Βασίλης Δημάκης: Πριν να είναι αργά…

Είναι προφανές ότι η δραματική υπόθεση η οποία βρίσκεται εν εξελίξει και αφορά το αίτημα και την απεργία πείνας και δίψας εκ μέρους του κρατούμενου και άριστου φοιτητή του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημοσίας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Βασίλη Δημάκη, έχει περιέλθει σε σοβαρό αδιέξοδο.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναζητήσει κανείς αυτή τη στιγμή τη γενεσιουργό αιτία για το αδιέξοδο, μία απέλπιδα προσπάθεια στην οποία έχουν εμπλακεί, δυστυχώς, και η πλευρά του φοιτητή και η πλευρά της γενικής γραμματέως Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου.

Είναι προφανές ότι στη μετωπική αντιπαράθεση του φοιτητή με τη γενική γραμματέα οφείλει να παρέμβει όχι ο υπουργός Δικαιοσύνης, Κώστας Τσιάρας, είτε για να «αδειάσει» τη γενική γραμματέα είτε για να επικυρώσει την αδιέξοδη αντιπαράθεση γύρω από ένα αυτονόητο και μη αμφισβητούμενο από κανέναν δικαίωμα στη συνέχιση της εκπαίδευσης για τον Βασίλη Δημάκη, αλλά ίσως ένα τρίτο πρόσωπο, το οποίο να διατηρεί στενή σχέση με την κυβέρνηση και να διαθέτει κύρος αδιαμφισβήτητο, προκειμένου μία θετική παρέμβαση εκ μέρους του να μη χρεωθεί υπέρ καμίας πλευράς, να τηρεί τη νομιμότητα και να αποτελέσει μία πραγματική παρέμβαση για την άρση του αδιεξόδου. Ενός αδιεξόδου, το οποίο, εάν οδηγήσει σε μία κατάρρευση της υγείας του κρατούμενου, μετά την τρίτη, διαδοχική απεργία πείνας και δίψας, τότε δεν θα μιλάμε για αδιέξοδο, θα μιλάμε για νικητές και ηττημένους, με έναν νέο άνθρωπο να θυσιάζεται.

Να θυσιάζεται, λέμε, και φαίνεται ότι πρόκειται στη συγκεκριμένη περίπτωση ότι ο Βασίλης Δημάκης έχει επιλέξει μία δυσανάλογη αντίδραση, την τρίτη, δηλαδή, στη σειρά απεργία πείνας και δίψας.

Δεν είναι ποτέ δυνατόν να μην ενδιαφέρεται κανείς για την υγεία ενός ανθρώπου, επικαλούμενος αποκλειστικά και μόνον το αίτημα. Η αντίδραση του Βασίλη Δημάκη στον εγκλεισμό του στα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού είναι –θα το λέμε διαρκώς– δυσανάλογη ως προς τη διεκδίκηση του συγκεκριμένου αιτήματος για επιστροφή στο παλαιό κελί του.

Στενοχωρεί πολύ το γεγονός ότι, ως φαίνεται, ουδείς έχει μιλήσει με σωφροσύνη και σύνεση στον Βασίλη Δημάκη, ουδείς έχει αντιμετωπίσει τον κρατούμενο ως ένα πρόσωπο σε κίνδυνο.

Τώρα, πριν να είναι αργά!