Η καθιέρωση του σταυρού προτίμησης για την εκλογή ευρωβουλευτών προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και αναταράξεις. Μάλιστα, ορισμένοι θεώρησαν –και θεωρούν– πως ήταν και ένας από τους λόγους που «στράβωσε» κάπως η ιστορία των 58. Προσωπικά πάντως, έχοντας παρακολουθήσει το όλο εγχείρημα από αρκετά κοντά, νομίζω ότι η πρόταση των 58 σκόνταψε (προσωρινά;) στις εγγενείς αντιφάσεις της από τη στιγμή που η ΔΗΜΑΡ τήρησε αρνητική στάση.
Παρά τα όποια προβλήματα προκάλεσε η καθιέρωση του σταυρού και παρά τον αντιδεοντολογικά αιφνιδιαστικό τρόπο με τον οποίο αυτή αναγγέλθηκε, θεωρώ το νέο σύστημα πολύ πιο δημοκρατικό από το προηγούμενο. Δεν τρέφω καμιά συμπάθεια στους σταυροθήρες πολιτικούς, στη σταυροθηρία και βέβαια στο βλαχοδημαρχισμό από το οποίο αυτή συνοδεύεται κατά κανόνα. Οι παθογένειες και οι αρνητικές συνέπειες του σταυρού προτίμησης στις εθνικές εκλογές είναι τόσο γνωστές ώστε δεν υπάρχει ανάγκη να τις υπενθυμίσει κανείς εδώ. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τις βασικές αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι –έστω και ως μικρότερο κακό– είναι προτιμότερες η σταυροδοσία και οι «σταυροφορίες», παρά η απόλυτη εξουσία και δικαιοδοσία των ηγετών ή των μηχανισμών να διορίζουν (κατ’ ουσίαν) τους ευρωβουλευτές.
Για να ενισχύσω την επιχειρηματολογία μου αξίζει ίσως να αναφερθώ σε παραδείγματα όπως αυτά μιας νεαράς (παλαιότερα) ή ενός νεαρού (πιο πρόσφατα), τους οποίους ο Γιώργος Παπανδρέου ανέσυρε «από το πουθενά», αναθέτοντάς τους να εκπροσωπούν τη χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Και η μεν νεαρά κυρία, «την οποία ουδείς εγνώριζε και, όταν έληξε η θητεία της, τότε είναι που δεν ξανάγινε λόγος για αυτήν», φρόντισε να αξιοποιήσει –αν δεν με απατά η μνήμη μου– την ουρανοκατέβατη (ή, μάλλον, παπανδρεοκατέβατη) τύχη της ώστε να αποκατασταθεί ποικιλοτρόπως. Όσο για το νεαρό, γενικώς ευαίσθητον περί τα περιβαλλοντικά κατά δήλωσή του, αλλά και «όλως τυχαίως» υιόν στελέχους του βαθέος ΠΑΣΟΚ, δεν του έκατσε και άσχημα ο διορισμός. Όταν το να είσαι ΠΑΣΟΚ είχε πάψει πια να είναι in, την έκανε με πλάγια πηδηματάκια (προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά, απ’ ό,τι ακούω) χωρίς καν να διανοηθεί ότι θα όφειλε να παραιτηθεί από την έδρα στην οποία τον είχαν διορίσει – επιμένω στον όρο. Την ίδια επιλογή, της διατήρησης δηλαδή της έδρας και της μη απώλειας του παχυλότατου μισθού, έκανε βέβαια και μια άλλη κυρία, επίσης ανακάλυψη του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία, αφού περίμενε λίγο περισσότερο να δει πώς πάνε τα πράγματα στην πατρίδα, προσέγγισε τη ΔΗΜΑΡ.
Επανερχόμενος, όμως, στα περί ευρωβουλευτών, αξίζει νομίζω να επιμείνω σε δύο κυρίως παραμέτρους του έως τώρα συστήματος εκλογής. Πρώτον, από τη στιγμή που κάποιος θα γίνει μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, αρκεί μία μόνο θητεία –ή και κάτι λιγότερο, αν δεν κάνω λάθος– για να εξασφαλίσει μια διόλου, μα διόλου, ευκαταφρόνητη σύνταξη εφ’ όρου ζωής! Με άλλα λόγια, οι προαναφερθέντες/είσες, όπως και άλλοι πολλοί βέβαια, θα συνταξιοδοτούνται για το υπόλοιπο της ζωής τους μόνο και μόνο επειδή κάποιος αρχηγός, κάποτε, αποφάσισε να τους βάλει σε εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Δεύτερον, όπως υπαινίχθηκα και πιο πάνω, δεν έχω δει κανέναν ευρωβουλευτή να παραιτείται από τη θέση του γιατί θεωρεί ότι δεν τον εκφράζει πια το κόμμα με τη λίστα του οποίου «εξελέγη».
Εν κατακλείδι, ακόμα και ο έσχατος ψηφοθήρας βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, όσο και αν υπάρχουν στιγμές που τα ρουσφετολογικά καμώματά του προκαλούν θυμηδία ή αλλεργία, έχει υπέρ αυτού το τεκμήριο ότι εκπροσωπεί κάποιους συμπολίτες μας, στην κρίση των οποίων υπόκειται για την (επαν)εκλογή του. Άσε το πόσο έχει «τρέξει» και το τι έχει ξοδέψει για να εκλεγεί! Καλύτερα λοιπόν αυτός, που τουλάχιστον εκλέγεται, παρά οι παρατρεχάμενοι και οι… κηπουροί του εκάστοτε αρχηγού και αρχηγίσκου.
13°
