Ανάπηροι: Γιατί κανείς δεν διαδηλώνει για τα μεγαλύτερα θύματα διακρίσεων στην Ελλάδα;

Μιλώντας στη Βουλή ο σύντροφος Φίλης (ο άνθρωπος που θεωρεί καρκίνωμα τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία) είπε πως οι πρόσφυγες που φεύγουν από τις δομές και δεν ξέρουν ακόμα πού θα φοιτήσουν τα παιδιά τους «είναι οι δικοί μας Τζοντ Φλόιντ» (υποθέτω ότι ήθελε να πει «Τζορτζ Φλόιντ» αλλά δεν του το επέτρεψε η παροιμιώδης αμορφωσιά των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ). Το άστοχο της σύγκρισης είναι τόσο εμφανές όσο και η κάπως αστεία προσπάθεια μεταφοράς στα ελληνικά πράγματα μιας πολύ σοβαρής υπόθεσης που ελάχιστη σχέση έχει με την ελληνική (ή ακόμα και την ευρωπαϊκή) πραγματικότητα. Τόσο αστεία όσο εκείνα τα «ρεπορτάζ» του αθλητικού τύπου που μας ενημέρωναν ότι ο Κουτσιανικούλης είναι ο Έλληνας Μέσι. Ή όσο τα συνθήματα που φώναξαν στα (περίπου) αγγλικά οι συμπολίτες που διαδήλωσαν στο Σύνταγμα και στον Λευκό τον Πύργο κατά του ρατσισμού που υφίστανται οι μαύροι κάτοικοι των ΗΠΑ.

Τόσο αστεία όσο κάθε προσποίηση ευαισθησίας που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας επαρχιώτικος μιμιτισμός που περισσότερο αποκαλύπτει παρά κρύβει την υποκρισία των μίμων.

Γιατί αν ο σύντροφος Φίλης ή οι συμπολίτες που παριστάνουν ότι νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικααιώματα ήταν ειλικρινείς, δεν θα είχαν ανάγκη να επικαλεστούν τον ρατσισμό στις ΗΠΑ και ούτε θα περίμεναν την άφιξη προσφύγων για να εκδηλώσουν την ευαισθησία τους.

Γιατί στην Ελλάδα υπήρχε και υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που υφίσταται κοινωνικό αποκλεισμό που όμοιό του δεν υφίσταται καμία άλλη ομάδα στη χώρα. Υπάρχει μια ομάδα που υφίσταται διακρίσεις που είναι τόσο ακραίες ώστε τα μέλη της να αναγκάζονται να ζουν σε μια ισόβια φυλακή. Γιατί το ελληνικό κράτος μπορεί να μην έχει παρελθόν δουλεμπορίας και εκμετάλλευσης σκλάβων, αλλά έχει παρελθόν και παρόν και (όπως όλα δειχνουν) μέλλον σκληρής και συστημικής καταπίεσης και διάκρισης σε βάρος των αναπήρων.

Δεν λέω πως πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους η καταπίεση οπουδήποτε στον κόσμο. Λέω όμως ότι αν η ευαισθησία μας είναι αληθινή και όχι ένα απλό χόμπι για να διασκεδάζει την ανία της ευμάρειας, δεν θα χρειαζόταν να πάμε μέχρι την Αμερική για να βρούμε αντικείμενο διαμαρτυρίας.

Αν η ευαισθησία μας για την καταπίεση, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τα δικαιώματα ήταν αληθινή θα μας απασχολούσε λίγο και η καταπίεση, ο αποκλεισμός και τα δικαιώματα των συμπολιτών που είχαν την ατυχία να γεννηθούν ή να μείνουν ανάπηροι. Θα μας ένοιαζε ο αποκλεισμός τους από κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Θα μας ενοχλούσε η αδυναμία τους να κινηθούν ελεύθερα οπουδήποτε στη χώρα. Θα μας συγκλόνιζε η ιδέα του ισόβιου κατ’ οίκον περιορισμού για το αδίκημα της αναπηρίας.

Αλλά χεστήκαμε.

Καταλαβαίνω πως οι ανάπηροι δεν έχουν το χάι ενός θέματος που απασχολεί τις ΗΠΑ, αλλά, διάολε, μένουν δίπλα μας. Για την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους υπεύθυνο είναι το κράτος που ζούμε και όχι ένα κράτος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Δεν αξίζουν έναν αγώνα; Δεν αξίζουν μια τόση δα διαμαρτυρία από τους ευαίσθητους πολιτικούς και συμπολίτες;

Βέβαια μια τέτοια διαμαρτυρία δεν πολυσυμφέρει.

Γιατί σε μια τέτοια διαμαρτυρία υπάρχει ο κίνδυνος να καταλάβουμε ότι σ’ αυτή την ακραία καταπάτηση δικαιωμάτων είμαστε συνένοχοι. Υπάρχει ο κίνδυνος να σκεφτούμε ότι εμείς κάνουμε τα πεζοδρόμια πάρκινγκ, μπαράκια, καφέ, εστιατόρια, χωματερές και αποθήκες. Ότι εμείς, οι τόσο ευαίσθητοι με το δράμα κάθε αδικημένου, ποτέ δεν γράψαμε μια κουβέντα γι’ αυτούς που η αδικία που υφίστανται δεν έχει όμοιά της. Και τότε μπορεί να καταλάβουμε ότι εμείς είμαστε οι καταπιεστές και οι καταπατητές των δικαιωμάτων και πως ο κακός της ιστορίας είναι στον καθρέφτη μας. Και δεν λέει. Καλύτερα να διαμαρτυρόμαστε για τους κακούς που είναι μακριά και για τις αδικίες για τις οποίες δεν έχουμε καμία ευθύνη. Δεν είναι μόνο πιο γκλάμορους, είναι και πιο βολικό. Και μπράβο μας.