Τα δύο προβλήματα με την κάμερα στις τάξεις

Προφανώς οι συνδικαλιστές νομίζουν ότι η δουλειά τους είναι να λένε όχι σε ό,τι προτείνει η κυβέρνηση και να επιδιώκουν μόνο βαχυπρόθεσμα οφέλη αδιαφορώντας εντελώς για το μακροπρόθεσμο συμφέρον του κλάδου τους. Προφανώς οι περισσότεροι είναι ιδιαιτέρως βλαπτικοί για τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν όπως βλαπτικός είναι κάθε λαϊκιστής πολιτικός. Προφανώς δεν μπορείς να κάνεις σοβαρό συνδικαλισμό τον 21ο αιώνα όταν σκέφτεσαι με όρους του 19ου. Προφανώς το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού που ονομάζουμε «συνδικαλιστικό κίνημα» στην Ελλάδα σήμερα είναι ΓΤΠ (Για Τα Πανηγύρια εννοώ).  

Όλα αυτά τα προφανή δεν αποκλείουν την πιθανότητα να υπάρχει συνδικαλιστικό αίτημα το οποίο να είναι σωστό. Όταν λες όχι σε όλα, αναπόφευκτα κάποια στιγμή και μάλλον κατά τύχη κάποιο όχι θα είναι δικαιολογημένο (παρότι η γραφικότητα σου θα κόβει οποιαδήποτε διάθεση να σε υποστηρίξουν αυτοί που δεν τους αρέσει να υποστηρίζουν γραφικούς).

Ένα τέτοιο όχι μπορεί να είναι αυτό των καθηγητών που δεν θέλουν να μπει κάμερα μέσα στις τάξεις την ώρα που διδάσκουν.

Νομίζω πως αυτή τη φορά μπορεί να έχουν ένα κάποιο δίκιο.   

Ότα λέω «έχουν ένα κάποιο δίκιο» δεν αναφέρομαι στις τεχνοφοβικές μελούρες για την «ιδιωτικότητα» και το μπαμπούλα  Μεγάλο Αδερφό. Δεν μιλάω για τα παραμύθια με τα παιδιά που θα μιλήσουν στον διπλανό τους και η δασκαλα θα τους κάνει παρατήρηση που θα τους σημαδέψει για όλη τους τη ζωή ή με τα παιδιά που τάχα μου θα γίνουν ρεζίλι επειδή δεν θα ξέρουν το μάθημα (η κάμερα θα είναι στραμένη μόνο στον καθηγητή και μόνο κατά τη διάρκεια της παράδοσης, οπότε αν διαβάσετε κάπου για «παιδιά που θα πρωταγωνιστουν στο σχολικό Big Brother» διαβάζετε ψέματα κάποιου πονηρού ή κάποιου αρπακολλατζή).  

Όλα τα παραπάνω μου φαίνονται μπούρδες αντίστοιχες με τις μπούρδες που λένε οι ακούσιοι (ελπίζω) υπερασπιστές της παραβατικότητας και τους εγκλήματος που δεν θέλουν κάμερες στους δρόμους.

Πέρα από τις μπούρδες όμως υπάρχουν δύο στ’ αλήθεια σοβαροί λόγοι για τους οποίους η κάμερα στην τάξη μπορεί να μην είναι και τόσο καλή ιδέα.

Ο πρώτος είναι οι γονείς.  

Φυσικά δεν μιλάω για όλους τους γονείς, αλλά για εκείνους για τους οποίους κάθε καθηγητής έχει πολλές και δυσάρεστες ιστορίες να πει. Μιλάω για εκείνους τους γονείς που νομίζουν ότι τα παιδιά τους είναι οι νέοι Αϊνστάιν (την ώρα που αυτά μπορεί να μην ξέρουν να ξεχωρίζουν το αριστερό από το δεξί) και την πέφτουν στους καθηγητές που προσπαθούν να τους εξηγήσουν ότι το παιδί τους δεν έγραψε 7+5=14 επειδή είναι μεγαλοφυία αλλα΄επείδή δεν είναι καν ευφυΐα. Ή εκείνους τους γονείς που όχι μόνο έχουν άποψη για το πώς πρέπει να διδάσκεται ένα μάθημα που ούτε να το γράψουν ορθογραφημένα δεν ξέρουν, αλλά προσπαθούν και να επιβάλουν την άποψή τους στους καθηγητές.

Μιλάω για όλους αυτούς τους γονείς οι οποίοι παρότι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενο έχουν άποψη για τον τρόπο διδιασκαλίας, το περιεχόμενο των μαθημάτων και την αξιολόγηση των παιδιών τους (που πάντα είναι φοβερά άδικη).

Αυτοί οι γονείς κάνουν ήδη τη ζωή των δασκάλων δύσκολη. Φανταστείτε τι θα κάνουν αν έχουν τη δυνατότητα να κάτσουν δίπλα στο καμάρι τους και να παρακολουθήσουν μαζί την παραδοση ενός μαθήματος. Φανταστείτε έναν θρησκόληπτο να παρακολουθεί το μάθημα της βιολογίας κι έναν ακροαριστερό (ή ακροδεξιό) το μάθημα της Ιστορίας και να ακούσουν με τα αυτιά τους τον καθηγητή να λέει κάτι που να είναι αντίθετο με αυτά που έχουν στο κεφάλι τους.

Η ανάμειξη των γονιών στη διαδικασία και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι ήδη ένα μεγάλο πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο που είναι προβληματική κάθε ανάμειξη άσχετων ανθρώπων σε μια επιστημονική διαδικασία. Οι συγγενείς του ασθενούς δεν έχουν καμία δουλειά στο χειρουργείο και οι γονείς των μαθητών δεν έχουν καμία δουλειά στην τάξη. Και παρότι δεν είναι αυτός ο σκοπός τους, οι κάμερες βάζουν τους γονείς μέσα στην τάξη.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η κάμερα στον καθηγητή δεν είναι καλή ιδέα είναι η δυνατότητα εγγραφής της παράδοσης.

Μπορεί η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων να την απαγορεύει, αλλά είναι απολύτως βέβαιο πως πολλοί μαθητές θα γράψουν το μάθημα στον σκληρό ή σε ένα στικάκι. Είναι άλλωστε τόσο εύκολο και το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα πρόγραμμα ή ένα κινητό.

Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα γιατί οι καθηγητές, όπως όλοι, κάνουν λάθη.

Όχι μόνο αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τα πανό στις συγκεντρώσεις τους, αλλά όλοι οι καθηγητές. Ακόμα και οι καλύτεροι (όπως και οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές) έχουν άτυχες στιγμές. Μπορεί να μπερδέψουν τη γλώσσα τους, μπορεί να πουν άλλο από αυτό που ήθελαν να πούν, μπορεί να κάνουν οτιδήποτε που θα τους κάνει αντικείμενο γέλιου. Φανταστείτε λοιπόν έναν πολύ καλό καθηγητή που έχει μια άτυχη στιγμή και το βίντεο της άτυχης στιγμής να κυκλοφορεί σε όλο το σχολείο και μετά ανεβαίνει στο face το book.

Σκεφτείτε ότι όταν μιλάμε για μάθημα και παράδοση στην ουσία μιλάμε για μια παράσταση στην οποία ένα μεγάλο μέρος του κοινού είναι εκεί με το ζόρι. Σκεφτείτε πως αυτό το κοινό είναι παιδιά με όλη την ανοησία και τη σκληρότητα που έχουν τα παιδιά και μετά σκεφτείτε τι θα γίνει μέσα στην τάξη όταν θα μπει ο καθηγητής που το βίντεο της άτυχης του στιγμής έχει γίνει βάιραλ. Πώς θα σταθεί στην τάξη ο κατά τα άλλα καλός καθηγητής; Με τι όρεξη να διδάξει όταν έχει γίνει περίγελος του σχολείου (στην καλύτερη) ή της χώρας (στη χειρότερη) ή του πλανήτη (στην πολύ χειρότερη και αν η ατυχία του είναι σωματική).

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όσο γραφικό είναι το παβλοφικό όχι των συνδικαλιστών σε κάθε κυβερνητική εξαγγελία, άλλο τόσο γραφικό είναι το δικό μας όχι σε κάθε συνδικαλιστικό αίτημα. Στο θέμα της κάμερας νομίζω ότι οι καθηγητές έχουν δίκιο. Για τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς που προτάσσουν, αλλά έχουν. Και μέχρι να τους δοθεί η δυνατότητα ελεγχόμενης βιντεοσκόπησης της παράδοσης (προκειμένου να αποφευχθούν οι γκάφες) και μέχρι να τους παρασχεθεί προστασία από τους γονείς, φοβάμαι ότι θα συνεχίσουν να έχουν δίκιο. Και μπράβο τους.