Η κρίση είναι δική μας

Ηταν αναμενόμενο να προκαλέσουν αντιδράσεις όσα είπε ο Γιάννης Δραγασάκης σε Γερμανούς βουλευτές, με κεντρική ιδέα ότι η κρίση είναι και δική μας, δηλαδή υπάρχουν εθνικές αιτίες πίσω από τη χρεοκοπία.

Έγινε μια κακόπιστη προσπάθεια να ερμηνευθούν τα λόγια του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ως γύρισμα υπέρ του μνημονίου και της Τρόικας ή ως έμμεση δικαίωση των κυβερνητικών επιλογών. Με μεγάλη ευκολία διατυπώθηκαν ισχυρισμοί για στροφή στον πολιτικό ρεαλισμό, όπου αυτό σημαίνει -κατά τους μεταφραστές- παράδοση στις νεοφιλελεύθερες εμμονές των πιστωτών ή στον παραλογισμό της ασφυκτικής λιτότητας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους.

Αλλά υπήρξαν αντιδράσεις και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ από όσους δεν ανέχονται απόψεις οι οποίες αναδεικνύουν και την ελληνική ευθύνη για την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε πρωτοφανή κοινωνική κρίση και υποχώρηση της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, παρακολουθούμε το πρώτο επεισόδιο μιας σύγκρουσης στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που προγραμματίζεται, λογικά, για την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών, εφόσον το αποτέλεσμα κριθεί ως κατώτερο των περιστάσεων.

Το γιατί κάτι αυτονόητο, όπως η διαπίστωση του κ. Δραγασάκη, προκαλεί τόση βαβούρα αποτελεί χαρακτηριστικό σύμπτωμα της δικής μας κρίσης, που είναι πρωτίστως πολιτική και εκδηλώνεται σε πρώτο επίπεδο ως οικονομική.

Ο ίδιος, μετά τις ερμηνείες και παρερμηνείες, έκανε την εξής διευκρίνιση: «Έχουμε κουραστεί να λέμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα τρίγωνο της αμαρτίας, που είναι οι τράπεζες, το πολιτικό σύστημα, τα επιχειρηματικά συμφέροντα της διαπλοκής, και αυτός είναι ο πυρήνας της κρίσης. Το να φτάσει κανείς να αποδώσει στον Δραγασάκη π.χ. την άποψη ότι, λέγοντας πως η κρίση είναι και δική μας, εννοούσε ότι ο ελληνικός λαός φταίει για την κρίση, το θεωρώ επιστημονική φαντασία ή μάλλον κακή πρόθεση και σκόπιμη διαστρέβλωση των απόψεών μου».

Η αλήθεια είναι πως έχουμε βολευτεί πολύ με τον μανιχαϊσμό και τα συνθήματα. Γεννημένοι αντικομμουνιστές εμφανίζονται ως εγγυητές του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος και λάτρεις του Μαδούρο υπόσχονται κοινωνική δικαιοσύνη και παροχές με ταχυδακτυλουργικά. Μνημονιακοί κα αντιμνημονιακοί «σκίζονται» ποιος θα πρωτοσκίσει το μνημόνιο σαν να υπήρχε ή να υπάρχει κάτι άλλο, ολοκληρωμένο πρόγραμμα ή σχέδιο για να εφαρμοστεί ερήμην των δανειστών εξασφαλίζοντας ανάπτυξη και την αναγκαία δημοσιονομική ισορροπία.

Από τη μια ο Αδωνις Γεωργιάδης που υπερασπίζεται με φανατισμό την Τρόικα, από την άλλη η Ραχήλ Μακρή που ονειρεύεται κρεμάλες. Το δίλημμα είναι πραγματικά σκληρό, γιατί στο «ή το ένα ή το άλλο» η απάντηση των πολλών είναι «ούτε το ένα ούτε το άλλο».

Μεταρρυθμιστές δεν είναι όσοι κατεβάζουν στη Βουλή ένα πολυνομοσχέδιο 300 σελίδων για να ψηφιστεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος χωρίς να είναι αντικειμενικά δυνατό να μελετηθεί πριν ειπωθεί το «ναι» ή το «όχι». Και προστάτες του δημόσιου συμφέροντος δεν είναι οι βουλευτές που θυμούνται την κοινωνική ευθύνη τους κάθε φορά που πρέπει να προστατεύσουν συντεχνίες, οργανωμένα συμφέροντα, τους πελάτες τους.

Δεν γίνεται να μην μπορεί να βρει ο ασθενής φάρμακα προκειμένου να υλοποιηθεί η απειλή του συνδικαλιστή πως “11.000 φαρμακεία θα γίνουν ο τάφος σας” -εννοεί της κυβέρνησης, αλλά προκύπτει για τους πολίτες.

Δεν είναι κανονικό να δολοφονείται ο δολοφόνος μέσα στη φυλακή και ενώ τελεί υπό παρακολούθηση και να μην έχει (ακόμη) παραιτηθεί κανείς από τους αρμόδιους, να μην έχει πει λέξη ο αρμόδιος υπουργός ούτε ο λαλίστατος κατά τα άλλα κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Και δεν είναι υπεύθυνη αντιπολίτευση οι τακτικισμοί και οι επικοινωνιακής αξίας αιφνιδιασμοί, όπως η πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του υπουργού Οικονομικών, για να δημιουργήσει κοινοβουλευτικό μπάχαλο και γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι η πρωτοβουλία του δεν πρόκειται να έχει καμία τύχη.

Υπάρχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να παραδεχτεί ότι δεν φτάσαμε ως εδώ επειδή κάποιος μας έσπρωξε στον γκρεμό αλλά επιλέγοντας αυτή τη διαδρομή, όχι με σκοπό να διαγράψει τις ευθύνες της ευρωπαϊκής και των ελληνικών ελίτ και να αδρανοποιήσει τις λαϊκές αντιδράσεις ενοχοποιώντας τις ηθικά, αλλά για να προτείνει, επιτέλους, ολοκληρωμένες λύσεις (και όχι αριστερίστικα σλόγκαν) σε πραγματικά προβλήματα.

Ο Γ. Δραγασάκης είπε την αλήθεια, ότι η κρίση είναι και δική μας, αναφερόμενος ειδικά στο «τρίγωνο της αμαρτίας» μεταξύ τραπεζικής-πολιτικής-επιχειρηματικής ελίτ. Δεν είπε, ασφαλώς, όλη την αλήθεια γιατί η αμαρτία κατεβαίνει και προς κάτω, απλώνεται οριζόντια και κάθετα σε ολόκληρο το κομματικό σύστημα και στο εκλογικό του ακροατήριο. Αλλά και η μισή αλήθεια είναι μια καλή αρχή για τον ΣΥΡΙΖΑ.