Οι νεκροί της Μαρφίν, προφανώς, δεν είναι ούτε τα θύματα της Αριστεράς ούτε οι ήρωες της Δεξιάς. Είναι απλά, μία δολοφονία αθώων ανθρώπων.
Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ούτε προλετάριοι ούτε εργατική τάξη. Δεν υπήρξε ούτε και ώριμος καπιταλισμός! Παρά μόνο ένα κρατικό μόρφωμα που αναπτύχθηκε ως προμετωπίδα γεωπολιτικών συμφερόντων της Δύσης στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και που αδυνατούσε να ακολουθήσει τα δυτικά καθεστώτα της βιομηχανικής και καπιταλιστικής οικονομίας του υπόλοιπου κόσμου. Δεν είχαμε προλετάριους γιατί δεν είχαμε αναπτυγμένα συστήματα εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού. Δεν είχαμε εργατική τάξη γιατί δεν είχαμε βιομηχανία. Και δεν είχαμε καπιταλισμό γιατί ο «μικροκαπιταλισμός» μας βασιζόταν στην μεταπρατική οικονομία.
Παρόλο που δεν υπάρχουν «εξαθλιωμένοι» για να ξεσπάσει η επανάσταση, συντηρούμε τη μεγαλύτερη Αριστερά στην Ευρώπη. Από τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες κρούσης, το ΚΚΕ, ως την πρόσφατη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιους υπερασπίζεται όμως, η Αριστερά, αφού οι ψηφοφόροι της δεν είναι πια ούτε η «ιντελιγκέντσια» των παλιών διανοουμένων ούτε και οι εργάτες της αποβιομηχανοποιημένης οικονομίας;
Όλες οι μεταπολεμικές δεκαετίες πέρασαν έτσι, με την αριστερή απειλή να δίνει το καλύτερο πρόσχημα σε προνομιούχες φατρίες της Δεξιάς να ευδοκιμούν. Με το άλλοθι και τα φοβικά σύνδρομα του κινδύνου. Και όχι μόνο αυτό. Πολιτικά, εξαιτίας της Αριστεράς, εγκαθιδρύθηκαν δύο από τα πιο λαϊκιστικά καθεστώτα στη χώρα. Της επταετίας και του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Το ένα από φόβο και το άλλο από στυγνή εκμετάλλευση των συμβόλων.
Οι νεκροί της Μαρφίν, προφανώς, δεν είναι ούτε τα θύματα της Αριστεράς ούτε οι ήρωες της Δεξιάς. Είναι απλά, μία δολοφονία αθώων ανθρώπων. Από άγνωστους ή γνωστούς εγκληματίες. Κατά συνέπεια, ο συμβολισμός τους έχει να κάνει μόνο με την μνήμη του αποτροπιασμού. Της οργής που μπορεί να αισθανθεί κάποιος μπροστά στην ανευθυνότητα κάποιων που νομιμοποιούν ακόμα και το έγκλημα, στο όνομα κάποιου αόριστου «ηθικού πλεονεκτήματος».
Εδώ λοιπόν, χρειάζεται πολιτική τόλμη και εντιμότητα, από την εξουσία που θέλει να είναι δίκαιη με την ιστορία. Που θέλει να στέκεται όρθια μπροστά στην κοινωνία χωρίς φόβο και πάθος απέναντι σε «κήνσορες» και «θεράποντες» της συλλογικής μνήμης.
Η κυβέρνηση δεν φοβήθηκε να δικαιώσει τους νεκρούς της Μαρφίν. Δεν φοβήθηκε όμως και την αντίδραση της Αριστεράς, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Αντίθετα, την έπεισε με τον τρόπο της, να συμμετέχει στο μνημόσυνο της επετείου. Έστω και με μία απλή κατάθεση στεφάνου σε διαφορετική ώρα από την παρουσία του Πρωθυπουργού και της Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σε τι διαφέρει η στάση αυτής της κυβέρνησης από τις προηγούμενες; Στο ότι δεν θέλει να χρησιμοποιήσει ως άλλοθι την Αριστερά. Δεν ενδιαφέρεται ούτε να την προσεταιριστεί ούτε και να την κατευνάσει. Θέλει μόνο να την αντιμετωπίσει ως συστημική αντιπολίτευση ή να την «διαπαιδαγωγήσει», ώστε να ενταχθεί στην κανονικότητα του πολιτικού συστήματος με νέους όρους.
Ο Μητσοτάκης δεν φοβάται την Αριστερά γιατί δεν την έχει ανάγκη, όπως συνέβαινε με άλλους στο παρελθόν. Είμαστε στο 2020 και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν τεχνητές εντάσεις ή επιδέξιες αντιπαραθέσεις. Κι ο πρωθυπουργός έχει πλήρη συνείδηση των δυσκολιών για να ξοδέψει ενέργεια σε διχαστικές προκλήσεις. Οι λίγες ανώφελες «πολεμικές» φωνές μέσα στο κόμμα, είναι ασήμαντες μειοψηφίες…
Και γενικότερα, την Αριστερά δεν την φοβάται όποιος δεν θέλει να την χρησιμοποιήσει. Όποιος δεν την υπολογίζει σαν ισότιμο συνομιλητή της κοινωνίας. Κι όποιος δεν θέλει να παίξει με τους δικούς της όρους.
16°
