Ένα δίδαγμα από την υπόθεση Μπαλτάκου: Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο φαίνονται, όταν πρόκειται για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Ακόμη και όσοι ανησυχούσαν για ακροδεξιά όργια στο περιβάλλον του πρωθυπουργού, ακόμη και όσοι γνώριζαν ότι υπάρχουν υποστηρικτές μιας κυβέρνησης της όλης -μα όλης- δεξιάς, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ο Τ. Μπαλτάκος τα έλεγε με τον Η. Κασιδιάρη σαν να ανήκουν στην ίδια ομάδα και να μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες.
Και ποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι κάτω από εικονίσματα ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου θα αποκάλυπτε, βρίζοντας, την οργή του για τις δικαστικές περιπέτειες της Χ.Α. Οσα είπε στη συνέχεια (σε συνέντευξή του στον real fm - Ν. Χατζηνικολάου) ήταν ακόμη πιο σοκαριστικά: Υπερασπίστηκε τις επιλογές του λέγοντας πως πήρε πάνω του την αποστολή απεγκλωβισμού των ψηφοφόρων της Χ.Α, ο ίδιος και ο Αντώνης -όπως αναφέρθηκε στον πρωθυπουργό- είναι “δαυλοί αναμένοι στο βωμό της πατρίδας”, πυλώνες είναι οι ένστολοι και η Εκκλησία, ο γιος του -που τραμπούκισε μέσα στο κοινοβούλιο- έχει κώδικα τιμής ως αξιωματικός του λιμενικού που είναι.
Μια λεπτομέρεια με σημασία είναι ότι από το Μέγαρο Μαξίμου δεν έγινε καμία ανακοίνωση-δήλωση αποδοκιμασίας (επί της ουσίας) του Τ. Μπαλτάκου, ενώ μετά τη συνέντευξή του με την οποία ξεδίπλωσε ιδεολογικό μανιφέστο δεν βρέθηκαν στελέχη της ΝΔ να αποκηρύξουν αυτές τις αντιλήψεις και να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Βρέθηκε, όμως, ο Αδ. Γεωργιάδης να πει ότι σαν πατέρας συγκινήθηκε από την πράξη του γιου Μπαλτάκου, παρόλο που φυσικά καταδικάζει τη βία.
Και ένα γεγονός με ακόμη μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι απόψεις Μπαλτάκου ήταν γνωστές εδώ και καιρό, λόγω της μανίας του εναντίον του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και της απειλής του -που είχε αφεθεί να διαρρεύσει- ότι υπάρχει και η Χ.Α για κυβερνητική συνεργασία, αλλά ποτέ δεν τέθηκε πιεστικά θέμα για την απομάκρυνσή του από τους κυβερνητικούς εταίρους. Δεν ήταν όρος της δανειακής σύμβασης να έχουμε ακροδεξιό γραμματέα κυβέρνησης ούτε υπήρχε μνημονιακή δέσμευση ότι ο πρωθυπουργός βάζει όποιον θέλει σε τέτοια θέση. Επομένως, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είχαν όλη την άνεση και το καθήκον να τραβήξουν μια κόκκινη γραμμή, κατά το αγαπημένο τους κλισέ, και να απαιτήσουν άλλο πρόσωπο στο συγκεκριμένο αξίωμα. Δεν το έκαναν. Και η αιτία, πιθανότατα, βρίσκεται στη λογική της ποσόστωσης που καθόρισε την τριμερή συνεργασία και -από ένα σημείο και μετά- τη διμερή.
Μάλιστα, οι πληροφορίες που αφορούσαν τα έργα και τις ημέρες Μπαλτάκου περνούσαν πολύ χαλαρά, σαν κάτι κανονικό, όχι σαν μια ακραία κατάσταση, και αυτός ο μυθριδατισμός συντέλεσε στην αποθράσυνσή του και ασφαλώς επέτρεψε την παραμονή του στο Μέγαρο Μαξίμου σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ακροδεξιός γραμματέας υπουργικού συμβουλίου; Ποτέ δεν τέθηκε με αυτόν τον τρόπο το ερώτημα και γι αυτό ποτέ δεν απαντήθηκε επίσημα ή ανεπίσημα. Οπως συνήθως συμβαίνει, όλο το σύστημα έκανε πως δεν καταλαβαίνει, πως δεν πρόκειται για κάτι πρωτοφανές και αποκρουστικό, αλλά για μια αποδεκτή πολιτική πραγματικότητα που έχει να κάνει με τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου κόμματος και τις προσωπικές ευαισθησίες του συγκεκριμένου πρωθυπουργού.
Το αποτέλεσμα είναι δραματικό - δεν μένει τίποτα όρθιο. Η συνομιλία Μπαλτάκου-Κασιδιάρη εκθέτει το Μέγαρο Μαξίμου, τραυματίζει τη Δικαιοσύνη, προσβάλλει τη δημοκρατία και τους θεσμούς, δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα στη δημόσια σφαίρα, αμαυρώνει την εικόνα της χώρας, επιβεβαιώνει τις πλέον δυσοίωνες εκτιμήσεις για την ποιότητα των ανθρώπων που μας κυβερνάνε, απομακρύνει ακόμη περισσότερο τους πολίτες από την πολιτική.
Το πρόβλημα με τον Μπαλτάκο είναι (και) ότι αν ο υπόδικος βουλευτής της Χ. Α δεν είχε βγάλει στη φόρα την παράνομα ηχογραφημένη συνομιλία θα παρέμενε στη θέση του και θα συνέχιζε το έργο του για την πατρίδα και την παράταξη, όπως ο ίδιος το περιέγραψε. Και καλά με την παράταξη, είναι υπόθεση των δημοκρατικών ανθρώπων της ΝΔ να αντιδράσουν ή να το καταπιούν, αλλά με την πατρίδα το παιχνίδι γίνεται επικίνδυνο, όταν μπλεχτούν δαυλοί και φίδια.
13°
