Ανεύθυνη αριστερή αντιπολίτευση

Διαβάζω ότι ζητείται υπεύθυνη αντιπολίτευση. Υπερβολές. Πολλά πράγματα αναζητούνται αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι υπάρχουν. Η συγκεκριμένη στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Και η αριστερή αντιπολίτευση που τυγχάνει να είναι και αξιωματική πολιτεύεται σύμφωνα με τις αξίες, τα πιστεύω και τις επιδιώξεις της. Για το δικό της σύμπαν πολιτεύεται υπεύθυνα αν και όχι τόσο αποτελεσματικά αν κρίνουμε από τις φθίνουσες δημοσκοπήσεις. Τι να κάνει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ; Να αγαπήσει ξαφνικά τα πρότυπα δημόσια σχολεία; Την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών; Την ψηφιακή τεχνολογία; Την ευρωπαϊκή ένωση; Το καπιταλιστικό σύστημα; Ή να γίνει πιο υπεύθυνος; Μπορεί να το κάνει αξιόπιστα; Το θέλουν οι οπαδοί του;

H αριστερά δεν θέλει πολλά Πρότυπα δημόσια Σχολεία. Της χαλάνε την εξίσωση προς τα κάτω. Ακόμα και η «δεξιά» ΔΗΜΑΡ το 2012 τα καταψήφισε στη Βουλή με εξαίρεση τον Γρηγόρη Ψαριανό. Γιατί άραγε; Πως και οι αριστεροί παλιοί απόφοιτοι αυτών των «ελιτίστικων σχολείων»  τα αποκαλούν σήμερα «καρκίνωμα στα σπλάχνα της κοινωνίας»; Γιατί οι σύντροφοι που στέλνουν τα παιδιά τους στα πρότυπα ή στα ακριβά ιδιωτικά  αρνούνται στο Περιστέρι ή στην Καλαμαριά ένα δημόσιο Πρότυπο Σχολείο; Είναι ένα καπρίτσιο; Μια ψύχωση; Ένα δείγμα στείρας υποκριτικής αντιπολίτευσης; Καθόλου. Είναι μια πολιτική επιλογή.

Τα τέσσερα  παραδοσιακά Πρότυπα σχολεία της Αθήνας και το ένα των Ιωαννίνων που διασώθηκαν λόγω του νομικού τους καθεστώτος εγκαταλείφθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ατρόφησαν. Ωστόσο θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτά από την αριστερά μιας και εξυπηρετούν  τις εναλλακτικές ελίτ του κέντρου. Το πρόβλημα είναι να μην επεκταθούν, να μην φτάσουν στο Περιστέρι, να μην ακουμπήσουν τον λαουτζίκο. Να μην διαχυθούν οι καλές πρακτικές τους στην ενδοχώρα. Να μην εμπεδωθεί το υπόδειγμά τους και γίνει κανόνας. Διότι αν ο προλετάριος αρπάξει την ευκαιρία που του δίνεται  και αλλάξει κατηγορία δεν θα είναι εύκολο για την αριστερά της κλάψας να τον χειραγωγεί. Το πιθανότερο είναι να τον χάσει από πελάτη.

Κάποτε οι κομμουνιστές ζητούσαν καλή εκπαίδευση για τις μάζες μπας και ξυπνήσουν και ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Και γι αυτό φώναζαν «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Οι σημερινοί επιδιώκουν το αντίθετο διότι όταν οι μάζες ξυπνούν στρέφονται προς τον φιλελευθερισμό. Γίνονται φίλες της ελευθερίας ώστε να έχουν και ελπίδα ευημερίας. Και γι αυτό η αριστερά, όπως την ξέρουμε τουλάχιστον, φθίνει παγκοσμίως. Διότι αντιστρατεύεται την πρόοδο. Άλλαξαν οι καιροί αλλά αυτή ξέχασε να πάρει καινούργιο ημερολόγιο…

Ακούει ο άλλος ότι η αριστερά, αυτή  η υπέρμαχος της οικολογίας και των ΑΠΕ, ηγείται του κινήματος κατά των ανεμογεννητριών και τρελαίνεται. Την ακούει να υποστηρίζει τον λιγνίτη, τον καρκίνο των ορυχείων και των φουγάρων και παθαίνει. Με κάτι φληναφήματα για δρόμους που ανοίγονται σε απάτητες κορφές, πουλιά που πεθαίνουν στον αέρα, αισθητική κακοποίηση κλπ. Υπάρχει αντίφαση σ’ αυτήν τη στάση; Ένα μέρος της παγκόσμιας αριστεράς αγάπησε την πολιτική οικολογία όταν διέγνωσε σ’ αυτήν μια ευκαιρία υποχώρησης του καπιταλισμού μέσω του αντιπαραγωγισμού. Εναντιώθηκε δυναμικά στη χρήση πυρηνικής ενέργειας στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αλλά όχι και στο Ανατολικό Μπλοκ με αποθέωση την απίστευτη γαργάρα στο δράμα του Τσερνόμπιλ.

Όλα αυτά την εποχή που η τεχνολογία των εναλλακτικών μορφών ενέργειας ήταν στα σπάργανα και η απόδοσή τους πολύ χαμηλή. Σήμερα που η καθαρή τεχνολογία έχει  απογειωθεί προφανώς και δεν την συμφέρει  πολιτικά και γι αυτό την καταγγέλλει. Η αλματώδης ανάπτυξη του καπιταλισμού σε συνδυασμό με την αντίστοιχη μείωση της παγκόσμιας φτώχειας  ακυρώνουν το δικό της αφήγημα. Πόσο μάλλον όταν αυτά συνδυαστούν στο άμεσο μέλλον με ήπιες μορφές ενέργειας που περιορίζουν την κλιματική αλλαγή και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Εκτός βέβαια από την Κίνα. Δυστυχώς γι αυτήν η ελεύθερη αγορά και η επιστημονική έρευνα πάνε πακέτο.

Σε όλη την περίοδο της πανδημίας η αριστερή αντιπολίτευση ανεπισήμως πλην σαφώς και διαρκώς απαξίωνε ή και υπονόμευε τις επιτυχημένες και δημοφιλείς προσπάθειες της κυβέρνησης για λιγότερους νεκρούς. Μετά το lockdown και την αναμενόμενη ισχυρή οικονομική στήριξη  διατείνεται ότι αν είχαν την  κυβέρνηση αυτοί που διαχειρίστηκαν τη φωτιά στο Μάτι, όλα θα γίνονταν καλύτερα. Ότι η μείωση των φόρων φέρνει την ύφεση και η αύξηση της κατανάλωσης την ανάπτυξη. Αλλά και η αριστερή λογίστρια και τέως υπουργός δεν έχει εμπιστοσύνη στον νομπελίστα πλην όμως «νεοφιλελεύθερο»  Πισσαρίδη, η γνωστή παραλία στο Μαρμάρι Ευβοίας ανήκει στην Κροατία, το ολιγόλεπτο διαφημιστικό σποτάκι του ΕΟΤ στοίχισε 32 εκατ. ευρώ, τα αγγλικά στα νηπιαγωγεία  είναι αμερικάνικος δάκτυλος και τόσα άλλα. Μικρές ανοησίες, που κρύβουν μεγάλη άγνοια.

Ακούς όμως και «σοβαρότερα» πράγματα, όπως αριστερές φωνές που καταφέρονται κατά του τείχους του Έβρου ή υπερασπίζονται το άνοιγμα των συνόρων στους μετανάστες κατά τις επιταγές του Ερντογάν. Αντιθέτως μια υδρολογικού χαρακτήρα μεταβολή στις ξέρες του Έβρου έγινε απόπειρα να εμφανιστεί ως παραχώρηση ελληνικού εδάφους στους Τούρκους.

Παρατηρείς μια αδέξια αγωνία να υποβαθμιστεί η επιτυχής αντιμετώπιση της πανδημίας, να  υποτιμηθεί το τουριστικό προϊόν που μας απέμεινε, να απαξιωθεί εκ των προτέρων η διαχείριση της επιχορήγησης και των δανείων, να εμπεδωθεί ο φόβος σχετικά με την ασφάλεια των συνόρων,  να δυσφημιστεί η πατρίδα ως ανάλγητη απέναντι στο δράμα των προσφύγων.

Η πολιτική της αντιπολίτευσης υστερεί σε προτάσεις βελτίωσης αλλά υπερτερεί σε fake news και προπαγάνδα, σε καταγγελίες και θρήνους μιας επικείμενης καταστροφής.  Η μίρλα ως πολιτικός κριός. Διότι αν χάσει η Ελλάδα, θα χάσει και η παρούσα κεντροδεξιά κυβέρνηση και ο λαός θα αναζητήσει  την άλλη, την καλή, την αριστερή. Μια απλοϊκή αντίληψη της πολιτικής, αλλά τελείως λογική για μια κακή  και ατάλαντη αριστερά και όχι μόνο. Και μια κακή δεξιά αντιπολίτευση τα ίδια θα έλεγε. Όλοι μπορούν να χάσουν την μπάλα από ένα συνδυασμό άγνοιας, ανευθυνότητας και  ιδεολογικής τύφλωσης.  Ειδικά όταν τα ποσοστά τους φθίνουν.

Ο παραδοσιακός αντιεθνικισμός της αριστεράς μπορεί εύκολα να διολισθήσει σε εθνομηδενισμό ή εθνολαϊκισμό, ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες της πολιτικής όταν υπάρχει άγνοια και προχειρότητα στις επιλογές. Δεν γίνεται πάντοτε συνειδητά είναι κάτι σαν τικ, μια ακούσια ενστικτώδης κίνηση πολιτικής επιβίωσης. Τις δύσκολες ώρες δεν στεκόμαστε δίπλα στο έθνος και τη νόμιμη κυβέρνησή του αλλά αναζητούμε ή κατασκευάζουμε διαιρετικές τομές που θα εντείνουν την κρίση, θα προκαλέσουν ανασφάλεια  και θα αναδείξουν εμάς ως ηγέτιδα και προστάτιδα δύναμη του λαού στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας. Πιάνει, αλλά όχι πάντα.  Είναι η πολιτική που εφαρμόστηκε  με απόλυτη επιτυχία στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά σήμερα δεν έχει πέραση. Ο οπορτουνισμός ήταν πάντοτε το πιο σίγουρο χαρακτηριστικό κάθε ανερμάτιστου πολιτικού σχηματισμού.

Η έλλειψη μιας συμβατής με την εποχή αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα διατυπώνει έλλογες αντιρρήσεις και θα καταθέτει σοβαρές προτάσεις  μειώνει τη δημοκρατία. Διότι απουσιάζει ο γόνιμος εποικοδομητικός διάλογος και κυριαρχεί η δημαγωγία. Διότι δίνει στη συμπολίτευση  την ψευδαίσθηση ότι παίζει μόνη της. Και αυτό είναι κακό για όλους. Η δημοκρατία έχει ανάγκη από όλο το πολιτικό φάσμα καθότι η πολιτική, όπως και η φύση, ευνοεί την ποικιλότητα. Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κληρονομιά που μας άφησε εκείνη η πρωτόγνωρη ομαδική  παράκρουση της πενταετίας 2011-15. Εκτός των άλλων περιλαμβάνει και μια ανεύθυνη αναχρονιστική αριστερά που και να θέλει της είναι αδύνατο να βοηθήσει τον τόπο.