Πολιτικη & Οικονομια

Να μπουν κάμερες στις αίθουσες;

Τι θα γίνει το φθινόπωρο εάν η πανδημία επανέλθει και η λειτουργία των σχολείων θα πρέπει να γίνεται υπό αυτές τις ειδικές συνθήκες;

Χρύσα Μακρή
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Κάμερες στα σχολεία: Οι αντιδράσεις εκπαιδευτικών και γονέων, η αντιπαράθεση με το υπουργείο Παιδείας και οι δυνατότητες των ψηφιακών μέσων

Πριν από λίγες μέρες η Naomi Klein στον Guardian δημοσίευσε ένα μακροσκελέστατο άρθρο για να περιγράψει τη νέα ψηφιακή εποχή που ξεκινάει μετά την πανδημία. Ο σκληρός ανταγωνισμός κυβερνήσεων και κολοσσών της ψηφιακής τεχνολογίας, δείχνει να διεξάγεται σε ένα παράλληλο με τη χώρα μας σύμπαν. Στο άρθρο, μεταξύ πολλών άλλων (που δεν είναι της παρούσης) περιγράφεται ένα μέλλον όπου η εργασία, η ιατρική και η εκπαίδευση θα γίνονται από το σπίτι μέσα από τις οθόνες, χωρίς προσωπική επαφή με προϊσταμένους, δασκάλους, γιατρούς κλπ. Ένα μέλλον στο οποίο, ωστόσο κάθε κίνηση μας, κάθε λέξη μας, κάθε σχέση μας θα είναι ανιχνεύσιμη μέσω των δεδομένων που θα επεξεργάζονται, με πρωτοφανείς συνεργασίες, τεχνολογικοί γίγαντες.

Το διάβασα μετά από συζητήσεις που είχα με εκπαιδευτικούς και γονείς σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία και τις συνθήκες επανεκκίνησης της διδασκαλίας και η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι μας τις αλλαγές που έχει προκαλέσει στη ζωή μας η πανδημία. Ακόμη και στον τρόπο που μπορεί να λειτουργούν τα σχολεία μας, αφού η τηλεδιδασκαλία δείχνει να εγκαθίσταται πλέον ως νέα πρακτική.

Στο πλαίσιο αυτό, η αντιπαράθεση των εκπαιδευτικών με το υπουργείο Παιδείας για τις κάμερες στις αίθουσες διδασκαλίας με σκοπό την απευθείας μετάδοση της παράδοσης του μαθήματος σε όσα παιδιά, εξ ανάγκης παραμένουν στα σπίτια τους, φαντάζει «επαρχιωτισμός». Όχι επειδή τα επιχειρήματα τους δεν ευσταθούν, αλλά επειδή είναι εκείνοι που θα έπρεπε εκ του ρόλου τους ως εκπαιδευτικοί, να είναι ενημερωμένοι για τις δυνατότητες που προσφέρουν τα ψηφιακά μέσα στη διδασκαλία, να σχεδιάζουν λύσεις σωστά μελετημένες και δομημένες,που να ανοίγουν τον δρόμο, για να αποτελέσουνκαι τον μονόδρομο για το υπουργείο, να τις εφαρμόσει. Για να γίνει αυτό όμως, δάσκαλοι και καθηγητές πρέπει να απαγκιστρωθούν από τις παρωχημένεςαντιλήψεις που κυριαρχούν στην ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ οι οποίες ποδηγετούν τους εκπαιδευτικούς σε μία στείρα άρνηση. Δείτε ΕΔΩ τις ανακοινώσεις του διαστήματος της πανδημίας. Σαν πεισματάρικα παιδιά λένε για τα πάντα όχι χωρίς να καταθέτουν μία πρόταση. Ή μάλλον καταθέτουν δύο ανεπίκαιρες προτάσεις. Αύξηση διορισμών στα σχολεία και μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα. Καμία πρόταση σχετική για τον τρόπο κάλυψης του μαθήματος όσων μένουν σπίτι ενώ δίνουν μάχη για την προστασία των μαθητών που βρίσκονται στο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί βέβαια υποστηρίζουνότι ο αυθορμητισμός που χαρακτηρίζει τα παιδιά θα μπορούσε να τα εκθέσει σε μάτια και αυτιά άγνωστα, με απρόβλεπτες προθέσεις,τη στιγμή που ο δάσκαλος ή ο καθηγητήςθα κάνει μάθημα με την προσοχή του επικεντρωμένη στην προστασία τους από τις κάμερες. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μαθητές με μαθησιακά ή και άλλα προβλήματα απουσίαζαν από την τηλεκπαίδευση για να μην εκτεθούν. Πόσο μάλλον τώρα. Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο οι δάσκαλοι, όταν λένε πως δεν πρέπει να μπουν οι κάμερες στα σχολεία με τον τρόπο που υποδεικνύει το υπουργείο Παιδείας (το οποίο εδώ που τα λέμε όφειλε να λάβει υπόψιν με «ευλαβική προσοχή»όσα λένε οι εκπαιδευτικοί). Όμως, τι θα γίνει το φθινόπωρο εάν η πανδημία επανέλθει και η λειτουργία των σχολείων θα πρέπει να γίνεται υπό αυτές τις ειδικές συνθήκες; Πώς θα καλυφθούν οι μαθητές που ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες; Τα ψηφιακά μέσα προσφέρουν πολλές δυνατότητες προς αξιοποίηση, αρκεί κάποιος να δει τη θετική τους όψη.

Το σχολείο πέρα και πάνω από όλα είναι το πεδίο δράσης των εκπαιδευτικών και οφείλουν να προτείνουν κάτι γι’ αυτό. Εάν θεωρούν ότι οι κάμερες δεν πρέπει να βρίσκονται εκεί, θα μπορούσαν για παράδειγμα να εργαστούν κατά τις απογευματινές ώρες, πέραν δηλαδή του ωραρίου τους, αξιοποιώντας τις ήδη υπάρχουσες πλατφόρμες για να κάνουν μάθημα και στα παιδιά που λόγω πανδημίας, έκτακτης δηλαδή συνθήκης, μένουν σπίτι. Δεν ακούσαμε την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ να καταθέτουν παρόμοιες προτάσεις ακόμη και ως αντίβαρο της παραφιλολογίας για τις διακοπές που χαίρουν λόγω της φύσης του επαγγέλματος.

Από την άλλη πλευρά βλέπουμε στο υπουργείο Παιδείας ανθρώπους που βαίνουν την πεπατημένη. Μία ατελέσφορη και συγκρουσιακή τακτική με τους ανθρώπους που καλούνται να υλοποιήσουν όσα επιδιώκουν να εφαρμόσουν (και αυτοί!!) στην εκπαίδευση. Έφεραν, για παράδειγμα, βιαστικά πολυνομοσχέδιο εν μέσω καραντίνας!!! χωρίς κανένα διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα. Ότι δηλαδή γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Τα μέτρα που εφαρμόζονται στα σχολεία ανακοινώθηκαν απουσία διαλόγου με τους ενδιαφερόμενους. Η κ. Νίκη Κεραμέως από τη Βουλή στις 13/5/20 έλεγε: «Θα αγωνιστούμε για να εξασφαλίσουμε σε όλους το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Δεν θα αφήσουμε μικροπολιτικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα να σταθούν εμπόδιο στην πρόοδο των παιδιών μας». Δεν έχει όμως μόνο συνδικαλιστές απέναντι της. Έχει εκπαιδευτικούς που θα ήταν σύμμαχοι στην προσπάθεια της. Το παράδειγμα Τσιόδρα στον τομέα της υγείας θα μπορούσε να δείξει στο υπουργείο Παιδείας τον δρόμο. Να μπει και αυτό σε μια νέα εποχή, διαφορετική, καλύτερη. Να προάγει αλλαγές με συναίνεση στα μεγαλύτερα ζητήματα, για ομαλή μετάβαση στη νέα ψηφιακή εποχή. Γιατί μπορεί να ακούγεται περίεργα αυτό που προτείνει ο Bill και η Melinda Gates για την ανάπτυξη ενός «εξυπνότερου εκπαιδευτικού συστήματος» χωρίς σχολικά κτίρια και φυσικές αίθουσες διδασκαλίας, όπως περίεργα μας ακουγόταν πριν από μόλις έξι μήνες και το σενάριο ταινίας ότι ένας θανατηφόρος ιός θα κλείσει τον πλανήτη σε καραντίνα. Και μπορεί όπως πολύ σωστά λένε οι φωτισμένοι δάσκαλοι ότι το σχολείο δεν είναι μόνο γνώση και μόρφωση αλλά κυρίως κοινωνικοποίηση, παρέα, παιχνίδι για τα παιδιά, αλλά ας ετοιμαζόμαστε σιγά, σιγά γιατί η ψηφιακή εποχή είναι πλέον εδώ. Το μόνο ζητούμενο είναι η συνεργασία του υπουργείου με τους εκπαιδευτικούς για τον τρόπο εφαρμογής και διαχείρισής της.