Κρίση εκπαίδευσης των πολιτών: πηγή όλων των κακών

Με τον Alain Badiou, Γάλλο φιλόσοφο, μαθηματικό και υπέρμαχο της κομμουνιστικής παλιννόστησης, τολμώ να πω ότι διαφωνώ σε πολλές θέσεις του. Συμφωνώ, όμως, απόλυτα με την πρόσφατη διαπίστωσή του ότι «η σημερινή κρίση και η αναζήτηση απαντήσεων στις θεωρίες συνωμοσίας και στην ψευδοεπιστήμη έχουν τις ρίζες τους σε μία κρίση εκπαίδευσης» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, 7.6.2020).

Ερχόμενος στα της χώρας μας, πώς αλλιώς θα ερμηνεύαμε τη θέση της πλειοψηφίας (62,5%) στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, που αναζήτησε την ευημερία εκτός ευρωζώνης; Πώς θα εξηγήσουμε το πρόσφατο αποτέλεσμα μιας δημοσκόπησης, στην οποία το 50% πιστεύει ότι ο κορωνοϊός είναι προϊόν επιστημονικού εργαστηρίου και στοχεύει στην τρομοκράτηση των λαών; Με ποιο τρόπο θα ερμηνεύσουμε την αδυναμία των νέων Ελλήνων μαθητών στην κατανόηση κειμένων και τις πενιχρές γνώσεις τους σε μαθηματικά και φυσικές επιστήμες (αποτελέσματα του Programme for International Student Assessment, που διεξάγεται από τον ΟΟΣΑ); Τέλος, πώς θα ερμηνεύσουμε τις θέσεις, λόγω και έργω, των στελεχών και μελών ενός κόμματος που ως κυβέρνηση έβαλε με κάθε μέσον κατά των δημοκρατικών θεσμών, υποβάθμισε τα πανεπιστήμια, διέλυσε τα «Σχολεία των Αρίστων» και συνεχίζει να αντιτίθεται στην αξιολόγηση, στην αξιοκρατία και στην επανίδρυση των πρότυπων σχολείων; Δεν είναι σαφές ότι η έλλειψη παιδείας και η εμμονή σε δογματισμούς είναι η γενεσιουργός αιτία μιας τέτοιας συμπεριφοράς και τέτοιων αποτελεσμάτων;

Ήταν Παρασκευή 10 Μαΐου 2019 όταν ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, είπε από το βήμα της Βουλής ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης: «Εμείς είμαστε με την Ελλάδα των πολλών ενάντια στην Ελλάδα των ελίτ. Η Ελλάδα των πολλών και η Ελλάδα των ελίτ είναι δύο κόσμοι ανειρήνευτοι, δύο κόσμοι που δεν συμβιβάζονται». Θυμάμαι την απάντηση στο ψευτοδίλημμα, που δόθηκε λίγο αργότερα (Τι είναι οι ελίτ; Μπορεί μία κοινωνία να επιβιώσει χωρίς αυτές;). Έδειξε έτσι για πολλοστή φορά το διαζύγιο που έχει πάρει προ πολλού με τη διαλεκτική. Ας μη λησμονούμε, όμως, ότι αυτή η θέση στηρίζεται από ένα ικανοποιητικό ποσοστό της κοινωνίας μας.

Κάτι, όμως, έχει αλλάξει το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οι επιτυχίες του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αντιμετώπιση δύο μείζονος σημασίας απειλών, δηλαδή της εισβολής στον Έβρο και της πανδημίας, ο σεβασμός του στους θεσμούς της Δημοκρατίας, η έμπρακτη πίστη του στην ενίσχυση του Κοινωνικού Κράτους, η ανάδειξή του σε ηγέτη διεθνούς εμβέλειας με τις πρωτοβουλίες του εντός και εκτός ΕΕ και οι νομοθετικές πρωτοβουλίες του στην Παιδεία, στην Ασφάλεια, στην Προστασία της Εργασίας, έχουν ανεβάσει κατακόρυφα την εμπιστοσύνη των πολιτών στο πρόσωπό του, ως κυβερνήτη. Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα του πρωθυπουργού. Ένα επίτευγμα, όμως, που δεν πρέπει να τοποθετηθεί στο ράφι της ιστορικής διαδρομής του και να αναγράφεται αργότερα στο βιογραφικό του, αλλά θα πρέπει να εκληφθεί από τον ίδιο ως το εφαλτήριο της περαιτέρω μεταρρυθμιστικής πορείας του.

Φυσικά και χρειάζονται όλες οι πρωτοβουλίες, που ο ίδιος λαμβάνει, στην προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων, στην προσέλκυση επισκεπτών για την αύξηση του εισαγόμενου χρήματος και τη μείωση της ανεργίας, στη συμπαραγωγή βιομηχανικών προϊόντων με άλλες χώρες τεχνολογικά προωθημένες και στην προσέλκυση αλλοδαπών φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια. Όμως, το κύριο βήμα ή άλμα στο οποίο πρέπει να προβεί είναι η ρήξη με τις οργανωμένες συντεχνίες στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης, προκειμένου να θεμελιώσει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες σήμερα βρίσκονται είτε σε ύπνωση είτε σε αναστολή. Και αυτό πρέπει να υλοποιηθεί τώρα και όχι αύριο. Σήμερα, που το πολιτικό του κεφάλαιο είναι στα ύψη και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το πρόσωπό του έχει εκτοξευθεί. Το πολιτικό κόστος είναι ευθέως ανάλογο της ατολμίας και των υποχωρήσεων. Με την τόλμη του κάποιους θα δυσαρεστήσει (πρώτη κατηγορία) και κάποιους άλλους θα ικανοποιήσει (δεύτερη κατηγορία) εάν προβεί σε γενναίες μεταρρυθμίσεις. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ποιοι συγκροτούν την πρώτη κατηγορία και ποιοι τη δεύτερη. Και είμαι βέβαιος ότι ο ίδιος συντάσσεται με τη δεύτερη.

Δεν θα επαναλάβω τις χιλιοειπωμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο φάσμα της εκπαίδευσης. Είναι γνωστές. Το μόνο που θα επαναλάβω και θα του απευθύνω ως έκκληση είναι: Κάνε το όπως η Διαμαντοπούλου. Το 2010 συγκρότησε μία συμβουλευτική επιτροπή από ειδικούς (αλλοδαπούς και ημεδαπούς) πριν προβεί στις σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις. Συγκρότησε λοιπόν και εσύ, κύριε πρωθυπουργέ, μία τέτοια επιτροπή, όπως έπραξες με την οικονομία και την επένδυση των περίπου 50 δισ. ευρώ, που θα δοθούν στο χρονικό διάστημα 2021-2027 από την ΕΕ. Και μην αφήνεις πολιτευτές του κόμματός σου (υπουργούς, βουλευτές, στελέχη) να προτάσσουν το πολιτικό τους μέλλον εκείνου της πατρίδας μας.