Αναμάρτητοι και αφορισμένοι

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε γυρίσαμε μερικές δεκαετίες πίσω, μαθαίνοντας για τον «Μεγάλο αφορισμό» του μητροπολίτη πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβρόσιου, κατά του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως και του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας, Νίκου Χαρδαλιά, μετά το αμάρτημά τους να πουν ότι ο κορωνοϊός θα μπορούσε να μεταδοθεί και μέσω της θείας κοινωνίας. 

Στη συνέχεια, η Ιερά Σύνοδος «άδειασε» τον Αμβρόσιο, τονίζοντας ότι κάθε απόφαση ανάγνωσης αφορισμού που δεν έχει εκδοθεί από την ίδια «είναι ανυπόστατη και ανίσχυρη» – αν και ο Αμβρόσιος επέμεινε ότι ο αφορισμός του ισχύει. 

Ωστόσο, λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 30 Απριλίου, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ήταν εκείνη που σε ανακοίνωσή της ανέφερε ότι θα μπορούσε να «διαπραγματευθεί» με την Πολιτεία τα θέματα κανόνων και υγιεινής με το άνοιγμα των εκκλησιών, όχι όμως και της Θείας Κοινωνίας. «Η ΔΙΣ επαναλαμβάνει και πάλι ομοφώνως ότι το ζήτημα περί του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και της Θείας Κοινωνίας τυγχάνει αδιαπραγμάτευτο, όπως ακριβώς ορίζεται από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Αγίας μας Εκκλησίας», έλεγε χαρακτηριστικά. Κι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που η Εκκλησία της Ελλάδος παρενέβαινε σε θέματα που δεν ήταν της δικής της αρμοδιότητας, όπως για παράδειγμα η δημόσια υγεία, περνώντας κάποιες φορές το δικό της. 

Ενημέρωση για τις αληθινές επιδιώξεις της προτάσεως για «χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους»
Στον επίσημο ιστότοπο της Εκκλησίας, στην κατηγορία «Μηνύματα προς τον λαό», τα οποία δεν είναι όλα σύγχρονα, εικάζουμε όμως ότι ισχύουν ως «μηνύματα» μιας και βρίσκονται εκεί, η Ιερά Σύνοδος λέει για το διαχωρισμό ότι πρόκειται για «σύνθημα που κάποιοι με πολύ δηλητήριο, φανατισμό και πείσμα κυκλοφορούν ανάμεσά μας», με «στόχο την περιθωριοποίηση της Ορθοδοξίας». Κι όλα αυτά καθώς υποστηρίζει ότι βάσει του Συντάγματος «υπάρχουν ξεκάθαροι και διακριτοί ρόλοι για την Εκκλησία και την Πολιτεία». 

Το πρόβλημα των ναρκωτικών 
Εδώ, βέβαια, δεν είναι αρμοδιότητα της Εκκλησίας να πάρει θέση, αλλά το κάνει. Χαρακτηρίζει «παραπλανητική» τη «διάκριση σε μαλακά και σκληρά» και λέει ότι η «αποποινικοποίηση για “μείωση της παραβατικότητας”, ή προς “ομαλοποίηση του προβλήματος”, αποτελεί σωστή “κερκόπορτα” για την ανεξέλεγκτη εισβολή στη χώρα μας των εμπόρων ναρκωτικών».  Και επιμένει στην πρόληψη, αλλά πρόληψη είναι η Εκκλησία, καθώς «είναι διαπιστωμένο ότι όσοι διαπαιδαγωγήθηκαν με τα νάματα της θρησκείας μας και ζουν με αυτά ως πυξίδα ζωής, έχουν γερά “αντισώματα”».  

Η Εκκλησία για το AIDS
Η ενότητα αυτή περιλαμβάνει τη φωτογραφία ενός ιερέα με κάμποσα παιδάκια τριγύρω του και τη λεζάντα «Στην αγκαλιά της Εκκλησίας, τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από καμία σύγχρονη μάστιγα (ναρκωτικά, AIDS κ.λπ.). Χαρούμενα και απερίσπαστα, γίνονται σωστοί οικογενειάρχες και Έλληνες». Η Εκκλησία λέει, λοιπόν, ότι «το AIDS είναι καρπός και αποτέλεσμα ενός ιδιαίτερου τρόπου ζωής». Κι επίσης, ότι «το καλύτερο φάρμακο είναι ο εκκλησιαστικός τρόπος ζωής. Η εκκλησιαστική παράδοση είναι το πιο τέλειο και ανθεκτικό πνευματικό ανοσολογικό σύστημα της κοινωνίας μας». 

Το μάθημα των θρησκευτικών 
«Ποιοι το πολεμούν;», αναρωτιέται ο συγγραφέας αυτής της ενότητας και απαντά: «Οι Μασόνοι, οι ποικιλώνυμες αιρέσεις, άτομα υλιστικών καθαρά αντιλήψεων, σκοτεινές δυνάμεις με εθνικιστικά σχέδια». Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν μπορεί παρά να είναι «η διδασκαλία της χριστιανικής Ορθοδοξίας». Γιατί «στην προβληματική εποχή μας ο άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί, έχει αποξενωθεί, η ζωή του είναι χωρίς νόημα, αφού ζει χωρίς πίστη στο Θεό και στη μεταθανάτια ζωή». 

Εκκλησία και Νεότητα 
Βασικό το μάθημα των Θρησκευτικών για τα παιδιά, σύμφωνα με την Εκκλησία, αλλά και τα κατηχητικά σχολεία, καθώς «μέσα στους σύγχρονους καταλυτικούς και ισοπεδωτικούς καιρούς μας, αποτελούν οάσεις πνευματικής δροσιάς και πολιτιστικές εστίες». «Σκοπός τους είναι να μορφώσουν άξιους χριστιανούς και οικογενειάρχες». 

Πολιτικός γάμος 
Η Εκκλησία αναγνωρίζει το δικαίωμα σε άθεους και αλλόθρησκους να τελούν πολιτικό γάμο, είναι όμως πολύ αυστηρή για τους χριστιανούς: «Η Εκκλησία, συνεπής προς τη διδασκαλία της, ένα γάμο γνωρίζει, τον θρησκευτικό. Ο πολιτικός γάμος είναι ελεύθερη συμβίωση και “αστεφάνωτη” σχέση. Όποιος απορρίπτει ένα από τα επτά μυστήρια θα γινόταν αποστάτης». 

Αποτέφρωση 
Κι εδώ ξεκαθαρίζει τη θέση της η Εκκλησία, λέγοντας ότι η «σύγχρονη αποτέφρωση νεκρών δεν διαφέρει και πολύ από την ανακύκλωση απορριμμάτων». Προσθέτει, δε, ότι «η Εκκλησία έχει την ελευθερία να μην υποχρεωθεί να τελέσει εξόδιο ακολουθία για κάποιον που αποφάσισε να μην ανήκει καθόλου ή να ανήκει επιλεκτικά στην Εκκλησία, αφού απορρίπτει ορισμένες από τις νεκρικές της παραδόσεις, όπως την ταφή».