Όπισθεν ολοταχώς, «αριστερο»δεξιά μπουλούκια!

Το διάβημα του Νίκου Δήμου, ανήμερα της Εθνικής Γιορτής, πάτησε τον κάλο του τσιφτετέλληνα, με διάθεση αποδομητική κάποιων εθνικών του μύθων. Είπαμε ήδη κι εμείς εδώ τότε κάποια πράγματα («Μπουλούκια από παραμυθιασμένα ποντίκια»), τα οποία επικαλούμαστε πάλι ως ενισχυτικά και του σημερινού κειμένου. Συζήτηση αρκετή φούντωσε έκτοτε σχετικά με το θέμα. Και μας στενοχώρησαν πολλοί εκτιμώμενοι φίλοι, όταν στάθηκαν μαχητικά υπέρ της διάσωσης όλων αδιακρίτως των «εθνικών μύθων», που υποτίθεται ότι αποτελούν μια οιονεί συγκολλητική ουσία για να μας κρατάει ενωμένους.

Βρίσκω αυτό το θεώρημα εξαιρετικά αντιδραστικό και επικίνδυνο. Γιατί όλα τα έθνη έχουν «εθνικούς» μύθους. Κάποιους ιδρυτικούς, όπως είναι η βιωματική αίσθηση της κοινής γλώσσας, Ιστορίας και πάτριας γης. Και κάποιους δευτερεύοντες, που μπορούν να αλλοιώνονται, διευρύνονται, στενεύουν, αντικαθίστανται από άλλους, ή και να εξαφανίζονται. Ε, το λοιπόν, το «φεγγαράκι μου λαμπρό… του θεού τα πράματα» δεν είναι ιδρυτικός μύθος του έθνους, παρά μόνο του Μεταξικού/Χουντικού «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».

Μάλιστα, εάν και εφόσον συνειδητοποιούμε ότι είναι και γεννήτωρ ανωμαλίας, μπορεί κάλλιστα να μπει σε διαδικασία υπερβατικής μετάλλαξης. Μπορεί, δηλαδή, σταδιακά να υποκατασταθεί από κάποιον άλλον υγιέστερο εθνικό μύθο, στο βαθμό που νέα ερεθίσματα εισέρχονται στη χοάνη της μίκρο και μάκρο εθνικής ζωής και ακατάπαυστα ανασυνθέτουν τις διαστάσεις της διαχρονίας της.

Και να, λοιπόν, για να είμαστε συγκεκριμένοι, πού και πώς αυτός ο μύθος οδηγεί στην ανωμαλία. Όταν όλοι οι Διεθνείς Θεσμοί, που τόσο θαυμάζουμε και χαιρόμαστε ότι είμαστε μέλος τους, τονίζουν ότι η ανεκτικότητα στον Άλλο είναι η δέουσα βάση της κοινά αποδεκτής οικουμενικής ηθικής, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Είναι πολύ απλό. Έρχεται ένας πλάστικ πολιτικός και σου λέει «έτσι και με εκλέξετε δήμαρχο, εγώ θα κάνω δημοψήφισμα για το τζαμί».

Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Την απόλυτη πιπεριά. Ο κ. Σπηλιωτόπουλος, κλασικός εκπρόσωπος του αμαρτωλού παρελθόντος, με πλούσιες σχετικές περγαμηνές, ρώτησε και έμαθε για τα κουσούρια των δημοτών που θέλει να γητέψει. Γι’ αυτό και έκανε αυτή την αδιανόητη δήλωση. Ξέρω, ξέρω, κάποιοι ανάμεσά μας θα φρίξουν, που τη λέμε αδιανόητη, αφού τη θεωρούν απολύτως θεμιτή για τα γούστα του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ.

Κάποιες τυπικές δυτικές καταστατικές βεβαιότητες δεν είναι κατανοητές στον τόπο μας. Αυτό μας καθιστά συχνά εξαίρεση τρανταχτή στον ευρωπαϊκό κανόνα. Και συνιστά ίσως το σοβαρότερο εθνικό μας πρόβλημα, από το οποίο απορρέουν όλα τα συνήθη αδιέξοδα και οι χρεωκοπίες. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο κ. Σπηλιωτόπουλος δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει το θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα που έχω, όταν θέλω να διατηρώ μια άλλη μεταφυσική δοξασία από εκείνον. Το πόσο φαιδρό είναι τέτοια ζητήματα να τίθενται σε δημοψηφίσματα, πρέπει κανείς να είναι ευρωπαίος για να το κατανοήσει.

Εφόσον υπάρχουν μουσουλμάνοι, εβραίοι, ινδουιστές, σε μία πόλη, είναι απλώς αυτονόητο να φροντίζει η πόλη να τους παρέχει τόπο λατρείας. Καμιά πλειοψηφία δεν μπορεί να με εξαναγκάσει να περιορίσω την ελευθερία έκφρασής μου και να απαρνηθώ ή να αλλάξω την οποιαδήποτε προσωπική μου ομολογία πίστης σε κάτι (δεν έχει σημασία σε τι ακριβώς). Τι σημαίνουν τα απροϋπόθετα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα και πώς διαχωρίζονται από τα συλλογικά, τα οποία διαμορφώνονται από πλειοψηφικούς συσχετισμούς, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Είναι αυτονόητος κοινός τόπος στην ευρωπαϊκή (και σε κάθε δυτική) κοινωνία, από την οποία πρακτικά θέλουμε να αποκλίνουμε και όχι να συγκλίνουμε, όλοι εμείς, τρομάρα μας, που δηλώνουμε φανατικοί ευρωπαίοι…

Βέβαια, πιθανότατα ο κ. Σπηλιωτόπουλος να έχει και αυτός διαπράξει το όνειδος της «υπογραφής» μαζί τον κ. Κωστάκη Καραμανλή και με άλλους εφταψήφιους συμπολίτες μας, που είχε εξαπατήσει ο Μακαριστός. Θυμάστε, τότε που εκατομμύρια Έλληνες θεωρούσαν θεμιτό να εξαναγκάσουν κάποιες μειονότητες να καρφωθούν, με υποχρεωτική δήλωση του θρησκεύματος στις ταυτότητές τους. Πόσο ισλάμ, Θεέ μου, όλοι αυτοί οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ιμάμηδες του καθ’ ημάς σκοταδισμού…

Και όμως, ακόμα και τώρα, φαίνεται πως κανείς δεν έχει καταλάβει πώς ακριβώς και γιατί ήταν προσβλητικό για το ελληνικό έθνος εκείνο το τρομοβλακώδες διάβημα. Ακόμα και ο δημοφιλής τότε Πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος δεν στάθηκε ικανός να μας εξηγήσει ότι αυτά τα πράγματα απλώς είναι αδιανόητα για χώρα ευρωπαϊκή. Γι’ αυτό, ούτως ή άλλως, ούτε δέκα εκατομμύρια υπογραφές θα μπορούσαν να επιβάλουν κάποια αλλαγή στο καθεστώς των ταυτοτήτων, αφού μόνο σε χώρα του βαθέος ισλάμ τίθενται τέτοια ζητήματα…

Ας αφήσουμε δε στην άκρη τη δόλια σύγχυση που καλλιεργεί τώρα ο κ. Σπηλιωτόπουλος ανάμεσα σε άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Άλλο το μπάτε σκύλοι αλέστε της αφόρητης συσσώρευσης παράνομων ξένων στην Αθήνα και εντελώς άλλο το θέμα του Τζαμιού. Αν υπάρχουν νουνεχείς ψηφοφόροι ας του τιμωρήσουν τον απαράδεκτο λαϊκισμό. Όσο και αν είναι ολοφάνερο ότι δεν τον ενδιαφέρουν τέτοιοι ψηφοφόροι, που για άλλον υποψήφιο θα ψηφίσουν… Αυτός νοιάζεται να συσπειρώσει τους πολλούς υπερσυντηρητικούς ψηφοφόρους του κέντρου της Αθήνας. Πολλοί από αυτούς, άλλωστε, θα την είχαν κάνει τη δουλειά και επί Μακαριστού, χωρίς καν να έχουν ψυλλιαστεί ακόμα και τώρα το αδιανόητο εκείνης της «υπογραφής». Τα έχουμε ξαναπεί, δεν είμαστε η ευρωπαϊκή Τεχεράνη for nothing.

Η περίπτωση της πρόσφατης δολοφονίας του δολοφόνου Ιλία Καρέλι από σωφρονιστικούς υπαλλήλους, όπως και πολλές άλλες περιπτώσεις που καθιστούν τη χώρα μας ένα τόπο μη δυτικό, συμπληρώνουν την εικόνα. Η Έκθεση για τη ρατσιστική βία το 2013, υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, είναι εξίσου εύγλωττη. Η πολιτική ηγεσία του λαϊκισμού μαζί με τη λαϊκισμένη κοινωνία μας δείχνουν εδώ το μονοπάτι από όπου πέρασε η φρενήρης ανάπτυξη των ναζί τα τελευταία χρόνια.

Ακούστηκαν ήδη πολλά και φανταζόμαστε ότι στο καθ’ ημάς εθνικό καφενείο θα ακουστούν περισσότερα για την υπόθεση «Μπαλτάκος και Υιός», οπότε δεν θα επεκταθούμε εδώ ιδιαίτερα. Ο κ. Σαμαράς όφειλε να γνωρίζει ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες. Φαίνεται ότι ο γενικός γραμματέας του Υ.Σ. υπηρετούσε δική του πολιτική ατζέντα, ασκώντας βλαχοδημαρχική εξουσία. Όμως, την υψηλή πολιτική ευθύνη επί των πεπραγμένων του την έχει ο διορίσας πρωθυπουργός.

Αυτή η ευθύνη είναι βαρύτατη, όμως δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε πολιτική αναστάτωση και αστάθεια, αφού τα στοιχεία δεν εμπλέκουν τον κ. Σαμαρά. Ούτε όσον αφορά στο δικαστικό θέμα των ναζί, το οποίο θα επιδιώξουν να κάνουν σημαία τους οι θιασώτες του Χιτλερισμού. Αφού προφανώς στοχεύουν σε απόκρουση των δικαστικών αδιεξόδων τους, τα οποία άλλωστε έχουν αντικειμενική υπόσταση από το δικαστικό υλικό.

Ούτε, όμως, όσον αφορά και στο ζήτημα της κυβερνητικής σταθερότητας, που εξακολουθεί με κάθε ευκαιρία ο ΣΥΡΙΖΑ να υπονομεύει, αναμένεται να υπάρχει κάποια έκπληξη. Εκτός εάν υπάρξουν στοιχεία που να δείχνουν αρχιτεκτονική παρέμβαση και καθοδήγηση Σαμαρά σε αυτή τη συναλλαγή του Μπαλτάκου με τους ναζί. Επειδή δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για τέτοια, το απευχόμαστε, όσο κι αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη το πρόσωπο του πρωθυπουργού, ως γνωστόν, να ’ναι καλά και το βιογραφικό του…

Δεν τελειώνει εδώ η ανάλυση του θέματος. Το «όπισθεν ολοταχώς» δεν είναι μόνο της Δεξιάς υπόθεση. Η καθ’ ημάς «Αριστερά» δεν υπολείπεται σε περγαμηνές τέτοιου είδους. Ο λόγος είναι απλός. Όλα αυτά τα στοιχεία μας καθιστούν χώρα εκτός του δυτικού/ευρωπαϊκού τόξου, δείτε και τον σχετικό χάρτη του Χόμπσμπομ. Αλλά, ενώ λογικά μια Αριστερά θα έπρεπε να προσπαθεί να τα συρρικνώνει, όπως λειτούργησε προδικτατορικά ως η βασική εκσυγχρονιστική παράμετρος εκδημοκρατισμού, τώρα άλλα πράττει.

Αντί να επιδιώκει ένα περιβάλλον ορθού λόγου που θα εκδιώκει το πέπλο του σκοταδισμού, διαχέοντας φως και διαφάνεια εναντίον του λαϊκισμού και του πελατειακού παρακράτους, είναι μπροστάρης της ανωμαλίας. Με το πρόσχημα του αντιμνημονιακού ανεξυριζαυγιτισμού εξακολουθεί να δίνει άλλοθι στους ναζί και τους ψεκασμένους, υπηρετώντας τον αδιέξοδο αποπροσανατολιστικό σκοταδιστικό «αγώνα κατά των τοκογλύφων». Και ουδέποτε ανοίγει κουβέντα για τις αθλιότητες του πελατειακού παρακράτους.

Η υπηρέτηση του αντιπολιτικού μηνύματος «ή εμείς, ή αυτοί!» κάτι σε «ή ταν ή επί τας» ενισχύει και υπηρετεί την ουσία της αντιδυτικότητάς μας: την αξία της μη ανοχής στον Άλλο. Από αυτήν εξικνούνται όλες οι ακροδεξιές συμπεριφορές των τραμπουκισμών εις βάρος οποιουδήποτε δεν κάνει αυτό που μας αρέσει. Είτε στις Σκουριές, όπου καίμε τα μαγαζιά των αντιπάλων (φαντασιωτικά «ταξικών εχθρών»), είτε σπάζοντας το αμάξι του Μανδραβέλη και φιμώνοντάς τον, είτε όπου αλλού ξετυλίγεται το προοδευτικό αγωνιστικό ντιριντάχτα του εθνικού μας ισλάμ.

Αφού συνεχίζουμε να λειτουργούμε ως μπουλούκια και όχι ως έλλογες προσωπικότητες, ως εντεταλμένοι πελάτες και όχι ως ενσυνείδητοι πολίτες. Όλες οι προαναφερθείσες περιπτώσεις Μπαλτάκων, Σπηλιωτόπουλων, Ταμτάκων και «Αριστερών» έχουν αντιπολιτικά αντιδυτικά στοιχεία άναρθρων μπουλουκιών και όχι συγκροτημένων κοινωνικών ατόμων. Σε αυτούς στηρίζεται το καθεστώς κοινωνίας μπουλουκιών και όχι κοινωνίας πολιτών. Και αυτό συνιστά δομικό εμπόδιο για μια ευρωπαϊκή μας ολοκλήρωση, μια που καλή ώρα έρχονται και ευρωεκλογές…

Τόσο ο δεξιός όσο και ο «αριστερός» αντιδραστικός συντηρητισμός μας παρεμποδίζουν λοιπόν την ευρωπαϊκή μας ολοκλήρωση, παρότι ψηφοθηρούν ευρωπαιολογώντας… Και τροφοδοτούν ένα χυδαίο πελατειακό παρασιτικό κορπορατιστικό κρατικισμό της Διαφθοράς και της καταστολής του Άλλου. Ιδιαίτερα η μη ανοχή στον Άλλο είναι ο κοινός τόπος των δύο αντιδραστικών ρευμάτων, δεξιού και «αριστερού», που βοηθάει τα υπόλοιπα στοιχεία (λαϊκισμό, πελατειακό παρακράτος, διαφθορά κ.λπ.) να ανθήσουν διαλύοντας τον τόπο.

Και τι είναι Αριστερό τότε; θα ρωτήσετε. Ε, το λοιπόν, Αριστερό δεν είναι να τα μοιράζουμε, εκεί που οι Δεξιοί τα χωρίζουνε. Αριστερό είναι να επιδιώκουμε την ευρωπαϊκή μας ολοκλήρωση, χωρίς να φοβόμαστε την «παγκοσμιοποίηση», που ’λεγε χτες ο υπόδικος ναζί βουλευτής (χε,χε), όπως ο σύμπας φοβικός εσωστρεφής εθνικός ανεξυριζαυγιτισμός. Αριστερό είναι να απομονώνουμε το σκοταδισμό και τη δυσανεξία απέναντι στον Άλλο.

Και να προσπαθούμε να πείσουμε τους καθηλωμένους εαυτούς και αλλήλους μέσα στο βάλτο, να κάνουμε τα πάντα για να σηκωθούμε και να βγούμε έξω από τα άρρωστα στάσιμα νερά του. Και να ανοίξουμε διόδους, ώστε να διαχυθούν αυτά τα νερά προς κάποια ποταμίσια διέξοδο, αφού εξυγιανθούν. Να ταρακουνηθούμε και να δημιουργήσουμε προς την εθνική ανασυγκρότηση. Γκρεμίζοντας τους εθνικούς μύθους που λέγαμε, που κατακρατούν την ικμάδα του εθνικού δυναμικού και συνιστούν βαρίδια στην προσπάθεια αυτής της ανασυγκρότησης. Αυτά είναι το Αριστερό στη σημερινή κατάσταση σήψης. Να τα λέμε κι αυτά.