Η ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαρία Σπυράκη στέλνει ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες, την Ευρωβουλή και τη ζωή στο σπίτι.
Ο συνδυασμός ήλιου και βροχής δεν σπανίζει την άνοιξη στις Βρυξέλλες. Στα τέσσερα τετραγωνικά του μπαλκονιού συμπυκνώνεται το προνόμιο του... έξω για τα παιδιά, που ανάμεσα σε laptop, Netflix, playstation και διαδικτυακά μαθήματα άρχισαν πλέον επίμονα να ρωτάνε πότε θα πάμε στην Ελλάδα. Έχοντας συμπληρώσει ένα μήνα με περιορισμό μετακινήσεων και με μόνη διαδρομή σπίτι-Ευρωκοινοβούλιο-σούπερ-μάρκετ-σπίτι, δεν απέφυγα τον πειρασμό της νοσταλγίας, ειδικά για εκείνα τα μικρά πράγματα που είναι το Πάσχα στην πατρίδα.
Τις ουρές στο προσκύνημα του Επιταφίου στην Παναγία Δέξια στη Θεσσαλονίκη, τις πασχαλιές που ανθίζουν επιθετικά στον δρόμο στην Άφυτο, το «Χριστός Ανέστη» στον Πολύγυρο, έθιμο που τηρούμε με ευλάβεια χρόνια τώρα, τα μόνιμα πειράγματα την ώρα του τσίπουρου με τον Γιώργο που γράφτηκε στη ΝΔ για να ψηφίσει τον Κυριάκο και τον Χρήστο που είναι «κόκκαλο» ΣΥΡΙΖΑ.
Το Πάσχα στο διαμέρισμα σε μια χώρα που δεν τα κατάφερε μοιάζει σαν οικογενειακή κομεντί που εξελίσσεται παράλληλα και μέσα σε ένα σκηνικό θρίλερ. Το Βέλγιο, με πληθυσμό παρόμοιο με την Ελλάδα, θρηνεί ήδη πάνω από 4.000 νεκρούς, καθώς το, άλλοτε υποδειγματικό, σύστημα υγείας δεν κατόρθωσε να ανταπεξέλθει στις συνθήκες της πανδημίας. Και εδώ οι αρχές κάνουν καμπάνια.
«#je reste chez-moi» και εδώ οι άνθρωποι πειθαρχούν στις οδηγίες. Ωστόσο τα μη-σύνορα με την Ολλανδία και η καθυστέρηση μιας εβδομάδας στη λήψη των μέτρων συνέβαλαν σε μια τραγωδία που μετράει δεκάδες θύματα κάθε μέρα.
Μεγάλη Πέμπτη αλλά και ανήμερα του Επιταφίου, στο Ευρωκοινοβούλιο δεν αποφύγαμε ούτε τις συγκρούσεις, ούτε τις αγριάδες. Οι Γερμανοί «τα πήραν» με τη στάση μας να επιμένουμε στον κοινό δανεισμό για να αντιμετωπίσουμε την κρίση του κορωνοϊού και οι διάλογοι που είχαμε κεκλεισμένων των θυρών με έφεραν πίσω στις μέρες του 2015. Μόνο που είμαστε στο 2020 και είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι. Ο συμβιβασμός που υπερψηφίσαμε τελικά όλοι, πλην ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει στους ηγέτες να υιοθετήσουν «recovery bonds», δηλαδή ομόλογα ανάκαμψης που θα εγγυάται ο κοινοτικός προϋπολογισμός. Ένα βήμα τη φορά...
Στο σπίτι ανάμεσα στη χαρτούρα με τις τροπολογίες νομοθεσίας που πρέπει να καταθέσω ως τη Δευτέρα του Πάσχα, διότι εδώ είναι εργάσιμη, τα χαρτάκια από τα kinder που δεν αποχωρίζεται ο γιος μου και τα σελοφάν από τα ζελέ που προτιμά μετά μανίας η κόρη μου, προσπαθώ να φτιάξω μια ατμόσφαιρα που να θυμίζει Πάσχα.
Αυτό το Πάσχα αναδεικνύει αλλιώς την αξία των μικρών πραγμάτων, τη σκληρότητα των εμμονών που καταλήγουν να βασανίζουν τους ανθρώπους στην Ευρώπη, την ουσία της καθημερινότητας που λείπει. Στο μέιλ, φίλη μου από τη Νέα Υόρκη μού στέλνει βίντεο με το αρνάκι που μαγειρεύει. Είμαι έτοιμη να αντεπιτεθώ με φωτό από το iPhone. Τα παιδιά ετοιμάζονται για τη σύνδεση με τη γιαγιά στη Θεσσαλονίκη. Του χρόνου θα είμαστε σοφότεροι. Και σίγουρα θα ξέρουμε πόση μεγάλη αξία έχει η αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων λίγο μετά το «Χριστός Ανέστη!»
16°
