Όλες οι δημοσκοπήσεις και οι ενδείξεις προαναγγέλλουν νίκη του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη και του Καμίνη στην Αθήνα. Αλλά και στις περιφέρειες, όπως και σε ορισμένους άλλους μεγάλους δήμους, οι οιωνοί φαίνονται αρκετά ευνοϊκοί για κάποιους υποψήφιους με κεντροαριστερή καταγωγή ή/και στήριξη. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος μάλλον, δείχνει να ρίχνει το βάρος κυρίως στις ευρωεκλογές. Και εκεί όμως δεν γίνεται πια λόγος για «σαφές προβάδισμα» που «θα πυροδοτήσει εξελίξεις», αλλά για απλή πρωτιά. Μείζων επένδυσή του στα αυτοδιοικητικά φαίνεται έτσι να είναι πια η υποψηφιότητα της Ρένας Δούρου, με την ελπίδα, έπειτα από ενδεχόμενη νίκη της, να μπορεί να προβάλει το επιχείρημα ότι, αν μη τι άλλο, είναι πρώτο κόμμα στο 1/3 σχεδόν της επικράτειας.
Όμως, και από άλλες, μικρότερης εμβέλειας εκλογικές αναμετρήσεις, από το Τεχνικό Επιμελητήριο και τον Δικηγορικό Σύλλογο έως εργατικά κέντρα και συνδικαλιστικά όργανα, περίπου αντίστοιχα είναι τα μηνύματα: η κεντροαριστερά αντέχει εκλογικά, και μάλιστα αναδεικνύεται κατά κανόνα πρώτη δύναμη. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι στην κοινωνία ο χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο υπαρκτός, αλλά και ισχυρός στο μέτρο που του προτείνονται αξιόπιστες επιλογές. Θα ήταν, άλλωστε, πολιτικό παράδοξο να μην υπάρχει τίποτε ανάμεσα στο νεομπολσεβικισμό του ΣΥΡΙΖΑ από τη μια και τη Νέα Δημοκρατία του Μπαλτάκου και του Φαήλου από την άλλη.
Αντίθετα, σε όλες τις σφυγμομετρήσεις, είτε αυτές αφορούν τις επικείμενες ευρωεκλογές είτε τις μελλοντικές εθνικές εκλογές, τα κόμματα που κατατάσσονται παραδοσιακά στη κεντροαριστερά καταγράφουν ποσοστά από πενιχρά έως καταστροφικά. Έτσι, η μεν ΔΗΜΑΡ κινείται πλέον σταθερά κάτω από το κρίσιμο όριο του 3%, το δε ΠΑΣΟΚ, είτε αυτοτελώς είτε με τους συμμάχους του στην Ελιά, δείχνει να μην ξεπερνάει το 5-6%. Οι λόγοι γι’ αυτή τη (δημοσκοπική, προς το παρόν) εξέλιξη είναι πολλοί και ποικίλοι. Όμως, αν έπρεπε κάποιος να εντοπίσει τον κυριότερο, νομίζω ότι θα επέλεγε τον κατακερματισμό των δυνάμεων του χώρου.
Ας μην ξεχνάμε ότι στις εκλογές του 2012 τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ αθροιστικά πλησίαζαν το 20% (μάλιστα, στις πρώτες εκλογές, του Μαΐου, οι δυο μαζί θα ήταν πρώτο κόμμα). Από τότε, όμως, η μια στραβοτιμονιά άρχισε να διαδέχεται την άλλη. Παρά τα σφάλματα και τα φάλτσα, πάντως, ακόμα και το περασμένο φθινόπωρο, όταν εκδηλώθηκε η πρωτοβουλία των 58, το έδαφος ήταν γόνιμο για συγκλίσεις και για κοινή πορεία των σοσιαλδημοκρατικών και κεντροαριστερών δυνάμεων. Όποιος παρακολούθησε προσεκτικά τις σχετικές διεργασίες και την κινητικότητα των μηνών που ακολούθησαν την εμφάνιση των 58, ξέρει καλά πως, πιθανότατα, χάθηκε μια ευκαιρία. Σίγουρα οι περισσότερες ευθύνες για το ότι αυτή η προσπάθεια «στράβωσε» βαρύνουν την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, που δεν «προσήλθε» καν να συζητήσει – είτε ονειρευόμενη «πόλους», είτε έχοντας και άλλα κατά νου… Λάθη έγιναν, βέβαια, και από τη μεριά των 58, αλλά –κακά τα ψέματα– με τη μη αποδοχή της πρόσκλησης εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ το πράγμα είχε ήδη μπατάρει άσχημα. Από κει και πέρα, ο κίνδυνος να εξελιχθεί το όλο εγχείρημα σε κάτι σαν ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις δεν έπαψε να πλανιέται πάνω από τις σχετικές διεργασίες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Έτσι, επωφελούμενο και από το αδιέξοδο που είχε προκύψει, έσκασε μύτη και το Ποτάμι, που δείχνει να έχει όχι ευκαταφρόνητη απήχηση, κυρίως στις νεότερες ηλικίες.
Κάπου εκεί βρίσκονται, θα έλεγα, τα πράγματα. Η συνέχεια… τον Μάιο. Ίσως και την επαύριο ήδη των ευρωεκλογών. Τότε που κάποιοι θα έχουν διαπιστώσει τα όρια των πολιτικών τους επιλογών, αλλά και τότε που κάποιοι άλλοι, όσο θα προχωράμε προς εθνικές εκλογές, θα είναι πλέον αναγκασμένοι να μιλήσουν πιο συγκεκριμένα για το τι ακριβώς προτείνουν ως προς το (σήμερα και πάντα) μείζον θέμα: πώς και από ποιους θα κυβερνηθεί η χώρα.
13°
