Μένουμε σπίτι αλλά οι άνθρωποι που αποζητούν την έξοδο από το σπίτι σε συνθήκες καραντίνας δεν είναι κατ’ ανάγκη «νεοέλληνες»
Η εβδομάδα ξεκίνησε με την κατακραυγή των παραδοσιακών και των κοινωνικών μίντια για τον συνωστισμό στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Συνεχίστηκε με μπαράζ αποκλειστικών ρεπορτάζ κάθε τηλεοπτικού καναλιού που σέβεται τον εαυτό του για την επικείμενη αυστηροποίηση των μέτρων απαγόρευσης κυκλοφορίας και το υποχρεωτικό σούβλισμα του αρνιού στο μπαλκόνι. Και ολοκληρώνεται με σοσιαλμιντιακά ανέκδοτα για την απαγόρευση της κολύμβησης και του ερασιτεχνικού ψαρέματος. Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι μιντιακές τάσεις;
Πρώτον, αγνοούν τη φυσική ετερογένεια κάθε πληθυσμού και μοιραία φτάνουν να προσβάλουν μερίδα των πολιτών. Στην παραλία της Θεσσαλονίκης βρίσκονταν σίγουρα και γονείς που πήραν το οκτάχρονο ζωηρό ή αυτιστικό ή ανάπηρο γιο τους για να περπατήσουν χωρίς φόρμες. Την είδηση για τον εγκλεισμό στο διαμέρισμά τους την ημέρα του Πάσχα άκουσαν με τη μορφή πυροβολισμού κατά ριπάς και ένα εκατομμύριο άνθρωποι που μένουν μόνοι τους –από υπερήλικες που έχουν χάσει τις γυναίκες τους μέχρι εργένηδες επαρχιώτες που δουλεύουν στην Αθήνα– και καλούνται να ζήσουν τις γιορτές στην απόλυτη μοναξιά τους. Τα αστειάκια για τουςχειμερινούς κολυμβητές διάβασαν και άνθρωποι με νευρολογικά προβλήματα που αναζητούν στο παγωμένο νερό τη γιατρειά τους. Οι άνθρωποι που αποζητούν την έξοδο από το σπίτι σε συνθήκες καραντίνας δεν είναι κατ’ ανάγκη «νεοέλληνες» που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους κανόνες και τους συνανθρώπους τους. Όσο ολιγάριθμες και αν είναι οι εξαιρέσεις αυτές –που δεν είναι στην περίπτωση των μονομελών νοικουριών για παράδειγμα, το πλήθος των οποίων ξεπερνά το 10% των νοικοκυριών της χωρας εκ των οποίων μάλιστα το 22% εκείνων των νοικοκυριών στα οποία το μέλος δεν είναι συνταξιούχος, αλλά προφανώς άνεργος ή χαμηλόμισθος, ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας– η διαπόμπευση τους δε δικαιολογείται από κανέναν, πολύ περισσότερο από κατ’ όνομα φιλελεύθερους που θυσιάζουν με ευκολία την προστασία της διαφορετικότητας, για την οποία κάποτε κόπτονταν, στον βωμό της πολιτικής ορθότητας.
Και εδώ εντοπίζεται και το δεύτερο κοινό στοιχείο αυτών των μιντιακών τάσεων. Στο ζήλο με τον οποίο δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες πλειοδοτούν για το σχόλιο που θα κερδίσει τον τίτλο της ισχυρότερης υπεράσπισης της κυβέρνησης και της ομάδας διαχείρισης της κρίσης. Τον ίδιο ζήλο βρίσκει κανείς φυσικά και στα σχόλια όλων εκείνων που ξιφομαχούν υπέρ των ατομικών ελευθεριών που τάχα η κυβέρνηση καταπατά για να τιμήσουν την αριστεροσύνη της νιότης τους. Όμως όποιος ψελλίζει ότι τα οριζόντια μέτρα χρήζουν βελτίωσεων ή ότι στελέχη της κυβέρνησης και της διαχειριστικής ομάδας λειτουργούν με επικοινωνιακούς όρους δεν είναι «ζαίος». Είναι πιθανώς κάποιος που εκτιμά ότι το «Μένουμε Σπίτι» –ακίνητοι, αμίλητοι και αγέλαστοι–δεν μπορεί να είναι για πάντα το μόνο μήνυμα προς τους πολίτες, τόσο γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι στην ίδια θέση, όσοι και γιατί είναι φύσει αδύνατον να μείνουν όλοι οι άνθρωποι στο σπίτι για δύο μήνες. Είναι επίσης κάποιος που εκτιμά ότι το «Μένουμε Σπίτι» δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως επικοινωνιακό άλλοθι για όποια κακοτυχία προκύψει στη διαχείριση.
Μια έκτακτη συνθήκη που απειλεί τη δημοσια υγεία δικαιολογεί τη λήψη περιοριστικών μέτρων της ατομικής ελευθερίας. Δεν δικαιολογεί όμως ούτε προχειρότητες στον σχεδιασμό των μέτρων, ούτε αδιαφορία για τις εξαιρέσεις, ούτε μηχανισμούς ανάδειξης σωτήρων.
13°
