Να τελειώνουμε με τους φασίστες

Ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος – εάν όμως μπορούσαμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα με ασκήσεις γιόγκα, θα είχαμε προ πολλού πλανητάρχη τον Δαλάι Λάμα. Αυτές τις μέρες νιώθω να με πλημμυρίζει η οργή, αλλά και καμία διάθεση να ορθώσω στο διάβα της το παραμικρό ανάχωμα. Φαίνεται πως ο καθένας μας έχει το προσωπικό του όριο στο δούλεμα – και μάλλον το δικό μου έχει παραβιαστεί πλειστάκις. Τέρμα οι μαλακίες. Κομπρέντε; Μπάστα. Φινίτο.

Ας τα πάρουμε, λοιπόν, με τη σειρά. Πριν από τριάντα χρόνια εμφανίστηκε στην πατρίδα μας μια εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση. Ναζιστές του κερατά. Δεν το έκρυβαν οι άνθρωποι. Κυκλοφορούσαν το κωλοπεριοδικό τους με εξώφυλλο τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και τον υπόλοιπο θίασο. Θρηνούσαν για την ήττα των Γερμανών στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Άφηναν λουλούδια στον τάφο του Μουσολίνι. Κανένας δεν τους έπαιρνε στα σοβαρά, επειδή ήταν μια γκαρσονιέρα νοματαίοι, βλαμμένοι αγροίκοι και, κυρίως, σιχαίνονταν τον κοινοβουλευτισμό τουλάχιστον όσο τους σιχαινόταν κι εκείνος. Δεν σκόπευαν να κατέβουν ποτέ στις εκλογές. Όλα έδειχναν ότι θα ολοκλήρωναν το μίζερο πέρασμά τους από τον πλανήτη ως συμπλήρωμα διατροφής των σωμάτων ασφαλείας. Μια φάπα εδώ, μια μαχαιριά εκεί, έναν τσαμπουκά παραπέρα. Το πεπρωμένο του κακομοίρη τραμπούκου.

Αποφάσισαν ν’ αλλάξουν τροπάρι κατά τη δεκαετία του 1990, όταν θέλησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στις κάλπες. Ξεκίνησαν σιγά-σιγά, χωρίς να βιάζονται, το ιδεολογικό τους λίφτινγκ. Δεν μιλούσαν πια για ναζισμό μα για εθνικισμό – ποντάροντας προφανώς σε στοιχειώδη ετυμολογική άγνοια των περισσοτέρων μας: ναζισμός στα γερμανικά ΣΗΜΑΙΝΕΙ εθνικισμός. Περιόρισαν και τις αναφορές στα ναζιστικά τους είδωλα, αν και –όσο το εκλογικό σώμα εξακολουθούσε να τους φτύνει στις εκλογές– τους ξέφευγε αραιά και πού ένας αναστεναγμός νοσταλγίας. Δεν έκαναν λόγο πλέον για την Αρχή του Φύρερ. ΄Εκαναν λόγο για την Αρχή του Ηγέτη. Μας δούλευαν δηλαδή κανονικά οι τρόφιμοι του Τραμπουκιστάν – αλλά ποιος χέστηκε; Όσο συνέχιζαν να καρκινοβατούν γύρω από τη μονάδα σε ποσοστά, σπάζαμε πλάκα με τους Ούγκα-Ούγκα. Ακόμη και η θρησκευτική μετάλλαξη του Παγανιστή Σφίχτερμαν σε Χριστιανό Ορθόδοξο τροφοδοτούσε την αγορά με ανεξάντλητα αποθέματα σε ανέκδοτα.

Κι έπειτα, στις διπλές εκλογές του 2012, το γέλιο στα χείλη μας πάγωσε. Η οργή του εκλογικού σώματος έστειλε στο κοινοβούλιο δεκαοκτώ λεβεντόπαιδα. Πήραν ψηλά τον αμανέ. Δεν ήθελαν να ξαναπαίξουν σε μπουρλέσκ. Έθεσαν σοβαρή υποψηφιότητα για την Επίδαυρο. Στελέχωσαν με χιλιάδες νέα μέλη τον παραστρατιωτικό τους μηχανισμό και απειλούσαν πια ανοιχτά ότι θα καταλύσουν το πολίτευμα. Απαγόρευαν την είσοδο σε παραστάσεις που δεν τους άρεσαν, αναποδογύριζαν πάγκους στις λαϊκές, διοργάνωναν λαμπαδηφορίες σε στρατιωτικούς σχηματισμούς, εκπαιδεύονταν στα όπλα, προπηλάκιζαν βουλευτές, μαχαίρωναν μετανάστες, τέσσερις από αυτούς τους δολοφόνησαν, αλλά μέχρι να δολοφονήσουν έναν Έλληνα δεν ίδρωνε τ’ αυτί μας. Γνωστά πράγματα, μην τα ξαναλέμε.

Πιστέψαμε ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η δικαστική δίωξη που ακολούθησε θα έβαζαν τέρμα σε μια ιλαροτραγωδία που είχε αρχίσει ήδη να κακοφορμίζει. Κάναμε λάθος. Οι δολοφονίες των Χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο έδωσαν την ευκαιρία στους τραμπούκους για μια νέα μετάλλαξη: τη θυματοποίηση. Από αυτήν προσδοκούν και τα υψηλότερα οφέλη στις κάλπες του Μαΐου. Ο υπόδικος καλωδιωμένος βουλευτής μάς υπόσχεται βιντεοταινίες που θα αποκαλύπτουν όλη τη σκευωρία του καθεστώτος απέναντι στις Αρσακειάδες. Εμείς όμως, σ’ ένα κρεσέντο εθελοτυφλίας, αρνούμαστε να τους βγάλουμε εκτός νόμου με πολιτική απόφαση, όπως κάνει κάθε δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της και δεν αναμένει απλώς να την μπαγλαρώσουν ξεβράκωτη. Εμείς περιμένουμε την τελεσιδικία – το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αποφασίσει μετά από χρόνια εάν ο παραστρατιωτικός μηχανισμός των φασιστών ήταν ΟΝΤΩΣ παραστρατιωτικός μηχανισμός ή, ποιος ξέρει, μπουλούκι παρεξηγημένων περφόρμερ σε εικαστικό-θεατρικό δρώμενο. Στο φινάλε κανένας δεν μας υποχρεώνει να κρατήσουμε το κεφάλι μας έξω από την άμμο.