Στο…‘89 ψάχνει για σωσίβιο ο ΣΥΡΙΖΑ

Οι αποκαλύψεις για εκβιασμούς, κασέτες, ηχογραφημένες συνομιλίες, παρακολουθήσεις, χρηματισμούς κλπ, συνθέτουν ένα ερεβώδες πολιτικό σκηνικό. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, σχολιαστές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί προστρέχουν στο παρελθόν και κάνουν συγκρίσεις, συνειρμούς, ερμηνείες. Πόσες φορές, για παράδειγμα, έχουμε ακούσει για το 1965 και τη λεγόμενη αποστασία. Τα γεγονότα εκείνης της τόσο ταραγμένης περιόδου χρησιμοποιούνται ή και αξιοποιούνται δια πάσα νόσο. Σε μικρότερη κλίμακα ακούμε τακτικά για το 1989, το οποίο είχε χαρακτηριστεί από τον σπουδαίο στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο ως βρώμικο, και, κάπως έτσι, πέρασε στα πολιτικά χρονικά.

Ως «βρώμικο ‘89» λογίζεται η (ιδεολογικά) παράταιρη συνεργασία της δεξιάς με την αριστερά στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης της ΝΔ με τον (τότε) Ενιαίο Συνασπισμό, που είχε, εκτός των άλλων, ως επακόλουθο την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά.

Δεδομένου ότι οι συνεργασίες είναι τανγκό, προϋποθέτουν δηλαδή δύο, είναι τουλάχιστον παράδοξο να ακούμε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να ψάχνουν στο 1989 αντιστοιχίες με τα όσα δυσώδη συμβαίνουν τώρα με τον Παππά, τον Καμμένο και τον Παπαγγελόπουλο. Επειδή, όπως και τότε, ο πρωθυπουργός λέγεται Μητσοτάκης; Βλέπει κανείς στο κάδρο κάποιον Ανδρέα, Χαρίλαο ή Λεωνίδα; Ή μήπως κάποιοι κάνουν αυτούς τους συνειρμούς επειδή φαντασιώνονται τον Τσίπρα ως Παπανδρέου και τους βολεύει στο αφήγημά τους;

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κουβαλάει και πολλά από την ιστορικότητα του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ ή ακόμα και του Συνασπισμού. Ακόμα όμως κι αν είναι έτσι, δεν παύει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η μετεξέλιξη όλων αυτών των κομμάτων και μάλιστα τα περισσότερα στελέχη του προέρχονται από τη μήτρα αυτή.

Για να συνθέσουμε το παζλ της –φρονώ εύλογης– απορίας για τις συγκρίσεις και τις μειωτικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ στο ‘89 θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω το ρολόι του χρόνου. Ο Ενιαίος Συνασπισμός ήταν καρπός της συνεργασίας του ΚΚΕ με την ΕΑΡ, του Φλωράκη με τον Κύρκο για να το προσωποποιήσουμε, μιας και οι δυο αυτές εμβληματικές προσωπικότητες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο.

Τα πράγματα για το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρα. Σε όλες τους τις αναλύσεις ο Περισσός με πολιτικά έντιμο τρόπο έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως ήταν λάθος οι επιλογές που έκανε το Κόμμα εκείνη την περίοδο. Τόσο η συνεργασία με τους «ανανεωτικούς» όσο και η συγκυβέρνηση με τη δεξιά. Δεν μιλούν, ωστόσο, ποτέ απαξιωτικά για εκείνη την εποχή. Την αναγνωρίζουν ως στρατηγικό λάθος, όπως έχει κάνει το ΚΚΕ και για άλλες περιόδους της εκατονταετούς ιστορίας του. Πάντα, όμως, με σεβασμό ή και διάθεση αυτοκριτικής, όπως επιτάσσει η έννοια της συνέχειας σε ένα κόμμα.

Αντιθέτως, στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει γίνει σε κανένα όργανο ή συνέδριο καμία συζήτηση για εκείνη την εποχή. Πρωταγωνιστές του ‘89 είναι σήμερα κορυφαία στελέχη του κόμματος. Ο Γ. Δραγασάκης, ο Φ. Κουβέλης, ο Δ. Παπαδημούλης και τόσοι άλλοι που μπορεί σταδιακά να αποχώρησαν ή να έφυγαν από τη ζωή.

Πώς, λοιπόν, μιλούν τα στελέχη του ή οι άνθρωποι στα ΜΜΕ με τόση απαξίωση για εκείνη την περίοδο; Είναι δείγμα άγνοιας της ιστορίας ή έλλειψη σεβασμού στη διαδρομή ενός κόμματος; Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο…

Υ.Γ. Όσοι ενδιαφέρονται για τη δημιουργία του Ενιαίου Συνασπισμού, τα γεγονότα που οδήγησαν στη συγκυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τους Χ. Φλωράκη - Λ. Κύρκο, τη διάσπαση του Ενιαίου Συνασπισμού και γενικότερα για την περίοδο γύρω από το ’89 τους προτρέπω να διαβάσουν (και) το καταπληκτικό βιβλίο-μελέτη του επιστήμονα και φίλου Κωνσταντίνου Ζαγάρα «Η κατάρρευση του “υπαρκτού” και η διάσπαση του ΚΚΕ» (εκδόσεις Θεμέλιο).