Θέλουν γυναίκες υπουργούς, γενικώς και αορίστως, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Λες και το φύλο είναι το μόνο σημαντικό προσόν μιας γυναίκας πολιτικού.
Αν παρακολουθείτε τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας θα γνωρίζετε πως όπου να ‘ναι η κυβέρνηση θα ανασχηματιστεί. Και πολύ πιθανόν να έχετε ακούσει συζητήσεις για τον ανασχηματισμό στις οποίες συχνά πυκνά ακούγεται η φραση «θα βάλει άραγε ο Μητσοτάκης περισσότερες γυναίκες στην κυβέρνηση;» ή η φράση «μακάρι να δούμε περισσότερες γυναίκες στην κυβέρνηση» λες και οι γυναίκες είναι κάποιου είδους διακοσμητικό το οποίο με την τοποθέτηση του και μόνο αλλάζει την εικόνα μιας κυβέρνησης προς το καλύτερο.
Προσέξτε. Οι συμπολίτες που αναρωτιούνται ή εύχονται για περισσότερες γυναίκες σε υπουργικές θέσεις δεν συγκρίνουν ικανότητες. Δεν προτείνουν, ας πούμε, την υπουργοποίηση κάποιων συγκεκριμένων γυναικών που έχουν συγκεκριμένες ικανότητες και οι οποίες ξεπερνούν αυτές κάποιων ήδη υπουργοποιημένων συναδέλφων τους. Όχι. Προτείνουν την υπουργοποίηση γυναικών, γενικώς και αορίστως, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Λες και το φύλο είναι το μόνο σημαντικό προσόν μιας γυναίκας πολιτικού και όχι οι σπουδές, η προϋπηρεσία ή η μέχρι τώρα πορεία.
Οι συμπολίτες αυτοί μπορεί να έχουν κάθε καλή πρόθεση και να πιστεύουν ότι μάχονται τον σεξισμό αλλά το μόνο που στην πραγματικότητα καταφέρνουν είναι να τον ενισχύουν κατασκευάζοντας ένα σχήμα στο οποίο τα προσόντα των αντρών είναι οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί προσόν στην πολιτική (από πραγματικές ικανότητες μέχρι δημοφιλία) ενώ το προσόν των γυναικών είναι το φύλο τους. Οι άνδρες είναι οι κυνηγοί, οι πετυχημένοι, οι προσοντούχοι και οι γυναίκες... ε, είναι γυναίκες... τι άλλο να κάνουν δηλαδή;
Καταλαβαίνετε πώς αυτός ο καθόλου απροκάλυπτος και επιμελώς καμουφλαρισμένος σεξισμός είναι, όπως πάντα συμβαίνει με τον σεξισμό, υποτιμητικός και άδικος για τις γυναίκες πολιτικούς που έχουν ικανότητες και προσόντα. Είναι πολύ υποτιμητικός και άδικος για τις γυναίκες πολιτικούς που έχουν ήδη υπουργοποιηθεί, αλλά και γι’ αυτές που θα υπουργοποιηθούν. Γιατί από ικανοί πολιτικοί που υπουργοποιούνται εξ αιτίας των προσόντων τους, μετατρέπονται σε γυναίκες που υπουργοποιούνται μόνο και μόνο για να έχει η κυβέρνηση περισσότερες γυναίκες υπουργούς.
Αυτό από το οποίο η γυναικεία χειραφέτηση εδώ και δεκαετίες πασχίζει να απαλλαγεί, δηλαδή την ιδέα της γυναίκας ως διακοσμητικό στοιχείο, επανέρχεται μέσω μιας παιδικής αντίληψης για την ισότητα που στην ουσία αναπαράγει την ιδέα της γυναίκας-στολιδιού.
Στη μάχη κατά του σεξισμού πολύ περισσότερα μπορεί να προσφέρει μια κυβέρνηση που έχει λίγες αλλά ικανές γυναίκες, παρά μια κυβέρνηση που έχει πολλές γυναίκες που επελέγησαν με βασικό κριτήριο το φύλο τους. Η πρώτη είναι η απόδειξη της ανοησίας του σεξισμού ενώ η δεύτερη είναι το τονωτικό που χρειάζεται για να διατηρηθεί στη ζωή.
Η ποσόστωση δεν είναι πάντα λάθος, αλλά είναι χρήσιμη μόνο σε κοινωνίες ακόμα πιο καθυστερημένες από την ελληνική του 2020 (όπως ας πούμε η ελληνική του 1980). Η δικιά μας κοινωνία, παρότι προφανώς σεξιστική, έχει ξεπεράσει πολλά ταμπού και πια οι γυναίκες της δεν χρειάζονται τόσο ώθηση όσο πραγματικά ίσες ευκαιρίες. Συνεπώς θα ήταν μια καλή ιδέα για όσους επιθυμούν πραγματικά να πολεμήσουν τον σεξισμό να μην το κάνουν ζητώντας «γυναίκες» γενικά και αόριστα λες και είναι στρασάκια που θα χαρίσουν λάμψη, αλλά να πουν με το όνομα τους τις γυναίκες που αξίζουν να γίνουν υπουργοί και αντί για το φύλο τους να περιγράψουν τα προσόντα τους. Ή να πουν με το όνομα τους τις γυναίκες που ενώ άξιζαν δεν έγιναν υπουργοί και τους άντρες που παρότι με λιγότερα προσόντα έγιναν. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Προφανώς η σεξιστική ιδέα της πολιτικού που το βασικό της προσόν είναι το φύλο της αναπαράγεται πολύ συχνά από τις ίδιες τις γυναίκες πολιτικούς που σε κάθε ευκαιρία πετάνε ένα «ως γυναίκα» ή ένα «εμείς οι γυναίκες» αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Πολύ συχνά, οι διακρίσεις γίνονται αποδεκτές ακόμα και από τα θύματα τους. Και αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολο το να ξεριζωθούν.
4°
