Δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει κρεμασμένο ένα μεγάλο πανό με τεράστια γράμματα: Δεν θα περάσουν. Αυτό το ρήμα χωρίς ουσιαστικό, αυτή η γενικότητα του συνθήματος, είναι το πρόβλημα. Αν δεις γύρω σου, καλυμμένη πίσω από την εύλογη αντίθεση σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, βρίσκεται μια καθολική αντίδραση σε κάθε μεταρρύθμιση που προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαστε αντίθετοι στην απελευθέρωση των αγορών, αντίθετοι στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, είμαστε αντίθετοι στην κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης, είμαστε αντίθετοι στη συγχώνευση των ευγενών ταμείων με τους πληβείους, είμαστε αντίθετοι στην κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων, αντίθετοι στην κατάργηση του καμποτάζ, αντίθετοι στις ταμειακές μηχανές, στην υποχρέωση όλων να εκδίδουν απόδειξη, αντίθετοι στην κατάργηση των εθελούσιων εξόδων και των πρόωρων συντάξεων, αντίθετοι στην εξομοίωση των ορίων ηλικίας, αντίθετοι στις προσλήψεις μόνο με το ΑΣΕΠ, αντίθετοι στην κατάργηση των αδιαφανών επιδοτήσεων, των επιδομάτων, των αφορολόγητων, αντίθετοι στην κατάργηση των 15ων και 16ων μισθών, στο κλείσιμο των δημοτικών επιχειρήσεων που χρεοκοπούν. Είμαστε αντίθετοι στον Καλλικράτη, ένας δήμαρχος κάνει απεργία πείνας. Είναι δυνατόν να χρεοκοπεί η χώρα σου και να κάνεις απεργία πείνας για να μην ενωθεί η γειτονιά σου με τη διπλανή γειτονιά;
Αν προσθέσεις όλα τα «δεν θα περάσουν», τότε πρέπει ν’ αρχίσεις να απορείς. Δηλαδή, σε τι ακριβώς δεν είμαστε ευχαριστημένοι τα προηγούμενα χρόνια και δηλώναμε απαξία, δυσαρέσκεια, απογοήτευση απ’ την κατάσταση; Αφού όλα μας αρέσουν.
Έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο. Επειδή δεν κάναμε τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε, χρεοκοπήσαμε. Επειδή χρεοκοπήσαμε κόβουμε μισθούς και συντάξεις για να περιορίσουμε τα ελλείμματα, ώστε με τα 110 δις που μας δάνεισαν οι εταίροι μας να κερδίσουμε χρόνο και να πραγματοποιήσουμε έστω και στην παράταση τις αλλαγές που χρειάζονται, ώστε να πάρει μπρος ξανά η οικονομία και να πάψουμε να παράγουμε χρέη. Επειδή καθυστερούμε να πραγματοποιήσουμε τις αλλαγές η σπατάλη του κράτους δεν μειώνεται, μπαίνουμε ακόμα περισσότερο στην ύφεση, οπότε αναγκαζόμαστε σε νέες περικοπές των μισθών και των συντάξεων.
Πολιτικά κόμματα, επαγγελματικές ενώσεις, εργατικά συνδικάτα, κοινωνικές ομάδες, μοιάζουν να μην έχουν καν αντιληφθεί την κατάσταση της χώρας. Δεν κάνουν καμία υποχώρηση, κανένα συμβιβασμό, προσπαθούν να μη χάσουν τα προνόμιά τους, να μην αποδεχθούν καμιά αλλαγή επιχειρώντας να μεταφέρουν το βάρος στο σύνολο, με οριζόντιες μειώσεις μισθών και φόρους. Είναι μάταιο. Αυτό το παιχνίδι οδήγησε στη χρεοκοπία. Τώρα είμαστε μέσα στη χρεοκοπία. Οι αλλαγές θα γίνουν ή θα πτωχεύσουμε.
Θα ’χετε ίσως προσέξει ότι για πρώτη φορά, επειδή έχουν μπει πια μέσα οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της κοινότητας και του Νομισματικού ταμείου, έχουν σπάσει τα στεγανά, έχουν ανοίξει τα στόματα και μαθαίνουμε πληροφορίες που πριν ήταν επτασφράγιστα μυστικά της κρατικής γραφειοκρατίας. Αν παρακολουθείς τα δελτία ειδήσεων, κάθε μέρα μαθαίνεις για πολυτελή γραφεία δημόσιων υπηρεσιών με νοίκι 50.000 το μήνα για να στεγάζονται 20 άτομα, για ανακαινίσεις γραφείων των 500.000, για νομούς με τις αναπηρικές συντάξεις να φτάνουν το 25% του συνόλου, για κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων που κληροδοτούν τις συντάξεις στις κόρες τους, για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που εξακολουθούν να παίρνουν τη σύνταξη, για δημοτικές επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν μπουζουξίδικα και ποδοσφαιρικές ομάδες. Δεν υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που ο υπουργός να ζητάει από τους δημόσιους υπαλλήλους να δηλώσουν οι ίδιοι την ύπαρξή τους για να απογραφούν, μήπως μάθει πόσους έχουμε, πόσο πληρώνονται και από πού.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήδη επιστρέφει σχέδια νόμου πίσω. Τους κοροϊδεύουμε. Η αντιμετώπιση της σπατάλης στα ταμεία και τα νοσοκομεία δεν είναι πειστική. Τα σχέδια για την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων μάλλον διαιωνίζουν την κατάσταση. Η λαφυραγώγηση του δημοσίου χρήματος συνεχίζεται. Το κλείσιμο των λιμανιών καταστρέφει τον τουρισμό. Η εξόντωση του εμπορικού κέντρου μάς βυθίζει ακόμα περισσότερο στην ύφεση. Σπατάλη, ύφεση, δηλαδή περισσότερη χρεοκοπία, άρα νέα μέτρα μείωσης του βιοτικού επιπέδου. Αν δεν σπάσουμε το φαύλο κύκλο, δεν υπάρχει ελπίδα. Αυτή τη στιγμή βγάζουμε οι ίδιοι με τα χέρια μας τα μάτια μας.
Αυτό που κόμματα, μέσα ενημέρωσης, συνδικαλιστικοί φορείς, επαγγελματικά σωματεία δεν μπορούν να δουν, βυθισμένα σε ένα στενό, αυτοκτονικό, μικροπολιτικό και συντεχνιακό παιχνίδι υπεράσπισης κεκτημένων, η κοινωνία δείχνει ότι το βλέπει. Γι’ αυτό, παρ’ ότι πιεσμένη, παρ’ ότι ξέρει ότι όπως πάντα θα πονέσουν περισσότερο αυτοί που φταίνε λιγότερο, μένει ακόμα ψύχραιμη και περιμένει. Μήπως έστω κι έτσι, έστω και βίαια, γίνουν αυτές οι αλλαγές που θα ανοίξουν τις πόρτες σε νέες δουλειές, σε υγιείς επιχειρήσεις χωρίς διαπλοκή, σε ταμεία που θα δίνουν συντάξεις και σ’ αυτούς που είναι τώρα νέοι, σε δημόσιες υπηρεσίες που σέβονται τον πολίτη, σε μια χώρα που οι πολίτες δεν θα είναι πελάτες.
Με αυτή τη σιωπηλή κοινωνία συνομιλεί η κυβέρνηση, έστω κι αν δεν το έχει καταλάβει. Αν την απογοητεύσει, η ευθύνη θα είναι όλη δικιά της.
14°
