Τα μέτρα που όλοι ξέρουμε πάρθηκαν και ήδη υλοποιούνται. Αφορούν κατά κύριο λόγο τους απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα. Υπάρχει όμως η τάση και η διάχυτη φημολογία ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα, σκληρότερα, για τον ιδιωτικό τομέα. Αυτά, αν όντως σκέφτονται να τα υλοποήσουν οι αρμόδιοι, ας το σκεφτούν δυο φορές. Οι υπάλληλοι και οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα, στο συντριπιτικά μεγαλύτερο ποσοστό τους:
Βρίσκονται έξω από το «βαθύ δημόσιο», δεν έχουν συνεπώς καμιά ευθύνη για τα ελλείμματά του.
Εργάζονται ήδη σκληρότατα και κακοπληρωμένα (η «γενιά των 700 ευρώ» στον κόσμο του ιδιωτικού τομέα αναφέρεται. Και ήδη, ο ελάχιστος μισθός για τους νεοπροσλαμβανόμενους έπεσε στα 560).
Έχουν να πάρουν αύξηση ένα, δύο ή και τρία χρόνια, συνεπώς είναι ανήθικο οι μισθοί τους να καθηλωθούν γι’ άλλο τόσο.
Δεν έχουν λάβει λαδώματα, φακελάκια, δωράκια κ.λπ. Ούτε καμιά κράτηση, σε καμιά συναλλαγή, γίνεται ποτέ για λογαριασμό τους.
Σπάνια κάνουν οικογένεια, υφίστανται πολλαπλούς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, ακόμα και σεξουαλική χρήση, προκειμένου να κρατάνε αυτή τη ρημάδα τη δουλειά τους με νύχια και με δόντια.
Βλέπουν ήδη το ωράριό τους να επιμηκύνεται σε 10-12 ώρες, απλήρωτα.
Στηρίζουν με την εργασία τους την πραγματική οικονομία, υφίστανται την οικονομική εκμετάλλευση από τον εργοδότη (υπεραξία το λένε) και πληρώνουν με τους φόρους τους τους μισθούς και τα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων.
Ξέρουν ότι τα κόμματα και οι συνδικαλιστές κοιτάνε την πάρτη τους.
Δεν έχουν τίποτα σταθερό, ούτε δεδομένο στο μισθό και στη ζωή τους.
Βλέπουν πως ό,τι κοπεί απ’ αυτούς θα το οικειοποιηθεί, τελικά, το «βαθύ δημόσιο» (προνομιούχοι των ΔΕΚΟ, επαγγελματίες πολιτικοί, μιζαδόροι των εξοπλισμών, μητροπολίτες, διάφοροι σύμβουλοι, επιχειρηματίες που λαδώνουν το δημόσιο, παπαδαριό που μουρμουράει πέντε χρυσοφόρες μπούρδες μέσα από τα γένεια του, μεσάζοντες κοινοτικών προγραμμάτων, επιδοτούμενοι αγρότες, εφαπαξίες των € 150.000, παρατρεχάμενοι των κομμάτων, χρήστες υπηρεσιακών αυτοκινήτων, αυτοπριμοδοτούμενοι δικαστές κ.λπ. κ.λπ.). Δηλαδή οι φταίχτες θ’ αρμέξουν τους μη φταίχτες.
Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα (μαζί με τους φτωχούς μετανάστες και τις ανύπαντρες μανάδες) είναι οι αληθινοί προλετάριοι σ’ αυτή τη χώρα. Αντίθετα με κάτι άλλους, είναι αληθινοί εργαζόμενοι (όπως άλλωστε και οι αυτοαπασχολούμενοι) και όχι εικονική πραγματικότητα. Δεν προκαλούν ποτέ την κοινωνία, γιατί δουλεύουν. Δουλεύουν. Βρίσκονται στα γραφεία, στα μαγαζιά, στα εργοτάξια, στη λάντζα, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στις σκάλες που καθαρίζουν, στα ναυπηγεία. Δεν έχουν χρόνο να διαδηλώσουν. Δεν παίρνουν σύνταξη μετά από δύο βουλευτικές θητείες. Δεν φέρνουν τρακτέρ στις εθνικές οδούς. Δεν βάζουν λουκέτο στην Ακρόπολη. Δεν ακινητοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν κατεβάζουν τους διακόπτες του ηλεκτρικού. Δεν υποχρεώνουν άλλους ν’ απεργήσουν με τη βία. Δεν κατακρατούν τα κοντέινερ στον Πειραιά. Δεν δηλώνουν συνεχώς ασθένεια. Δεν βρίσκονται μονίμως σε εκπαιδευτική άδεια. Δεν εκτοξεύουν δακρυγόνα και χημικά. Δεν καταλαμβάνουν σχολές. Δεν μπλοκάρουν τουρίστες στα λιμάνια. Δεν αφήνουν τα σκουπίδια αμάζευτα. Δεν κλείνουν τα νοσοκομεία. Δεν διακόπτουν την κίνηση στις λεωφόρους. Δεν τους χτυπάει άλλος την κάρτα. Μόνο δουλεύουν. Και ενίοτε, όπως έδειξε η περίπτωση της «Μαρφίν», χάνουν και τη ζωή τους κυνηγώντας το μεροκάματο, μη θέλοντας ν’ απεργήσουν και/ή υποχρεωμένοι από τον εργοδότη τους να εργαστούν.
Οι υπάλληλοι και οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν παρά δύο στοιχεία στα χέρια τους: την ηθική της εργασίας τους (ήδη ξεφτιλισμένη και μη αναγνωριζόμενη) και την απελπισία. Πολλή απελπισία, που ενισχύεται με τα νέα μέτρα και τις διάχυτες φήμες. Ας προσέξουν και οι εργοδότες, τουλάχιστοιν όσοι παρουσιάζουν κερδοφορία: είναι ανήθικο να μη μοιράζουν ένα μέρος των κερδών τους με κείνους που το παράγουν. Μακροπρόθεσμα αυτό συμφέρει και τους ίδιους. Γιατί αν η απελπισία φτάσει το “Freedom ’s just another word for nothing left to lose” (Ελευθερία σημαίνει να τα ’χεις χάσει όλα, του Κρις Κριστόφερσον με την Τζάνις Τζόπλιν), τότε ίσως μερικοί να τρίβουν τα μάτια τους. Κι ίσως ζήσουμε τότε αληθινές εξεγέρσεις, όχι «αιτήματα» βολεμένων και μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων.
Υ.Γ. Από την πρόσφατη ειδησεογραφία: Οι τελεωνειακοί θα πάρουν νέα επιδόματα μέσω λογαριασμού της ΔΕΗ. Οι βουλευτές, ομόφωνα, θα πάρουν επίδομα από € 5.500 έκαστος για αγορά υπολογιστών. Άλλοι 16 υπάλληλοι διορίστηκαν στη Βουλή. Στρατιωτικοί και αστυνομικοί εξαιρέθηκαν από τα μέτρα. Η ορθόδοξη εκκλησία θα πληρώσει ψίχουλα. Οι εξοπλισμοί παραμένουν πλησίστιοι. Με τι μούτρα, εσείς, οι βολεμένοι του βαθέος κράτους, τολμάτε να κοιτάτε στα μάτια τα υπαλληλάκια και τα εργατάκια του ιδιωτικού τομέα;
Μια προσπάθεια να σκιαγραφηθεί η εικόνα της πλέον εύλογης και πιθανής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, στην υποθετική περίπτωση κοινής ελληνο-τουρκικής προσφυγής σε αυτό
Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν οι εποχιακοί πυροσβέστες που μπουκάραν στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας πάρουν μέρος στον επόμενο διαγωνισμό για τις προσλήψεις εποχιακών, προσληφθούν ή μονιμοποιηθούν
14°
