Edito 477

Θα δυσκολευτούμε πολύ να βγούμε από το φαύλο κύκλο. Σε κάθε νέο επεισόδιο επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση, αν δεν αντιμετωπιστεί η κρίση του πολιτικού συστήματος. Συνεχίζει να λειτουργεί όπως ξέρει, όπως πάντα. Διπλά παιχνίδια, κρυμμένες επιδιώξεις, καιροσκοπισμός, κρυφές ατζέντες, όσμωση θεσμικού και ποινικού υπόκοσμου, μικροπολιτική, συντηρητισμός, εμπόριο πατρίδας, θρησκείας, επανάστασης. Ο Αντώνης και ο Τάκης, δαυλοί αναμμένοι στο βωμό της πατρίδας, η στολή και το ράσο πυλώνες του έθνους. Απέναντι ο Ερνέστο Τσε-Θανάσης. Πάνω απ’ όλους η Ραχήλ, δύο σε ένα, πατρίδες, κρεμάλες, δυνάμεις κατοχής, ψεκασμοί, επανάσταση στα κάγκελα της ΕΡΤ. Η απόλυτη σύνθεση, η Ελλάδα της ήττας, δεξιά και αριστερή μαζί, ανακατεμένη, ανυποψίαστη, με το θράσος της άγνοιας, αρνείται να αποχωρήσει. Βάζει τα πάντα, δεξιά και αριστερά σε ένα μπλέντερ, τα ανακατεύει και τα σερβίρει στις μεταμεσονύκτιες εκπομπές.

Οι επαγγελματίες μετράνε τα προβλήματα στις δημοσκοπήσεις. Τα προβλήματα δεν έχουν λύσεις, έχουν μονάδες στις εκλογές και τα γκάλοπ. Ποιος κερδίζει. Ποιον συμφέρει. Πώς θα χειριστούν το πρόβλημα. Πώς θα το σερβίρουν επικοινωνιακά.

Το πραγματικό πρόβλημα μοιάζει να μην ενδιαφέρει κανέναν. Ενδιαφέρει μόνο σε σχέση με τους ίδιους, αν αποτελεί κίνδυνο. Όπως ποτέ δεν ενδιέφερε. Για μήνες, για χρόνια, ήταν σαν μια αθέατη πραγματικότητα. Ένας ακόμα αστικός μύθος. Συμμορίες περιπολούν στο κέντρο της πόλης, με σκυλιά, με μαχαίρια, χτυπάνε, πληγώνουν, κάποτε δολοφονούν. Τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν μια εικόνα χώρας υπανάπτυκτης, επικίνδυνης, ρατσιστικής. Όσοι μιλούσαν για το πρόβλημα αντιμετωπίζονταν ως οι γνωστοί γραφικοί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κοινωνία αδιάφορη, απασχολημένη με σοβαρότερα προβλήματα, το επίδομα γάμου, τη μετενέργεια. Η δημιουργία ενός βολικού εχθρού είναι πάντα πολύτιμη για το σύστημα. Φταίνε οι «άλλοι», οι ξένοι, οι μετανάστες, οι Γερμανοί.

Οι επιθέσεις στους μετανάστες ήταν η βασική εκπαίδευση. Σιγά-σιγά η αδιαφορία, η ασυλία, η ατιμωρησία επέτρεψαν την ανάπτυξη της γνωστής από το παρελθόν στρατηγικής: υποκατάσταση της πολιτείας, έλεγχοι ταυτοτήτων, έλεγχοι δημόσιων κτιρίων. Μετά ήρθε η ώρα των αριστερών κομμάτων στην επίθεση στο Πέραμα, μετά έφτασε η σειρά των καλλιτεχνών, ο Παύλος Φύσσας. Ο Σβόμποντα δήλωνε ότι ελληνική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αυτές τις συνθήκες είναι αδιανόητη, η Ελλάδα γινόταν παγκόσμιο πρόβλημα. Η στρατηγική της ανοχής έπρεπε να τελειώσει.

Από τα δύο κυρίαρχα κόμματα κάτω από τις φραστικές καταδίκες διακρινόταν μια φανερή αμηχανία. Είναι δικοί μας ή των άλλων; Πού θα πάνε; Στη μεγάλη ευρύχωρη αγκαλιά της δεξιάς πολυκατοικίας ή στην «αντισυστημική» έφοδο κατά των δυνάμεων κατοχής που έκαναν τη χώρα μας «οικονομική αποικία»; Από τον καιρό που ο στρατηγός Αντώνης και ο αντιστράτηγος Αλέξης έδιναν αδελφωμένοι τον αγώνα «ενάντια στους κατακτητές» στις πλατείες των αγανακτισμένων, τα «παιδιά της πάνω πλατείας» ήταν σύντροφοι εν όπλοις, πώς να τα αντιμετωπίσεις τώρα; Αν ο ένας γίνει πρωθυπουργός, ο άλλος πάει στη φυλακή, τι θα μείνει από το περιβόητο «αντιμνημονιακό μέτωπο»; Ο Σύριζα και η Ραχήλ;

Έχει δίκιο φυσικά ο Σύριζα που κατηγορεί τώρα τον Μπαλτάκο. Αλλά, πριν μερικούς μήνες, αυτά που είπε τώρα τα έλεγαν, ανατριχιαστικά ίδια, κάτι άλλοι. Κάτι περίεργοι, πολύ αριστεροί δημοσιογράφοι, πολύ αριστεροί συγγραφείς, συνταγματολόγοι, πολιτικοί. Που αποκάλυπταν ότι εβραϊκές οργανώσεις, λόμπι, διασυνδέσεις, πίεσαν τον Σαμαρά, ότι δεν υπάρχουν στοιχεία, ότι είναι μια προβοκάτσια για να χτυπηθεί το αντιμνημονιακό μέτωπο, ότι μόνο με πολιτικά μέσα καταπολεμείται ο ναζισμός. Έτσι ακριβώς γίνεται στον κόσμο, τις δολοφονίες με πολιτικά μέσα τις αντιμετωπίζουν. Με έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής. Αριστεροί, πάντα, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι έψαχναν τους αυτουργούς της δολοφονίας Φύσσα στην κυβέρνηση και έβλεπαν τα κείμενά τους στο σάιτ της Χ.Α. με λεζάντες «κάποιοι λένε την αλήθεια». «Όχι σε μια γενική αντιφασιστική σούπα που θα εκτείνεται από αριστερά και θα φτάνει στην “καλή” Ν.Δ.» έγραφαν, «η δολοφονία Φύσσα δεν πρέπει να οδηγήσει την Αριστερά να δίνει εξετάσεις καταδίκης γενικώς και αορίστως της βίας και ένταξής της στο λεγόμενο συνταγματικό και δημοκρατικό τόξο». «Εκλογές τώρα ενάντια στη Χ.Α. και τον οικονομικό φασισμό του μνημονίου», η δική τους θεωρία των δύο άκρων.

Δεν είναι περίεργο που σήμερα εγκαλούν τον Αθανασίου και τον Δένδια. Αυτούς που έκαναν, δηλαδή, τη δουλειά τους. Και έχει δίκιο η Ν.Δ. όταν κατηγορεί τον Σύριζα ότι έτσι υιοθετεί τους ισχυρισμούς των υπόδικων που μιλάνε για σκευωρία. Αλλά, αν δεν κάνω λάθος, δεν το είπε ο Σύριζα αυτό, απλώς το επαναλαμβάνει. Το είπε και σε πανελλήνια μετάδοση πια ο γραμματέας της κυβέρνησης, το δεξί χέρι του πρωθυπουργού, ο «δαυλός αναμμένος».

Φωτιά στα μπατζάκια τους. Γιατί η Ν.Δ. έκανε όλο αυτό το διάστημα το κλασικό λάθος που ενισχύει τον ολοκληρωτισμό. Τους θεωρούσε παραστρατημένα παιδιά, «δικά» τους παιδιά, και υιοθετούσε την ατζέντα τους για να τους επαναφέρει. Έχουμε 1 εκατομμύριο μετανάστες και 1 εκατομμύριο ανέργους, έλεγε ο πρωθυπουργός με νόημα, αποδεχόμενος τη ρητορική τους. Λες και η ανεργία στην Ελλάδα οφείλεται στο ότι δεν πάνε οι Έλληνες να μαζέψουν τις φράουλες στη Μανωλάδα. Με άμεσο αποτέλεσμα η κοινωνία, χωρίς ηθικές αντιστάσεις, να σκέφτεται, αφού η κυβέρνηση είναι οι χαρτογιακάδες με τα κοστούμια, με δεμένα χέρια από τις διεθνείς συμβάσεις, ας κλείσουμε τα μάτια, να αφήσουμε τον Dirty Harry να κάνει τη βρώμικη δουλειά για να λύσει το πρόβλημα. Ακολούθησε το πάγωμα του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια, λες και δεν ήξεραν ότι όλη αυτή η κουβέντα γινόταν για 6.074 παιδιά όλα κι όλα δεύτερης γενιάς που πήραν χαρτιά.

Μετά ο αντιρατσιστικός νόμος, έβαλαν ξανά και τα τανκς στις παρελάσεις. Όλα αυτά, που κανείς δεν έλεγε ότι είναι στοιχειώδεις, μετριοπαθείς ρυθμίσεις που ισχύουν σε όλη την Ευρώπη, μετατρέπονταν στα μάτια της κοινής γνώμης σε τρομερά ζητήματα με μόνο στόχο τα παιχνίδια, τη μικροπολιτική, τις ψήφους. Πάντα οι ορίτζιναλ όμως, σε όλες τις δουλειές, επικρατούν των πιο λάιτ εκδοχών. Δεν γίνεται να γίνεις ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος και συγχρόνως να παίζεις με τη φασιστική ατζέντα. Παράδειγμα: Ένα αστείο κάπως θέμα ήταν όταν, κάποτε, ο κύριος Τάκης είχε την έμπνευση να προωθήσουν ένα νόμο που θα απαγόρευε σε όσους δεν ήταν στο γένος Έλληνες να γίνουν ένστολοι. Πες μου, τώρα, πόσες ταινίες έχεις δει που ο ντετέκτιβ είναι Μεξικάνος ή κινεζικής καταγωγής και συλλαμβάνει τον κακό; Δεν είναι αυτονόητο; Στις άλλες χώρες όχι να απαγορεύσουν, επιδιώκουν να έχουν ένστολους από άλλες εθνικές ομάδες. Πώς θα κάνουν τη δουλειά τους, πώς θα αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, αν δεν μιλάνε τη γλώσσα, αν δεν μπορούν να διεισδύουν στις κοινότητες; Με 30 χρόνια πια ιστορία μετανάστευσης, το περίεργο είναι που δεν έχουμε Αλβανούς ή Αφρικανούς υπαστυνόμους, όχι το αντίθετο. Η «εθνικοφροσύνη» ευνοεί την εγκληματικότητα, την οποία δήθεν καταπολεμά.

Η πολιτική καθυστέρηση, η πολιτική ως εμπόριο, το «επάγγελμα» αντικομμουνιστής, πατριώτης, ορθόδοξος, η διπλή γλώσσα, δεν είναι απλώς πολιτικός πρωτογονισμός. Είναι και αιτία που το πολιτικό σύστημα της Καθυστέρησης μπλοκάρει συνεχώς τη χώρα και την κρατάει καθηλωμένη στον προηγούμενο αιώνα.

Tο βιβλίο του Φώτη Γεωργελέ «Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Με συλλογή άρθρων τα οποία αποτυπώνουν την Ελλάδα της κρίσης, μιλάνε με τόλμη για τα κακώς κείμενα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας και διακρίνονται για την διεισδυτικότητα και τη διορατικότητά τους.