Πολιτικη & Οικονομια

Π.Φ.Α. - Πρώτη Φορά Αισιοδοξία

...ότι στην Ελλάδα θα περάσουμε το «άσχημα» όσο λιγότερο άσχημα γίνεται

41586-784579.jpg
Μάνος Βουλαρίνος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Θέα της Αθήνας από τον λόφο του Φιλοπάππου
© Θανάσης Καρατζάς

Ο Μάνος Βουλαρίνος εξηγεί τι τον κάνει να αισθάνεται συγκρατημένα αισιόδοξος στην Ελλάδα αυτή την περίοδο.

Δεν ήμουν ποτέ αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας. Ακόμα και στο πικ της εθνικής αισιοδοξίας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν έβλεπα τίποτα που να με κάνει να πιστεύω πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ήταν φανερό πως επρόκειτο για μια αισιοδοξία η οποία πατούσε μόνο σ’ ένα ομαδικό παραμύθιασμα. Και ήξερα ότι τα παραμυθιάσματα συνήθως οδηγούν στον γκρεμό.

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι, για πρώτη φορά, μια πολυ πολύ πολύ πολύ συγκρατημένη τόση δα αισιοδοξία για τη χώρα στην οποία κατοικώ.

Προφανώς δεν αισιοδοξώ ότι «όλα θα πάνε καλά» με την κυριολεκτική έννοια της φράσης. Όταν μια πανδημία χτυπάει τον πλανήτη, σκοτώνει εκατοντάδες χιλιάδες παρά τα μέτρα προφύλαξης (κάτι που κάνει και τον πιο ανόητο να καταλάβει πως χωρίς τα μέτρα αυτά οι νεκροί θα ήταν πολλά εκατομμύρια) και τινάζει στον αέρα την παγκόσμια οικονομία, τα πράγματα δεν είναι δυνατόν να είναι «καλά». Κάποια στιγμή θα γίνουν, αλλά θα προηγηθεί το «άσχημα».

Αλλά παρά το δεδομένο «άσχημα», αισιοδοξώ.

Αισιοδοξώ ότι στην Ελλάδα θα περάσουμε το «άσχημα» όσο λιγότερο άσχημα γίνεται. Αισιοδοξώ ότι ακόμα και όταν τα πράγματα δεν θα είναι καλά, θα είναι όσο λιγότερο κακά μπορούν να είναι. Αισιοδοξώ ότι η βόμβα που έσκασε σε όλο τον πλανήτη θα μας τραυματίσει αλλά δεν θα μας σκοτώσει, ούτε θα μας αφήσει με κάποια αγιάτρευτη αναπηρία.

Και δεν αισιοδοξώ μόνο επειδή θέλω να είναι έτσι τα πράγματα. Κάθε φορά θέλω τα πράγματα να είναι έτσι. Κάθε φορά θέλω να ελπίζω το καλύτερο για τη χώρα στην οποία ζω εγώ, η οικογένεια και οι περισσότεροι φίλοι μου. Αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνω να αγνοήσω την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που αυτή τη φορά μου επιτρέπει να ειμαι αυτό που θέλω να είμαι πάντα: αισιοδοξος.

Είναι η πραγματικότητα μιας πολιτείας που –προς το παρόν (αυτό πρέπει να το λέμε συνέχεια γιατί ο ύπνος στις δάφνες είναι πολύ ευχάριστος)– έχει ανταποκριθεί με τρόπο τον οποίο αν μας τον περιέγραφαν πριν λίγους μήνες θα θαυμάζαμε τη φαντασία του αφηγητή.

Είναι η πραγματικότητα των επαγγελματιών εκείνων που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και δεν μιλάω μόνο για το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό. Μιλάω για όλους αυτούς που δούλεψαν και πρόσφεραν και διακινδύνευσαν. Μιλάω και για τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ και για τους οδηγούς ταξί και για όσους δούλευαν στα καφέ που λειτουργούσαν και για τους ντελιβεράδες και γενικά για όλους όσους η δουλειά τους είχε επαφή με άγνωστο κόσμο σε μια περίοδο που οι περισσότεροι δεν θέλαμε επαφή με κανέναν.

Είναι η πραγματικότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της χώρας που πέρα από καθε προσδοκία και προηγούμενο πειθάρχησαν και έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν κι ας ήταν δυσάρεστο (ίσως γιατί οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τον κίνδυνο της υγείας από τον οικονομικό κίνδυνο, πράγμα που σημαίνει ότι το μάθημα των οικονομικών πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να μπει στα σχολεία από τις μικρότερες μέχρι τις πιο μεγάλες τάξεις).     

Είναι η πραγματικότητα μιας Ελλάδας με δυσανάλογα μικρό αριθμό θυμάτων.

Είναι η πραγματικότητα μιας Ελλάδας που προστατεύει περισσότερο από ποτέ (ναι, εννοείται πως όλα όσα γράφω είναι μέχρι στιγμής) τους εργαζομένους της.

Ήμασταν τυχεροί; Φυσικά ναι. Ήμασταν μόνο τυχεροί; Φυσικά όχι.

Όπως θα σας διαβεβαιώσει κάθε πρωταθλητής (ή κάθε επιτυχημένος επαγγελματίας) για να καταφέρει κανείς να ξεπεράσει τον εαυτό του τόσο οι ικανότητες όσο και η τύχη είναι από μόνοι τους όροι αναγκαίοι, αλλά όχι ικανοί. Χρειάζεται να έχεις και τα δύο γιατί ικανότητα με ατυχία ή τύχη χωρίς ικανότητα δεν μπορούν να σε πάνε πολύ μακριά.

Για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω πως είμαι αισιόδοξος δεν εννοώ ότι είμαι σίγουρος. Η συγκεκριμένη περίοδος είναι τοσο νέα και άγνωστη, αλλά και εμείς και οι κυβερνήσεις μας με τόσο κακό παρελθόν, που δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι «οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές» και πως η μαλακία καραδοκεί σε κάθε γωνία. Τα συγχαρητήρια και τα χειροκροτήματα είτε σε κυβερνήσεις είτε σε πολίτες δεν είναι για πάντα και κάθε φορά θα πρέπει να ξανακερδίζονται.

Συνεπώς, δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Αλλά για πρώτη φορά θα μπορούσα να παίξω ένα στοίχημα υπέρ της Ελλάδας. Για πρώτη φορά θα μπορούσα, έστω και διστακτικά, να στοιχηματίσω σε ελληνική νίκη ή ισοπαλία και για πρώτη φορά η συντριπτική ήττα δεν είναι το σιγουράκι που ήταν τα τελευταία πολλά χρόνια. Και μπράβο μας.            

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.