Πόσους νεκρούς αξίζει το ποτάκι σου;

Ο κορωνοϊός είναι εδώ. Ο πλανήτης βρίσκεται ακόμα σε καθεστώς πανδημίας και καθημερινά πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι από Covid-19. Θεραπεία ή εμβόλιο δεν υπάρχουν και τίποτα δεν δείχνει ότι κάτι από τα δύο θα υπάρξει τους επόμενους μήνες.

Αυτά είναι τα δεδομένα που μόνο κάποιος που φοβάται τα εμβόλια και το 5G μπορεί να αμφισβητήσει. Οι υπόλοιποι ξέρουμε καλά ότι αυτή είναι πραγματικότητα.

Ξέρουμε επίσης ότι ο θανατηφόρος ιός μεταδίδεται εύκολα, ότι ο συνωστισμός είναι γι' αυτόν ό,τι τα ξερά χόρτα για τη φωτιά και το ότι αυτό που με δυσκολία κατάφερε η χώρα, ο περιορισμός δηλαδή του ιού, μπορεί να ανατραπεί μέσα σε ελάχιστες μέρες. Και ξέρουμε καλά ότι αυτό, εκτός από θανάτους, θα σημάνει και νέο χτύπημα για την οικονομία. Άλλωστε, όπως οι περισσότεροι υποψιαζόμασταν και όπως απέδειξαν οι φίλοι Σουηδοί, το δίλημμα Υγεία ή Οικονομία είναι αντίστοιχο του να αναρωτιέσαι ποιoς τρόχος είναι προτιμότερο να αφαιρεθεί από ένα δίκυκλο.

Αυτά τα γνωστά καθόλου δεν εμπόδισαν χιλιάδες συμπολίτες, με το που έφυγε από τη μέση το λoκ το ντάουν, να επιστρέψουν στις παλιές τους συνήθειες σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα. Αποκορύφωμα της επιστροφής στο παρελθόν οι εντελώς ανεύθυνοι συμπολίτες που στριμοκωλιάζονται στα μπαρ, είτε αυτά είναι της παραλίας είτε της πόλης, και ανταλάσσουν σάλια και μικροοργανισμούς με την ίδια ένταση και ανεμελιά που το έκαναν μέχρι τον Μάρτιο του 2020.

Σαν να μην τρέχει τίποτα, σα να μην πήραν χαμπάρι τίποτα, σα να μην πέθανε κανείς.

Σαν πρεζάκια σε στέρηση, με το που άνοιξαν τα μπαρ έτρεξαν να πιουν το ποτάκι τους ο ένας πάνω στον άλλον, φτύνοντας στα μούτρα όλη την κοινωνία. Φτύνοντας στα μούτρα όλους αυτούς που θα υποφέρουν, όλους αυτούς που θα χάσουν αγαπημένους, όλους αυτούς που θα αναγκαστούν να ξανακλείσουν τα καταστήματά τους, όλους αυτούς που θα ξαναμείνουν χωρίς δουλειά στο επόμενο κύμα του θανατικού.

Γιατί το ποτάκι τους και το κωλοτρίψιμο είναι γι' αυτούς πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο στον πλανήτη. Πιο σημαντικό από ζωές, πιο σημαντικό από δουλειές, πιο σημαντικό από τον πόνο και τα δάκρυα αυτών που θα πληρώσουν την ανεύθυνη συμπεριφορά τους. Πολίτες κακομαθημένοι από ανατροφή και κοινωνία, βάζουν την ανάγκη για ομαδική κατανάλωση αλκοόλ πάνω από τη ζωή και πάνω από τον θάνατο.

Κι ας φωνάζουν οι επιστήμονες ότι το στριμωξίδι σε μπαρ με δυνατή μουσική που σε αναγκάζει να φωνάζεις (και άρα να εκτοξεύεις τα σάλια σου όσο πιο μακριά γίνεται) είναι η νούμερο ένα εστία μετάδοσης των ιών. Κι ας ξεκαθαρίζει η πολιτεία ότι ακόμα κι αν δεν υπάρξει γενικό λοκ ντάουν θα υπάρξει λοκ ντάουν σε κάθε περιοχή που η αύξηση των κρουσμάτων θα είναι ανησυχητική. Κι ας αυξάνονται τα κρούσματα τις τελευταίες ημέρες.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Ο θάνατος των άλλων (και ο βιολογικός και ο οικονομικός) δεν είναι αρκετός για να αποτρέψει τον διψασμένο για διασκέδαση συμπολίτη από το να αλλάξει για λίγο καιρό τις συνήθειες του.

Κάποιοι πονηρίδηδες λένε πως αυτές είναι οι συνέπειες του ρίσκου να αρθεί το λοκ νταουν και πως, αν δεν τις θέλαμε, θα έπρεπε όλα να παραμείνουν κλειστά. Τρίχες κατσαρές. Για να καταλάβετε πόσο κατσαρές, σκεφτείτε το εξής: Όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο ξέρουμε ότι ένα δυστύχημα μπορεί να μας σκοτώσει, πράγμα που σημαίνει πως παίρνουμε ένα κάποιο ρίσκο. Ένα λογικό ρίσκο. Αλλά φροντίζουμε να μην οδηγούμε μεθυσμένοι και χωρίς ζώνη ασφαλείας γιατί τότε από το λογικό ρίσκο περνάμε στην αυτοκτονική και δολοφονική ηλιθιότητα.

Όπως κανείς δεν λέει (τουλάχιστον φωναχτά και νηφάλιος) «ε αφού παίρνω το ρίσκο να μπω στο αμάξι, ας πιω και μισό μπουκάλι βότκα και ας μη φορέσω και τη ζώνη που με στενεύει», έτσι κανείς δεν πρέπει να λέει «ε αφού άνοιξαν τα μπαρ ας πάω να στριμωχτώ και να ανταλλάξω σάλια με εκατοντάδες αγνώστους».

Εννοείται πως δεν έχω ιδέα αν μπορεί να γίνει κάτι και να αλλάξουν αυτοί οι συμπολίτες. Όταν είσαι τόσο εγωπαθής και τόσο κακομαθημένος και τόσο ανεύθυνος ώστε εν μέσω πανδημίας να στριμώχνεσαι με τις ώρες σε ένα μπαρ, τι μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις;

Μπορεί ο αριθμος των νεκρών να σε ταρακουνήσει; Κι αν ναι, πόσοι νεκροί μπορεί να κόψουν τη διάθεσή σου για χορό και να κάνουν το ποτό να μην κατεβαίνει τόσο εύκολα; 100 νεκροί; 1.000 νεκροί; 10.000 νεκροί; Πόσο θάνατο αξίζει επιτέλους αυτό το ποτάκι και πόσο θάνατο χρειάζεται κάποιος από αυτούς τους κεφάτους συμπολίτες για να πει «ας χαλαρώσουμε για λίγο καιρό κι ας ξαναδιασκεδάσουμε όπως παλιά όταν αυτό δεν θα σκοτώνει»;

Υ.Γ. Προφανώς δεν είναι όλες οι συγκεντρώσεις ανθρώπων το ίδιο επικίνδυνες (χειρότερο από μπαρ δυνατή μουσική και χορό δεν έχει), αλλά καλό είναι όλες όσο γίνεται να αποφεύγονται. Ακόμα και οι, ανυπολόγιστης σημασίας, πολιτικάντικες συγκεντρώσεις για αγάλματα βυζαντινών αυτοκρατόρων έξω από μητροπόλεις. Ειδικά όταν ο παριστάμενος υπουργός έχει, λίγες ώρες πριν, ξεσπαθώσει εναντίον του συνωστισμού στα μπαρ μόνο και μόνο για να διαφημίσει, λίγες ώρες μετά, τον πατριωτισμό του σε προαύλιο εκκλησίας μπροστα στο συνωστισμένο κοινό του. Και μπράβο του.