Ο Κλήμης Πυρουνάκης, δημιουργός του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας στις φυλακές γυναικών στον Ελαιώνα Θηβών, γράφει στην ATHENS VOICE.
Το 2018, ο Κλήμης Πυρουνάκης επιλέχτηκε να δημιουργήσει το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας στις φυλακές γυναικών στον Ελαιώνα Θηβών. Το 2013 με φίλους καθηγητές, κοινωνικούς λειτουργούς, δικηγόρους και τέως κρατούμενες έφτιαξαν την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία με την επωνυμία Δίκτυο Στήριξης Φυλακισμένων και Αποφυλακισμένων Γυναικών για να μη χαθούν οι εμπειρίες και τα εργαλεία διαχείρισης των παραβατικών γυναικών.
Η ιστορία της Σ.
«Πόσο δύσκολο να βοηθήσεις να αλλάξει πορεία ο άνθρωπος που έχει μάθει ή αναγκάζεται να ζει μέσα στην παράβαση... Τον συναντάς στη φυλακή γυμνό, ανήμπορο, απογοητευμένο, από τις φουρτούνες που έχει προκαλέσει ή τις φουρτούνες που του έχουν φορτώσει οι παρεκτροπές του ή οι συγκυρίες. Συναντιέσαι μαζί του, γιατί θέλει αυτός να συναντηθεί μαζί σου. Διασταυρώνονται τα βλέμματα και κείνη τη στιγμή υπογράφεται συμβόλαιο συμπαράστασης. Τη συναντούσα κάθε μέρα στο σχολείο της φυλακής και μετά κάθε φορά κάθε βδομάδα στις ομάδες μουσικής.
Δούλευε στην κουζίνα και όλοι μιλούσαν για τη Σ., για την εργατικότητά της, το πείσμα της, τη μεταμέλειά της και το χαμόγελο.
Περνούσαν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Οι παράλληλες ζωές μας κατά καιρούς συνατιόντουσαν: Καλημέρα, πώς πάει... ήρθα να τραγουδήσουμε... πώς είναι η ζωή έξω... μία από τα ίδια, απαντώ προσπαθώντας να μειώσω την αξία της ζωής για να υπάρχει μικρότερη διαφορά με την έγκλειστη ζωή και για να αμβλύνω τη νοσταλγία για ελευθερία... «Εμείς, δάσκαλε, εδώ, μαμ, κακά και νάνι, και τα βράδια πολλές φορές δεν κλείνουν τα μάτια. Όλες οι στιγμές της ζωής μου μπροστά και αναλογίζομαι όλες μες στο σκοτάδι κρύα σπίτια, φωνές, πείνα. Οι γονείς και 7 παιδιά σ’ ένα χωριό στην Ευρυτανία σχεδόν κάθε μέρα μες στα νεύρα, στο ξύλο και στα βρισίδια... Φτώχεια, φτώχεια, φτώχεια... Ήθελα να ζήσω... Όταν ήμουν παιδούλα με πάντρεψαν για να με ξεφορτωθούν. Έκανα δυο παιδιά. Εργαζόμουν σκληρά με τα ζωντανά που ’χαμε. Βοσκή, άρμεγμα, φορτώματα, παιδιά, σπιτικό, ατέλειωτες δουλειές... Και κάθε τόσο ο άντρας μου μεθυσμένος με ξυλοφόρτωνε. Έσκαγα. Τα ’λεγα του πατέρα μου κι αυτός πάντα μου λέγε να κάνω υπομονή. Δεν άντεχα. Μια μερα τον περίμενα με τ’ όπλο στο χέρι. Με το που μ’ είδε γύρισε την πλάτη να φύγει αλλά δεν του τη χάρισα. Πάτησα τη σκανδάλη. Για καλή μου τύχη και δική του έζησε. Είμαι μέσα 7 χρόνια. Τι θα κάνω, όταν βγω; Πού θα πάω; Κανείς δεν με θέλει, είμαι φόνισσα. Τα αδέλφια μου δεν θέλουν να με ξέρουν, ούτε τα παιδιά μου. Μόνο μια αδελφή αλλά και αυτή δεν έχει χώρο. Μένει σ’ ένα μικρό σπιτάκι. Τι θα κάνω;» Μη νοιάζεσαι, Σ. Θα βρούμε λύση. Θα ’ρθεις στον Ξενώνα μας που έχουμε στην Αθήνα.
Και ήρθε και έφτιαξε ξανά τη ζωή της και έκανε και παιδί, έναν άγγελο, και ζει πάλι μόνη της αλλά ξέρει να ζει και να δίνει και να φροντίζει και να τρέχει γεμάτη χαμόγελο. «Δεν φοβάμαι τίποτα», μου λέει, «να είστε καλά που σας συνάντησα... Το παρελθόν προσπαθώ να το στριμώξω, στη μνήμη να το κλειδώσω, γιατί πάντα με πληγώνει. Δεν θα ξεχάσω τη νύστα και το παράπονο, όταν μας ξύπναγε ο πατέρας μου μες στη νύχτα και μας πήγαινε στο χωραφάκι με το καλαμπόκι να το φυλάμε με τα φαναράκια γυρίζοντας γύρω-γύρω για να μην έρθει η αρκούδα να το φάει... Θεέ μου, τι φτώχεια και τι ανάγκη αυτού του ανθρώπου να εξασφαλίσει το φαγητό των παιδιών του... και τι πληγές αγιάτρευτες».
Ο Κλήμης Πυρουνάκης τον Σεπτέμβρη του 1980 διορίστηκε ως καθηγητής Θεολογίας στο Γυμνάσιο - Λύκειο Καπαρελλίου Θηβών. Μέχρι το 2008 πέρα από το μάθημα ασχολήθηκε μαζί με τους μαθητές του σε περιβαλλοντικά προγράμματα, μαθήματα Τοπικής Ιστορίας και σε ευρωπαϊκά προγράμματα με σχολεία της Δανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας.Το 2008 δημιούργησε το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας στις φυλακές γυναικών στον Ελαιώνα Θηβών. Το 2012 πήρε σύνταξη από το Δημόσιο. Το 2013 δημιουργήθηκε η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία με την επωνυμία Δίκτυο Στήριξης Φυλακισμένων και Αποφυλακισμένων Γυναικών για να ενισχύσει τις έγκλειστες γυναίκες με εκπαιδευτικά προγράμματα, εργαστήρια, ψυχαγωγία, μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας, λέσχες ανάγνωσης και δημιουργικής γραφής, βιβλιοθήκη κ.ά. Αλλά το πιο βασικό ενδιαφέρον των ιδρυτικών μελών και όλων των ενεργών μελών είναι να βρίσκονται οι τρόποι της ομαλής επανένταξης των αποφυλακισμένων γυναικών στα κοινωνικά δίκτυα και η επιστροφή στην οικογένεια, αν υπάρχει.
Δημιούργησαν Ξενώνα φιλοξενίας στη Βικτώρια Αθηνών, σε δύο ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και σε ένα διαμέρισμα που χάρισε φίλη δικηγόρος στο Δίκτυο. Καθημερινά πασχίζουν να λύσουν προβλήματα που έχουν σχέση με τις ανάγκες διατροφής, νομιμότητας, υγείας, απασχόλησης, επιστροφής στη χώρα τους και γενικών εκκρεμοτήτων ακόμη και απειλών από τους διάφορους μηχανισμούς. Τελευταία έφτιαξαν Εργαστήριο Ραπτικής και επιθυμούν να ασχοληθούν οι εργαζόμενες με νοσοκομειακά κλινοσκεπάσματα. Μεγάλη επιθυμία τους είναι να βγάλουν στους δρόμους της Αθήνας ένα coffee bike. Αυτές οι δράσεις εξελίσσονται για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, αφού κανείς δεν θέλει να προσλάβει κάποια που έχει κάνει φυλακή. Επανένταξη όμως χωρίς εξεύρεση εργασίας είναι έργο ημιτελές και προδικάζει την επανεμπλοκή της αποφυλακισμένης σε παραβατικούς μηχανισμούς.
5°
