Τελικά ποιο είναι το δράμα της σημερινής Τουρκίας, πώς είναι χωρισμένη η χώρα του Ερντογάν και ποια πρέπει να είναι η αντίδραση της Ελλάδας.
Γράφει ο Κυριάκος Μπερμπερίδης*
Το δράμα της σημερινής Τουρκίας ειναι μάλλον πολυεπίπεδο.
Η χώρα ειναι κατ' ουσίαν τριχοτομημένη ανάμεσα σε κεμαλιστές, ισλαμιστές και Κούρδους.
Πολιτική εναλλακτική λύση δεν υπάρχει, πράγμα που εξηγεί και τη μονοκρατορία Ερντογάν τα τελευταία 18 χρόνια.
Μονοκρατορία που ενισχύθηκε και με το προεδρικό σύστημα που επέβαλλε ο Τούρκος πρόεδρος καταργώντας τη θέση του πρωθυπουργού και καταφέρνοντας στο μεταξύ να απαλλαγεί απο εν δυνάμει αντιπάλους οπως ο Γκιούλ, ο Νταβούτογλου και ο Μπαμπατζάν.
Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Κιλιντσάρογλου ειναι λίγος, δεν εμπνέει, συχνά σύρεται από τον Ερντογάν και αναγκάζεται να πλειοδοτεί σε εθνικιστικές θέσεις και ψηφίζεται κατ' ανάγκην μόνο απο τους ευρωπαιστές Τούρκους.
Η αρχηγός του Καλού Κόμματος, Ακσενέρ έχει ακραίες θέσεις, είναι αναξιόπιστη και πολιτεύεται με στύλ περασμενων δεκαετιων.
Το πολιτικό σύστημα στη γείτονα έχει ελάχιστα εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια πράγμα που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ο Ατατούρκ εξακολουθεί να είναι σημείο αναφοράς για πολλούς Τούρκους, 90 περίπου χρόνια αφότου κυβέρνησε τη χώρα.
Παρά την απογείωση της Τουρκίας τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Ερντογάν, η οικονομία δεν στηρίζεται σε στέρεες βάσεις, ο ανεπίσημος πληθωρισμός ειναι κοντά στο 20%, η ανεργία στους νέους κοντά στο 30% ενω και η λίρα έχει υποτιμηθεί κοντά στο 40% τα τελευταία τρία χρόνια.
Οι τράπεζες χειραγωγούνται και υποφέρουν απο κρατικές παρεμβάσεις αφού υποχρεώνονται σε πολιτική χαμηλών επιτοκίων, που τις καθιστά εκ των πραγμάτων οργανισμούς υψηλού ρίσκου.
Αρκετές ξένες τράπεζες ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Δεκάδες επιχειρήσεις που έχουν εκτεθεί σε δανεισμό με ξένα νομίσματα αντιμετωπίζουν το φάσμα της χρεωκοπίας.
Οι ένοπλες δυνάμεις -άλλοτε καμάρι της σύγχρονης Τουρκίας- παρ´οτι παραμένουν ισχυρές, υποφέρουν απο σοβαρή υποστελέχωση μετα τις εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν το πραξικόπημα του 2016.
Το ίδιο και ο κρατικός μηχανισμός, τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια.
Οι σχέσεις με όλες τις όμορες χώρες ειναι κάκιστες ενώ ιδιαίτερα αυτές με ΕΕ, ΗΠΑ και Ρωσία διακατέχονται και από καχυποψία.
Και ενώ η χώρα είναι ένα μόνο βήμα από την προσφυγή στο ΔΝΤ, η Τουρκία πλήττεται και από την πανδημία μετρώντας μέχρι τώρα πάνω από 86.000 κρούσματα και πάνω από 2.000 νεκρούς και στέλνοντας στο καλάθι των αχρήστων την παρανοϊκή θεωρία του Ερντογάν περί δήθεν ανώτερου τουρκικού DNA.
Ο μόνοι μεταρρυθμιστές πολιτικοί αυτή τη στιγμή στην Τουρκία είναι ο άλλοτε συνεργάτης και υπουργός του Ερντογάν, Αλί Μπαμπατζάν και ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου.
Θα πρέπει όμως να περιμένουν αναγκαστικά μέχρι το 2023 όταν θα γίνουν οι επόμενες προεδρικές εκλογές και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει από τώρα τις συνθήκες που θα επικρατούν τότε.
Και μέχρι τότε η Ελλάδα θα πρέπει να είναι ψύχραιμη, υπομονετική αλλα και αποφασισμένη για όλα, προσδοκώντας σε καλύτερες μέρες με τον δύστροπο γείτονα.
Όπως ακριβώς συνέβη και με την κρίση του Έβρου που τη χειρίστηκε υποδειγματικά.
Ο Ερντογάν ηττήθηκε και υποχώρησε και η Ελλάδα νίκησε χωρίς να ρίξει ούτε μια τουφεκιά.
*Ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών του Τομέα Πολιτικής Υποστήριξης και του Τομέα Υγείας της Νέας Δημοκρατίας.
33°
