Τα ενοχλητικά κατορθώματα του καθηγητή Τσιόδρα

Ένα λάθος του καθηγητή Τσιόδρα για τον ποιητή που έγραψε το ποίημα με το οποίο αποχαιρέτησε την καθημερινή ενημέρωση ήταν αρκετό όχι μόνο για να χλευαστεί από κάποιους συμπολίτες (λίγους αλλά πολύ θορυβώδεις, όπως συχνά συμβαίνει με τους λίγους) αλλά και για να αμφισβητηθεί η επιστημονική του επάρκεια. Φυσικά το να νομίζει ότι είναι του Ελύτη ένα ποίημα που δεν είναι του Ελύτη λέει για την επιστημονική επάρκεια του Τσιόδρα τόσα όσα λέει για την οδηγική ικανότητα του Χάμιλτον το να βράσει μακαρόνια και να τα λασπώσει, αλλά αυτό δεν εμπόδισε του κοπρανόψυχους από το να αποπειραθούν (προφανώς ματαίως) να τον μειώσουν. Κι αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο αν σκεφτούμε πόση πίκρα νιώθουν κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με τα ενοχλητικά για τους ίδιους κατορθώματα του ανθρώπου που μέσα σε λίγους μήνες:

Έσωσε χιλιάδες ζωές

Ξέρετε τι είναι να επενδύεις πολιτικά και ιδεολογικά σε χιλιάδες θανάτους αλλά οι νεκροί να μένουν σε χαμηλό τριψήφιο;  Ξέρετε τι είναι να τρίβεις τα χέρια σκεπτόμενος το πώς μπορείς να εκμεταλλευτείς τα στιβαγμένα φέρετρα, αλλά ο σωστός σχεδιασμός να μην αφήνει τα φέρετρα να στοιβαχτούν; Μάλλον όχι και για να είμαι ειλικρινής ούτε κι εγώ ξέρω, αλλά υποθέτω πως πρέπει να πονάει πολύ. Και σίγουρα κάνει πολύ δύσκολο να συγχωρήσεις τον άνθρωπο που έσωσε όλες αυτές τις χιλιάδες ζωές που ήλπιζες να χαθούν. 

Αποκατέστησε την εμπιστοσύνη στην επιστήμη και τους ειδικούς

Φυσικά πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν καλύτερα. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που επειδή κανείς δεν μπορεί να τους κοροϊδεψει έχουν πιστέψει ότι η Γη είναι επίπεδη. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που χωρίς να έχουν φάει πετριά στο κεφάλι δυσπιστούν απέναντι σ’ αυτούς που θα έπρεπε να εμπιστεύονται πιο πολύ απ’ όλους: τους ειδικούς. Ο καθηγητής Τσιόδρας με τον τρόπο του (με τους τρόπους του πιο σωστά) και τα αποτελέσματα κέρδισε την εμπιστοσύνη τους. Κι αυτή η εμπιστοσύνη δεν ήταν εμπιστοσύνη στον Τσιόδρα ή στην Επιτροπή. Ήταν εμπιστοσύνη στους επιστήμονες και τους ειδικούς. Κι αυτή η εμπιστοσύνη είναι ακριβώς αυτή που χρόνια τώρα παλεύουν να χαθεί οι πονηροί που ξέρουν ότι οι άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται την επιστήμη και τους ειδικούς είναι πολύ πιο εύκολο να χειραγωγηθούν. Οι πονηροί που καταλαβαίνουν πως όσο λιγότερο ακούγεται αυτός που μιλάει επειδή ξέρει, τόσο περισσότερο θα ακούγονται εκείνοι.

Απέδειξε ότι οι ήρωες δεν είναι απαραίτητα άμυαλοι γιουρουσατζήδες, αλλά μπορεί να είναι και μεθοδικοί σπασίκλες

Σε μια κοινωνία που γαλουχείται να διεκδικεί με άναρθρες κραυγές και να κερδίζει με τον τσαμπουκά του όχλου, ένας άνθρωπος απέδειξε ότι μπορείς να πετύχεις ακόμα κι αυτά που κανείς δεν περιμένει με το να είσαι εργατικός, μεθοδικός και χαμηλών τόνων. Χωρίς φανφάρες, χωρίς υψωμένες γροθιές και λάβαρα αλλά με δουλειά και σοβαρότητα. Όχι το καλύτερo που μπορεί να τύχει στους κατα φαντασίαν αγωνιστές που ξαφνικά πρέπει να μετρήσουν το ανάστημά τους δίπλα σε κάποιον που ο αγώνας του όχι μόνο είναι πραγματικός αλλά έχει και αποτέλεσμα.

Γκρέμισε στερεότυπα

Ο καθηγητής Τσιόδρας απέδειξε πώς ένας επιστήμονας μπορεί να είναι βαθιά θρησκευόμενος χωρίς να κάνει εκπτώσεις ούτε στην επιστήμη ούτε στην πίστη του. Απέδειξε πως μπορεί κάποιος να εργάζεται στο δημόσιο και να είναι και πολύ συνεπής και πολύ ικανός και πολύ εργατικός και πολύ αποτελεσματικός. Και τέλος απέδειξε αυτό που τόσο καλά συμπύκνωσε σε ενα τουίτ του ο aΝameΤoCome ο οποίος έγραψε: «ένας χλιαρός, αθόρυβος, συντηρητικός, προβλέψιμος άνθρωπος μπορεί να είναι εκατοντάδες φορές πιο χρήσιμος από όλοκληρη την συναρπαστική, αντισυμβατική, επαναστατική, διανόηση».

Προφανώς ο Τσιόδρας δεν είναι Ηρακλής και τα κατορθώματα του δεν είναι ατομική υπόθεση. Μαζί του ήταν κι άλλοι σπουδαίοι επιστήμονες, ήταν μια αποτελεσματική Πολιτική Προστασία με επικεφαλής τον Χαρδαλιά (με τον οποίο έφτιαξαν ένα δίδυμο που και ο πιο καλός casting director δύσκολα θα δημιουργούσε) και ήταν και μια κυβέρνηση που άκουγε.

Αλλά ο καθηγητής Τσιόδρας είναι αυτός που μοιάζει να έχει ενοχλήσει περισσότερο από καθε άλλον. Και αν σκεφτείτε όλα τα παραπάνω δεν είναι και τόσο περίεργο. Μπορεί να μην ήταν μόνος αλλά ήταν το κεντρικό πρόσωπο, ο πρωταγωνιστής, μιας προσπάθειας που έβαλε εμπόδιο στις επιδιώξεις αυτών που πόνταραν στον θάνατο, νίκησε τον λαϊκισμό αυτών που πόνταραν στην άγνοια και την δύναμη του όχλου και γκρέμισε τα βολικά στερεότυπα που συντηρούν αυτοί που ζουν παραμυθιάζοντας την κοινωνία.

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί, οι λίγοι με κάθε σημασία της λέξης, να μην είναι γεμάτοι πίκρα; Είναι δυνατόν να μην τον αντιπαθούν; Είναι δυνατόν να μην προσπαθούν να του ρίξουν το δηλητήριο τους;

Και είναι δυνατόν για όλους εμάς τους υπόλοιπους να μην τον αγαπάμε και να μην θέλουμε να του πούμε «ευχαριστώ»; Και μπράβο μας.