοί, αυτοί που ξέρουν την πιάτσα, και που τα καλόπαιδα ανάμεσά τους πότε -πότε την καθαρίζουν από τις βρομιές (ομοφυλόφιλους, Εβραίους, Ρομά, μετανάστες, και άλλους).

Εντωμεταξύ, για τον στενότατο συνεργάτη δύο πρωθυπουργών της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας, πληροφορηθήκαμε και άλλα, ανάμεσα στα οποία δύο περίπου απίστευτα: πρώτον ότι επιδίδεται στη συγγραφή «παραϊστορικών» συγγραμμάτων με εμμονή στην αρχαία Σπάρτη (Sparta πήγα να γράψω), και δεύτερον ότι το μοναχογιό του, απόφοιτο του Πολιτικού της Νομικής και με μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ, έφτασε μέχρι τα δικαστήρια προκειμένου να τον διορίσει στο Λιμενικό Σώμα (τάχα αγνοούσαμε ότι μακροπρόθεσμα καμία επένδυση και τίποτε δεν είναι περισσότερο ασφαλές από μία θέση στο ελληνικό δημόσιο)!

Σε γενικές γραμμές η σούμα: υποτυπώδης έως ανύπαρκτος πολιτικός φιλελευθερισμός, χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, μεγάλο κράτος. Συστατικά ως ένα βαθμό αλληλένδετα. Και από την εν λόγω σούμα, (τον κουβά με τα ωραία της ανελευθερίας μας), στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μην υπερασπίζεται, προγραμματικά κιόλας, κάποιο, έστω ένα, από τα συστατικά της (το υπερασπίζονται, βέβαια, με πολλούς ευφημισμούς κι άλλες τόσες ρητορείες).

Τώρα το πλάνο άνοιξε πάρα πολύ, και ποιος δεν εικονίζεται πια εντός του. Όχι μόνο τα ιδεοληπτικά με τον αντρισμό τους λεβεντόπαιδα, μα και οι πολιτικάντηδες όλου του φάσματος, οι αντιδραστικοί του ιερατείου, οι δημοκόποι των καναλιών, οι τηλεοπτικοί διασκεδαστές που καμώνονται τους καλλιτέχνες, κόσμος πολύς, η σάλα τεράστια, και η σπατάλη του ατελείωτου γκαλά παρ’ όλη τη χρεοκοπία υπερβολική. Και μια που το ’φερε ο λόγος, μετά το κράτος –να μην ξεχνούμε– ο δεύτερος μεγάλος εργοδότης στην Ελλάδα είναι ο λαϊκισμός. Φανταστείτε δίχως αυτόν πόσα κανάλια και παρεμφερείς επιχειρήσεις μάνι-μάνι θα ’κλειναν, πόσος κόσμος θα ’μενε στο δρόμο.

Όμως το πράγμα έφτασε όσο ποτέ στο μη παρέκει. Η παράλογη αδράνεια κατατρώει κι αποσαθρώνει στο εσωτερικό της τη μεσαία τάξη. Δεν υπάρχουν κοινωνίες δίχως μεσαία τάξη ούτε γίνεται (όπως με το προλεταριάτο) να την εισαγάγουμε από αλλού. Αν δεν υπάρξει πραγματικά ορθολογική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσουν όλα.

Στη σάλα με τα βαμπίρ να πέσει άπλετο πρωινό φως. Σύγχρονος, ρηξικέλευθος πολιτικός φιλελευθερισμός. Δεν το πατάς το θηρίο στο νυχάκι του, δεν του δίνεις το χρόνο να ανασκουμπωθεί και να αντιδράσει, (π.χ. υπόθεση ταυτοτήτων επί Χριστόδουλου), το λαβώνεις καίρια και κατάστηθα (πλήρης διαχωρισμός κράτους εκκλησίας). Το έχω ξαναγράψει σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα, και ας θεωρηθεί υποκειμενική η ιεράρχησή μου: ένας αυστηρός αντιρατσιστικός νόμος και ο ισότιμος πολιτικός γάμος ομοφύλων –δείτε τι γίνεται στον κόσμο– αυτό είναι το άπλετο πρωινό φως. Η προτεραιότητα στα ατομικά δικαιώματα, στην ακεραιότητα και στην ελευθερία του ατόμου.

Οι υστερικές αντιδράσεις δε θα κρατήσουν για πολύ, οι καμπάνες στις ελληνόψυχες μητροπόλεις θα χτυπάνε κάθε τέταρτο για πόσο, τα τέρατα θα γρυλίζουν μέχρι πότε, στο τέλος θέλοντας και μη, όπως συμβαίνει και στα θρίλερ, θα διαλυθούν σε σωρούς σκόνης.

Ύστερα, σιγά –σιγά θα βάλουμε μπρος και για τα υπόλοιπα. Όλα σχεδόν από την αρχή.

Υ.Γ. Η θεμελιώδης αδυναμία όσων πολιτεύονται αντιδραστικά είναι η έλλειψη τόλμης. Για να φτιάξεις πλειοψηφίες σε καιρούς κρίσης δεν προσθέτεις· αντίθετα, αφαιρείς, ξεσκαρτάρεις, αποσαφηνίζεις. Ρισκάρεις να χάσεις. Το ρίσκο είναι δύναμη και χαρακτήρας, στρέφει πάνω σου την προσοχή των άλλων. Σε καιρούς κρίσης στην αγορά κυριαρχούν η φασαρία και ο φόβος. Το κομμάτι του κόσμου που φωνασκεί, του οποίου λογαριάζονται οι αντιδράσεις και κοστολογείται η διάθεση, είναι προ πολλού όχλος. Φωνάζει ότι δε θέλει καμία αλλαγή, αλλά κι αυτόν που βρέθηκε να κυβερνά και δίστασε να προχωρήσει σε αλλαγές, τον ξεγράφει. Το ΠΑΣΟΚ κυκλοφορεί ήδη συρρικνωμένο, ελάχιστο και με ψευδώνυμο, ο ΛΑΟΣ χάθηκε, ετοιμάζεται η ΔΗΜΑΡ, –να πω ποιος πρέπει να παίρνει σειρά; Ο όχλος, όπως το συμπλεγματικό και φοβικό άτομο, είναι φύσει αχάριστος.