Αυτό το Πάσχα θα είναι διαφορετικό. Θα το περάσουμε μόνοι μας, για να μπορούμε μετά να είμαστε όλοι μαζί. Όμως κάποιοι δεν θα είναι.
Χθες διαβάσαμε την ιστορία για εκείνη τη μητέρα που ήταν το νούμερο 89. Που έφυγε στα 59 της χρόνια, και που την αγαπούσαν πολύ. Πώς πήγε η πορεία της ασθένειας, πώς την αποχαιρέτησαν. Η μητέρα, ο δικός τους άνθρωπος, το νούμερο 89 λοιπόν. Μας συγκίνησε πολύ αυτή η μικρή, σύντομη ιστορία, μας συντάραξε. Συναισθανθήκαμε το βάρος από αυτό το νούμερο, θα μπορούσε να είναι η δική μας μητέρα, ο δικός μας άνθρωπος. Η Ελλάδα τα πηγαίνει καλά, όλοι χαιρόμαστε και νιώθουμε περήφανοι, αλλά αν αγαπάς κάποιον πολύ και φύγει, δεν σε νοιάζει, το βάρος της απώλειας είναι δυσβάσταχτο. Την αγαπούσαν πολύ.
Δεν είναι εύκολη αυτή η σκέψη. Οι αριθμοί που μας ανακοινώνουν κάθε απόγευμα δεν είναι σκέτα νούμερα, είναι άνθρωποι, που κρύβουν πίσω τους άλλους ανθρώπους. Το βασικό νούμερο για σήμερα είναι το 105, και προστίθενται λίγα κάθε μέρα. Ο καθηγητής είναι συγκρατημένα αισιόδοξος, με κάθε ευκαιρία μας το λέει, δεν θέλει να κρύψει ότι έχει μια μικρή χαρά γιατί αυτό το νούμερο παραμένει χαμηλό· όμως η έγνοια του είναι σε αυτούς που φεύγουν και σε αυτούς που είναι σε κίνδυνο. Είναι δύο όψεις του ίδιου πράγματος, το συνειδητοποιούμε; Όταν διαβάζουμε μια ιστορία για ένα νούμερο και μας φαίνεται τραγικό, συγκλονιστικό, κατανοούμε άραγε πώς θα ήταν να είχαμε πολλές τέτοιες ιστορίες, 700 κάθε μέρα, 800, 900, 1.000, όπως έχουν σε άλλες χώρες; Νούμερα ανθρώπων που έφυγαν και δικών τους που τους πένθησαν στον εγκλεισμό του σπιτιού; Με βιντεοκλήσεις και προσευχές και μοναχικούς θρήνους;
Όταν οι ερωτήσεις στην απογευματινή ενημέρωση πέφτουν η μία πίσω από την άλλη για το ίδιο θέμα, πότε θα αρθούν τα μέτρα, οι δύο αυτοί καλοί άνθρωποι που σηκώνουν το βάρος να μας ανακοινώνουν τα νούμερα των ανθρώπων που πέθαναν ή που είναι σε κρίσιμη κατάσταση, λένε ακούραστα, με θαυμαστή υπομονή, δεν είναι αυτό τώρα που πρέπει να μας απασχολεί, η σκέψη μας πρέπει να είναι στους ηλικιωνένους, στους ευπαθείς συμπολίτες μας, στους δικούς μας ανθρώπους· κι έπειτα όλα εξαρτώνται από το πώς θα τα πάμε αυτές τις μέρες, το Πάσχα, η γιορτή της αγάπης, μπορεί να αποβεί μοιραίο αν δεν είμαστε προσεχτικοί. Είναι απαιτητική συνθήκη, δύσκολη, όμως τώρα δεν είναι αυτή η σωστή ερώτηση, δεν βρισκόμαστε ακόμα εκεί· βρισκόμαστε 15 μέρες μετά από ό,τι κάναμε 15 μέρες πριν, και 15 μέρες πριν από ό,τι θα κάνουμε 15 μέρες μετά. Σαν γρίφος ακούγεται, αλλά αυτό είναι, μας το λένε συνέχεια, δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού, τα νούμερα πρέπει πάση θυσία να μείνουν χαμηλά.
Επειδή τα πράγματα πάνε καλά, λοιπόν, ίσως δεν το συνειδητοποιούμε. Μένουμε σπίτι, αλλά μένουμε σπίτι χωρίς να θρηνούμε καθημερινά τους ανθρώπους μας. Για αυτό τώρα που άνοιξε ο καιρός από τις διπλανές βεράντες ακούγονται γέλια, παιδικές φωνές, τηλεφωνήματα με ευχές, κανονίσματα για ψώνια και γιορτινά τραπέζια. Δεν είναι το ίδιο για όλους. Είναι λεπτή ισορροπία να διατηρείς την αισιοδοξία σου, την πίστη σου στη ζωή και στο μέλλον, και μαζί να μη χάνεις την αίσθηση του πόσο κρίσιμα είναι τα πράγματα αλλά και μια ενσυναίσθηση για όσους ζουν τον δικό τους γολγοθά τις δύσκολες αυτές μέρες.
Αυτό το Πάσχα θα είναι διαφορετικό. Θα το περάσουμε μόνοι μας, για να μπορούμε μετά να είμαστε όλοι μαζί. Όμως κάποιοι δεν θα είναι. Κάποιοι ήδη σηκώνουν το βάρος από το δικό τους νούμερο, για αυτούς είναι μέρες πένθους και απώλειας. Η σκέψη μας είναι μαζί τους.
15°
