Μπορεί να ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά στην σημερινή συγκυρία είναι ό,τι πιο επείγον και καθοριστικό.
Όταν στην Πολιτεία ρωτούν τον Σωκράτη με ποιο κριτήριο θα ξεχώριζε αυτούς που έχουν τα προσόντα να συμμετάσχουν στην πολιτική και να ασκήσουν εξουσία, αυτός προτείνει μια εξαιρετικά απλή δοκιμασία.
Ρωτήστε τους, λέει, αν το επιθυμούν. Αν η απάντηση είναι καταφατική, στείλτε τους κατευθείαν στο σπίτι τους. Αν απαντήσουν αρνητικά, ότι δηλ. δεν θέλουν, και το εννοούν, τότε επιστρατεύστε τους και δώστε τους την δυνατότητα να κυβερνήσουν.
Αυτός που γλείφεται για τον θρόνο και μηχανορραφεί, που περιπαθώς ορέγεται τα οφφίκια, που ξημεροβραδιάζεται σε κομπίνες και στρατηγήματα για να πλασσαριστεί στην ανερχόμενη φατρία, προφανώς υπολογίζει σε προσωπικό όφελος από την πολιτική και όταν του δοθεί η ευκαιρία θα το αρπάξει. Εποφθαλμιά τον δημόσιο πλούτο και είναι επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο.
Αυτός, αντίθετα, που απέχει από την τρέχουσα κομματική δοσοληψία, αυτός που κρατιέται μακρυά από την συναλλαγή, αυτός που αρνείται να παίξει το παιγνίδι με τους ισχύοντες κανόνες έχει επίγνωση ότι η αληθινή πολιτική προϋποθέτει την εγκατάλειψη κάθε προσωπικού συμφέροντος και την ολοκληρωτική αφιέρωση στην υπηρεσία του κοινού καλού. Η αληθινή πολιτική δεν είναι απόλαυση, αλλά μόχθος βαρύς, επώδυνος πόλεμος κατά της ιδιοτέλειας και της αρπακτικότητας των μικρών και μεγάλων οργανωμένων συμφερόντων.
Κάπως έτσι, όντως, οι πιο έντιμοι και δημιουργικοί άνθρωποι στη χώρα μας αποχώρησαν μετά βδελυγμίας από το κομματικό παιγνίδι. Κι όσοι έμειναν μέσα είτε περιθωριοποιήθηκαν, είτε υπέκυψαν στο δέλεαρ του πανταχού παρόντος χρηματισμού. Ανοίχθηκε ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο ηθικά υγιές κομμάτι της κοινωνίας (που όσο κι αν προσπάθησαν οι ανίδεοι και αδίστακτοι κυβερνήτες μας δεν κατόρθωσαν να την διαφθείρουν ολοκληρωτικά) και στην κομματική ακρίδα που κατέφαγε τελικά τις σάρκες του τόπου.
Τι χρειάζεται λοιπόν σήμερα; Δύο απλούστατα πράγματα:
Πρώτον, να κατεβούν στην πολιτική κονίστρα πρόσωπα τελείως καθαρά από οποιαδήποτε σύμπραξη, συνέργεια ή συμμετοχή στο ληστρικό παλαιοκομματικό κατεστημένο και με την δέσμευση να πολεμήσουν τις νοοτροπίες και τις μεθόδους του.
Προσοχή: όχι να μπουν νέα πρόσωπα μέσα στους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς, αφού αυτοί έχουν αποδείξει περίτρανα την ικανότητά τους να ενσωματώνουν, να αδρανοποιούν και τελικά να διαφθείρουν. Οποιαδήποτε καινούργια πολιτική κίνηση πρέπει να είναι έξω από τις υπάρχουσες δομές, να ξεκινάει με ένα απόλυτα διακριτό λόγο και τρόπο.
Δεύτερον, ριζοσπαστικές θεσμικές τομές, που θα καθιστούν αδύνατη στο εξής την κατάληψη του κράτους, και του δημόσιου χώρου γενικά, από τις αδηφάγες συντροφίες των καταχραστών, των λαφυραγωγών και των καταπατητών που υποκρινόμενοι τους υπερασπιστές του δημόσιου συμφέροντος ρούφηξαν το μεδούλι της κοινωνίας.
Τέτοιες νομοθετικές ρυθμίσεις, που θα αποσπάσουν την δημόσια διοίκηση από τα νύχια των κομματικών στρατών, και υπάρχουν και έχουν προταθεί. Υπήρχε ο νόμος Ραγκούση για την αξιοκρατική, εσωτερική εξέλιξη των διευθυντικών στελεχών της δημόσιας διοίκησης, ο οποίος άμα τη φηφίσει ακυρώθηκε στην πράξη με διάφορες ad hoc «εξαιρέσεις». Υπήρξε ο νόμος 4048/12 κατά της κακονομίας και της πολυνομίας, που απαιτούσε τον εκ των προτέρων υπολογισμό των οικονομικών επιπτώσεων κάθε προτεινόμενης νομοθεσίας. Και αυτός ο νόμος ακυρώθηκε αμέσως με οδηγία του κ. Μπαλτάκου προς τους υπουργούς να τον αγνοήσουν. Αυτός ήταν ο λόγος που ο ως άνω κύριος, παρά το άθλιο ποιόν του, απολάμβανε ευνοίας σε όλους τους πολιτικούς χώρους, με στελέχη διαφόρων παρατάξεων να παρουσιάζουν εγκωμιαστικά τα βιβλία του που ανέδιδαν ναζιστικό φυλετισμό.
Άλλες αναγκαίες θεσμικές επεμβάσεις που θα αφαιρούν κάθε κρατική επιχορήγηση από το εκδοτικό και τηλεοπτικό κατεστημένο που ήταν πρωτεργάτης της καταστροφής, καθώς και για την θεραπεία της αρνησιδικίας που καθιστά το κράτος δικαίου κενό γράμμα, περιέγραψε πρόσφατα ο καθ. Στ. Τσακυράκης (σε άρθρο του στο Protagon). Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε μέτρα για την απελευθέρωση των πανεπιστημίων από την κομματική και παρακομματική βία με την εφαρμογή κατ’ αρχήν του κατ’ όνομα ισχύοντος νόμου τον οποίο ακρωτηρίασε το σημερινό υπουργείο και παραβιάζουν αναίσχυντα οι κομματικοί πρυτάνεις.
Αυτό είναι το άμεσο, το επιτακτικό πολιτικό καθήκον της στιγμής. Χωρίς αυτές τις αλλαγές οποιεσδήποτε άλλες προτάσεις επί παντός του επιστητού που εύκολα κυλούν από τα χείλη παραγοντίσκων είναι απλώς εμπαιγμός. Τίποτα δεν θα ευδοκιμήσει σ’ αυτόν τον τόπο αν πρώτα δεν σκοτωθεί το τέρας της κομματοκρατίας. Κανένα κοινωνικό κράτος για όλους δεν θα λειτουργήσει, αν δεν πάψουν πρώτα οι λίγοι να παχαίνουν με τον μόχθο των πολλών που τους απομυζούν σε συμπαιγνία με τους κομματικούς προστάτες τους.
Στο σημείο αυτό ακούγεται ο ειρωνικός καγχασμός των «ιδεολόγων» βαρέων βαρών. Μα αυτά είναι «απολίτικα», δεν έχετε «θέσεις». Δεν μας μιλάτε για την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, τις επιβουλές των ξένων κατά του γένους, τη λέσχη Μπίλντεμπεργκ και τον Σόρος που θέλει να μας κάνει όλους αδελφές, το «ξεπούλημα» της δημόσιας γης που σήμερα την νέμονται δημοκρατικά χιλιάδες ιδιώτες καταπατητές, τον σατανικό ΟΟΣΑ που θέλει να πωλούνται τα φάρμακα (και μάλιστα 30% φτηνότερα) στα σουπερμάρκετ για να μας δηλητηριάσουν και να έρθει το βιολογικό τέλος μας. Δεν βλέπετε τα παιδιά στις χώρες του καπιταλισμού και της κακής Δύσης που σωριάζονται στο δρόμο σφαδάζοντας από το κακό βρεφικό γάλα που παίρνουν απ’ τα παντοπωλεία της γειτονιάς; Και για το μεγάλο κεφάλαιο τι έχετε να πείτε, ε;
Η ειρωνεία αυτή είναι ένας αντιδραστικός αλαλαγμός, ο επιθανάτιος ρόγχος ενός βρωμερού κήτους. Το θέμα είναι αν θα μας πλακώσει όλους με το σάπιο λίπος του. Ή αν το ζωντανό κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το μεγαλύτερο δηλ. τμήμα ενός δημιουργικού και προικισμένου λαού, θα το πετάξει από πάνω του για να αναπνεύσει επί τέλους τον αέρα της ελευθερίας και να ξαναβρεί τον πολιτισμό του.
Το ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών που στην πορεία των σπουδών τους «λιμνάζουν» είναι όντως πολύ μεγάλο και άκρως ανησυχητικό. Είναι, όμως, παράλληλα εντελώς ανεξήγητο ή αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των φοιτητών;
