Στο 1ο Γυμνάσιο Ευκαρπίας

Βρέθηκα στο 1ο Γυμνάσιο Ευκαρπίας, στη Θεσσαλονίκη. Προσκεκλημένος καθηγητών και μαθητών. Το θέμα συζήτησης τρέχον. Και τετριμμένο θα έλεγα. Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Στην αίθουσα συγκεντρώσεων του σχολείου, μια ατμόσφαιρα αναζήτησης, απορίας και ερωτημάτων, ήταν κάτι περισσότερο από κίνητρο για μια αυθεντική επικοινωνία με τους μαθητές.

Είχα καιρό να βρεθώ σε μια τέτοια νεανική σύναξη. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήμουν και εγώ ο ίδιος καθηγητής. Και θυμήθηκα αυτά που κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε. Το σχολείο, πέρα από ευμάρεια και κρίση, πέρα από υλικές δυνατότητες ή μη, είναι πάντα ένα πεδίο μάχης για τη γνώση.

Τι να πει κανείς στους μαθητές αυτής της ηλικίας για τα Μ.Μ.Ε., για τους μηχανισμούς επιρροής, για τις μάχες εξουσίας και για την αυταπάτη καθορισμού των πραγμάτων; Τι να πει για τα πρότυπα, τους επωνύμους και τις διασημότητες που στη σκέψη των νέων μπορεί να φαντάζουν μικροί θεοί; Αλλά και που η ίδια η ανυπότακτη σκέψη τους γεννάει ερωτήματα για τα πήλινα πόδια τους, καθώς σκιρτάει η αμφιβολία και η αμφισβήτηση αυθόρμητα και κατεδαφιστικά;

Η Γιώτα ρωτούσε γιατί τα Μ.Μ.Ε. δεν ασχολούνται με τα εθνικά θέματα, η Θεοπίστη αναρωτιόταν γιατί οι τηλεοράσεις έχουν κατακλυστεί από ψυχαγωγικές εκπομπές, ο Δημήτρης βλέπει την τηλεόραση σαν προπαγάνδα και ο Κώστας αναρωτήθηκε γιατί τα κανάλια προβάλλουν τόσο πολύ το θέμα της Χρυσής Αυγής.

Όλες οι παρατηρήσεις, όλες οι σκέψεις και οι αποσπασματικές ή ολοκληρωμένες ιδέες από τα παιδιά, ήταν κοντά στα πράγματα. Διαισθητικά. Γνωρίζουν περισσότερα από όσα νομίζουμε, αντιλαμβάνονται πιο πολλά από όσα φαίνονται. Και με έναν λόγο, σαφώς δομημένο, έδιναν στην αναζήτηση της σύναξης νόημα και περιεχόμενο.

Λίγο μετά, καθώς οι καθηγητές μου έδειχναν τις αίθουσες του σχολείου, μπορούσα να καταλάβω καλύτερα αυτό που είχε προηγηθεί. Δίπλα στην Αίθουσα Ποιητών, η Αίθουσα του Μακεδονικού Αγώνα και δίπλα στην Αίθουσα Σκακιού, η Αίθουσα Μοντέρνας Τέχνης, από τα χέρια και την έμπνευση των μαθητών.

Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που βρέθηκα στις τάξεις, η μικρή μου εμπειρία από το Γυμνάσιο Ευκαρπίας μου θύμισε και πάλι ότι το σχολείο είναι και παραμένει πάντα ένας τόπος αναζήτησης. Δηλαδή ελευθερίας.