Και το όνομα αυτής «Αριστεία»

Τις μέρες αυτές το ενδιαφέρον μονοπωλεί η αποχώρηση του κου Τσιόδρα από την καθημερινή μας ενημέρωση. Το βιογραφικό του κου Τσιόδρα το ξέρουμε πια όλοι. Αποφοίτησε από την Ιατρική του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, έφτασε από το αγροτικό ιατρείο του Άστρους Κυνουρίας και το Κέντρο Υγείας Μεσσήνης μέχρι το Harvard και ξαναγύρισε πίσω ως καθηγητής Λοιμωξιολογίας και πρόσφατα επικεφαλής της αντιμετώπισης της επιδημίας.

Έχουν γραφτεί πια χιλιάδες κείμενα γι’ αυτόν. Εγώ θα πω μόνο το παρακάτω. Ότι όχι μόνο ήταν άριστα διαβασμένος, όχι μόνο ήταν άριστα ενημερωμένος, όχι μόνο παρακολουθούσε τις αντιδράσεις του ιατρικού κόσμου και απαντούσε έγκαιρα και έγκυρα σε αυτές. Αλλά τόλμησε να πει δημόσια κάτι που σπάνια ακούς στην Ελλάδα παρότι ήταν ο πιο ειδικός. Είπε δημόσια στη χώρα της ξερολίασης «δεν το γνωρίζω» και «θα το ερευνήσω».

Πολλοί είπαν ότι ο κος Τσιόδρας αγιοποιείται, αλλά η γνώμη μου είναι πως πράγματι, αν αυτός ο άνθρωπος είχε γεννηθεί πριν 200 χρόνια στην Ελλάδα και είχε καταφέρει να οχυρώσει και να προστατεύσει μια ολόκληρη χώρα από το θανατικό, όντως θα είχε ανακηρυχθεί Άγιος.

Αλλά το σημερινό άρθρο μου δεν θα μιλήσει για τον κο Τσιόδρα. Θα ήταν τεράστια κοινοτυπία. Γιατί δεν ήταν μόνος του. Η επιτυχία της χώρας ήταν συλλογική προσπάθεια. 
Όλως τυχαίως γνωρίζω δύο από τους ανθρώπους που βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή στις κατάλληλες θέσεις και είναι και αυτοί υπεύθυνοι των αποφάσεων που ελήφθησαν.
Δεν θα πω τα ονόματά τους, γιατί δεν έχει σημασία, απλά θα καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία από τη συνύπαρξή μου στον ίδιο επαγγελματικό ή και προσωπικό χώρο με αυτούς.

Και τους δύο τους γνωρίζω από τότε που ήμουν φοιτητής. Ο πρώτος είχε μόλις έρθει στο νοσοκομείο που έκανα τις «κλινικές» μου, ως επιμελητής της Παθολογικής τότε. Επειδή δουλεύαμε αρκετά χρόνια στον ίδιο εργασιακό χώρο, αν και σε διαφορετικά τμήματα χωρίς προσωπική επαφή, παρακολουθούσα χρόνια την πορεία του χωρίς να έχουμε ποτέ προσωπική σχέση. 
Τον είδα ξανά στην πανδημία να προΐσταται στις συνεδριάσεις για αυτήν και να μας ενημερώνει καθημερινά σχεδόν από τα τηλεοπτικά κανάλια για τον ιό.
Ένα πράγμα μόνο θα πω ότι λέγαμε γι’ αυτόν από τότε που πρωτοήρθε στο νοσοκομείο νέος τότε επιμελητής, έως τώρα που είναι καθηγητής. Ότι «Είναι από τους καλύτερους παθολόγους του νοσοκομείου». Όταν θέλαμε μια έγκυρη γνώμη ακόμα και για δικούς μας ανθρώπους είναι ένας από αυτούς που ρωτούσαμε πρώτον. 

Για τον δεύτερο έχω ακόμα πιο κοντινή και προσωπική άποψη. Ήμασταν συμφοιτητές. Και τυχαίνει να είμαστε και φίλοι. Πέρασε πρώτος των πρώτων στις Πανελλήνιες Εξετάσεις της εποχής, προσοχή, όχι μόνο μεταξύ των γιατρών αλλά όλων των σχολών. 
Συναντιόμασταν ως άγουρα φοιτητάρια, σταθερά κάθε Κυριακή μεσημέρι στα Ψηλά Αλώνια κουβαλώντας τρεις συνήθως εφημερίδες. Την «Καθημερινή», το «Βήμα της Κυριακής» και την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Στο τραπέζι πάντως έπαιζαν όλα τα έντυπα. Ακόμα και ο «Ριζοσπάστης». Πάντα ανοιχτόμυαλος, διάβαζε διαφορετικές γνώμες από διαφορετικούς χώρους για να βγάζει συμπέρασμα. Κουβεντιάζαμε ώρες επί ωρών για τα πολιτικά, αλλά και για οτιδήποτε άλλο κουβεντιάζουν οι φοιτητές μεταξύ τους. Πρόκειται ίσως για τον πιο ευρυμαθή άνθρωπο που γνωρίζω. Με ενδιαφέροντα τη ζωγραφική, το διάβασμα, την τέχνη. 

Τελειώνοντας και οι δύο τη σχολή, τελείωσε και η αγαπημένη μας συνήθεια. Χαθήκαμε εντελώς. Συναντήθηκαμε ξανά ελέω Facebook και πήγαμε μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες για έναν καφέ. Λίγο πριν αναλάβει τη θέση-κλειδί, που του έλαχε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Θυμάμαι στον καφέ κάποια στιγμή με ρώτησε: «Ξέρεις, Αντώνη, μου πρότειναν αυτή τη θέση. Τι λες;» Και του απάντησα: «Αν όχι εσύ, ρε φίλε, τότε ποιος;;;» 

Από εκείνον τον καφέ έχουν περάσει λίγοι μήνες. Αλλά μοιάζουν μια ολόκληρη ζωή. Κανείς  μας δεν φανταζόταν ότι η θέση που θα έπαιρνε τότε θα ήταν σε ένα φορέα που θα ήταν υπεύθυνος για τον συντονισμό της αντιμετώπισης της πανδημίας. 
Είμαι πολύ περήφανος για τον φίλο μου που χάρις στην εμπειρία του και τις έγκαιρες και έγκυρες αποφάσεις του και τη συνεισφορά του, σώθηκαν χιλιάδες ζωές Ελλήνων. Θα τονίσω για ακόμα μια φορά πως η τεράστια επιτυχία δεν συνίσταται μόνο στο έγκαιρο lockdown αλλά στο γεγονός πως είμαστε από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες που δεν είχαμε ούτε ένα θανατηφόρο κρούσμα σε γηροκομείο. Τη στιγμή που ακόμα και χώρες με αυστηρά πρωτόκολλα, όπως η Βρετανία και η Σουηδία, που είχαν χρόνο να προετοιμαστούν, έχασαν χιλιάδες. Κι αυτό χάρις στις σαφείς οδηγίες του κρατικού οργανισμού που ως ειδικός γιατρός είναι υπεύθυνος γι’ αυτόν. 

Δύο από τους ανθρώπους που γνωρίζω από κοντά, βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Και οι δύο, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ήταν οι Άριστοι. 

Αλλά δεν είναι έκπληξη για μένα που τον ξέρω από πρώτο χέρι. Όπως έγραψα σε παλαιότερο άρθρο, δεν έτυχε αλλά πέτυχε. Δύο από τους ανθρώπους λοιπόν που γνωρίζω από κοντά, βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Και οι δύο, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.  Ήταν από τους καλύτερους του συναφιού μας. Είναι αυτοί που θα έλεγε ο καθένας μας «αν όχι αυτός, τότε ποιος;» Ήταν οι Άριστοι. 

Ήταν αυτοί που όχι μόνο είχαν τις περγαμηνές αλλά θα τους εμπιστευόσουν τη μάνα σου και τον πατέρα σου. Πιστέψτε με, αλάνθαστο κριτήριο να επιλέξεις κάποιον. Και δεν πέσαμε έξω. Γιατί φρόντισαν τους πατεράδες και τις μανάδες όλων μας σαν τους δικούς τους γονείς. 

Η επιτυχία της χώρας σε αυτή τη δύσκολη στιγμή σίγουρα έχει επώνυμο. Τα επώνυμα όλων όσων συμμετείχαν στις επιτροπές, στις αποφάσεις και στους δημόσιους οργανισμούς που έφτιαξαν ανάχωμα στο κακό που μας απείλησε. Αλλά η επιτυχία αυτή έχει και μικρό. Και το μικρό της όνομα είναι Αριστεία.