Έχουμε και τους φιλελεύθερους που μας αξίζουν;

Στο διαδίκτυο έπαιζε πριν μερικές μέρες μια δήλωση του Ομπάμα στην οποία αυτός έκανε έκκληση στο «να μη δικαιολογήσουμε τη βία εκλογικεύοντάς την ή συμμετέχοντας σ’ αυτή». Αυτή η δήλωση σκόρπισε ρίγη συγκίνησης σε κάποιους πρώην ή δήθεν φιλελεύθερους. Ενώ αντίστοιχες καταδίκες της βίας από τη μεριά του Νόαμ Τσόμσκι και της Νάντια Πελόζι πάλι ενθουσίασαν τους ιδίους. Είδατε, έλεγαν, ακόμη και αριστεροί σαν τον Τσόμσκι ή Δημοκρατικοί σαν τον Ομπάμα και την Πελόζι καταδικάζουν τη βία των διαδηλωτών στις ΗΠΑ. Βεβαίως έκαναν κάτι ανεπίτρεπτο για κάποιον που ενστερνίζεται τον φιλελευθερισμό. Απέκοπταν τα προηγούμενα και τα επόμενα των δηλώσεων για να εμφανίσουν και τους τρεις σχεδόν σαν ομοϊδεάτες του Τραμπ. Ενώ οι τρεις μιλούσαν για μια άλλη Αμερική, που ζητά πραγματικά η χώρα τους να αντιμετωπίζει ισότιμα στους πολίτες της και γι’ αυτό το λόγο έκαναν έκκληση για συνέχιση των ειρηνικών διαμαρτυριών. 

Η προσπάθεια ταύτισης των διαδηλωτών με όσους κάνουν πλιάτσικο είναι χυδαία. Συγγνώμη, δεν χρησιμοποιώ τέτοιους όρους στην αρθρογραφία μου, τόσο στην έντυπη όσο και στα δικτυακά μέσα, αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη. Χυδαία, χυδαία, χυδαία. Είναι άλλο ζήτημα αν αυτοί οι διαδηλωτές είναι δεκάδες χιλιάδες ή μόνο κάποιες χιλιάδες, αν εκφράζουν την πλειοψηφία της Αμερικής ή μια μειοψηφία. Αυτό θα μας το δείξουν και οι αμερικανικές εκλογές αλλά και οι κοινωνιολογικές έρευνες. Αλλά σίγουρα όσοι και να είναι δεν τους εκφράζουν ούτε οι antifa ούτε οι πλιατσικολόγοι, ούτε αυτοί που γκρεμίζουν τα αγάλματα των δουλέμπορων και ανακηρύσσονται μεγάλοι εχθροί της ιστορικής συνέχειας. Αλήθεια μήπως να κάνουμε και ένα φιλελεύθερο κίνημα αποκατάστασης των αγαλμάτων του Στάλιν και του Λένιν; Πολλοί θα το χαρούν στο ΚΚΕ και οι λαοί της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. 

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ οδήγησε στο σημείο βρασμού μια μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας που διαβλέπουν σ’ όλους όσοι υποστηρίζουν αυτό το κίνημα οπαδούς της «καλής βίας». Θα τους παρέδιδα στην Κοινωνιολογία και την Ιστορία που μας δείχνουν ότι  οι κοινωνίες δεν θα είχαν ποτέ περάσει στη δημοκρατία, αν πριν απ’ αυτήν δεν υπήρχαν βίαιες επαναστάσεις κατά της μοναρχίας και του δεσποτικού κράτους. Και βεβαίως την ίδια στιγμή θα συμφωνούσα απόλυτα με τον Πόπερ που τόνιζε ότι οι δημοκρατικές διακυβερνήσεις δεν ανατρέπονται με αιματοχυσίες στους δρόμους.

Από εκεί όμως ως την ταύτιση των διαδηλωτών στις ΗΠΑ με αυτούς που πανηγύριζαν όταν καίγονταν οι δολοφονημένοι υπάλληλοι της Μαρφίν, η εξίσωση όλων των Αμερικανών διαδηλωτών με τους δικούς μας «Antifa», η ταύτιση της «κοινωνίας της αγένειας» που στην Ελλάδα παρήγαγε φαινόμενα σαν τους αντιπολιτικούς «αγανακτισμένους» αρχικά και τους πολιτικοποιημένους ναζί της Χρυσής Αυγής αργότερα με τους διαδηλωτές στην Αμερική προδίδουν ανθρώπους που ενώ κατηγορούν όλους τους άλλους για τις εμμονές τους, οι ίδιοι δεν μπορούν να αναλύουν ψύχραιμα κοινωνικά φαινόμενα όπως η άνοδος το 2015 και η πτώση το 2019 του ΣΥΡΙΖΑ. Και αντί να κάθονται να μελετήσουν τις αιτίες ανόδου και πτώσης του, αλλά και τις όποιες υπαρκτές ή μη δυνατότητες μετεξέλιξής του, ψάχνουν απεγνωσμένα να ανακαλύψουν «συριζαίους» ακόμη και στις ΗΠΑ.

Είναι αλήθεια πως η επισφαλής θέση των μεσαίων στρωμάτων οδηγεί πολλούς απ’ αυτούς σε λογικές συντηρητικής αναδίπλωσης και σε τελική ανάλυση και σε μορφές μίσους προς ό,τι δεν ταιριάζει με τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Αλλά, πάλι, τόσο μίσος και τόση χολή; Κάποιοι μάλιστα το πάνε πολύ μακριά υποστηρίζοντας τον ρατσισμό με επιχειρήματα του τύπου «στις ΗΠΑ, βάσει των Ομοσπονδιακών στατιστικών εδώ και δεκαετίες (και επί Δημοκρατικών Προέδρων – και επί Ομπάμα, ασφαλώς) τα εγκλήματα μαύρων κατά λευκών είναι εννιά φορές περισσότερα από τα εγκλήματα λευκών κατά μαύρων» Αν παλιότερα η δημοσιογραφία οδηγούσε παντού, σήμερα η στατιστική οδηγεί στο ρατσιστικό ψέμα.

Γιατί ακόμη και να δεχθώ αυτό το στοιχείο (έψαξα αλλά δεν βρήκα ποια ομοσπονδιακή στατιστική υποστηρίζει αυτό το συμπέρασμα), δεν πρέπει να αγνοούμε ότι οι λευκοί αποτελούν το 73% και οι Αφροαμερικανοί το 12% του πληθυσμού στις ΗΠΑ, αλλά τα περιστατικά άσκησης βίας της αστυνομίας κατά των μαύρων είναι 273 ανά 100.000 αφροαμερικανικού πληθυσμού, ενώ τα αντίστοιχα για τους λευκούς είναι 76 ανά 100.000. Ενώ την ίδια στιγμή το ποσοστό του μαύρου πληθυσμού στις φυλακές υπερβαίνει το 33%. Σύμφωνα δε με την Sentencing Project το 10% των μαύρων Αμερικανών ηλικίας 30 έως 40 ετών έχει βρεθεί κάποια στιγμή στη φυλακή έναντι 3% του αντίστοιχου λευκού πληθυσμού. Δεν σταματά μόνο εδώ το πρόβλημα. Οι κοινωνιολόγοι Jeff Manza και Christopher Uggen διαπίστωσαν ότι σε δεκατέσσερις πολιτείες το ποσοστό των μαύρων που αποκλείστηκαν από τις τελευταίες εκλογές ξεπερνούσε το 10% και σε πέντε πολιτείες το 20%.

Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό που αναφέρει ο Στάθης Καλύβας στην «Καθημερινή» στο άρθρο του «Αμερική και ρατσισμός» (14-06-2020). Κατ’ αυτόν «από τη δεκαετία του 1960 και μετά, το αμερικανικό κράτος έχει λάβει πληθώρα νομικών και οικονομικών μέτρων που στοχεύουν στη βελτίωση της θέσης των Αφροαμερικανών, ενώ και οι αξίες των ανθρώπων έχουν αλλάξει. Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Πώς λοιπόν εξηγείται το φαινόμενο της βίαιης συμπεριφοράς αστυνομικών οργάνων εις βάρος Αφροαμερικανών; Ο ρατσισμός ορισμένων αστυνομικών είναι προφανώς ένα αίτιο, αλλά σίγουρα όχι το μόνο».

Ναι, δεν είναι το μόνο, αλλά είναι το κύριο. Αυτόν τον ρατσισμό εκφράζουν όσοι ταυτίζουν τη δημοκρατική Αμερική με τους antifa. Κακόμοιρε ελληνικέ φιλελευθερισμέ, πόσο έχεις ξεπέσει! Ίσως κάθε χώρα έχει και τους «φιλελεύθερους» που της αξίζουν. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός στα καθ’ ημάς (βλέπε τους σκοπιανοφάγους και τους κυνηγούς «λαθρομεταναστών») απειλούν παντού και πάντα σοβαρά τη δημοκρατία και τον φιλελευθερισμό.