Η χρεοκοπία της Αριστεράς είναι πολύ χειρότερη από αυτήν της εθνικής οικονομίας

Οι παντός καιρού αριστεροί αρέσκονταν πάντα στο ρόλο του  οσιομάρτυρα. Βαθιά θρησκευόμενα άτομα (στο θεό, στο κόμμα, στην ιδεολογία – δεν έχει διαφορά, ούτε μεγάλη σημασία) είχαν κλίση στη μεγαλοστομία: διακηρύξεις, εξαγγελίες, βαρυσήμαντες διατυπώσεις. Η βασική τους συνθήκη οικοδομήθηκε πάνω στην ηρωική άρνηση, με την κύρια και πονηρή συνάμα εκδοχή της, «δεν συμμετέχω, δεν ευθύνομαι»…

Από την πρώτη κιόλας μέρα της μεταπολίτευσης ο τόπος βίωνε μια πρωτοφανή συναισθηματική έκρηξη που έθεσε εκτός νόμου κάθε λογική. Πρώτος διδάξας ο βασικός εκπρόσωπος της «Αριστεράς», το ΚΚΕ, το οποίο δεν μπόρεσε να αντέξει στην ιδέα της νομιμοποίησής του, την απλή παραδοχή ότι τελείωσε το καθεστώς που το έθετε στην παρανομία: δεν μπόρεσε να χωνέψει ότι σταμάτησε να διώκεται. Και κυρίως, ότι από εδώ και εμπρός έπρεπε, για να υπάρξει τίμια και καθαρά μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, να παράγει πολιτική και να πάψει να εμπορεύεται αγώνες, βασανιστήρια και νεκρούς.

Η έννοια της ελευθερίας προκαλούσε, έτσι κι αλλιώς, ψυχολογικές αναταράξεις στο ΚΚΕ. Έφταιγε ο τρόπος με τον οποίον αντιλαμβανόταν την ελευθερία, καθώς και η ίδια η εκκλησιαστική δομή του κόμματος: μία είναι η αλήθεια (η κομματική) και  ένας ο εκπρόσωπός της επί της γης (το κόμμα). Το κόμμα έμοιαζε να πάσχει από το σύνδρομο του ιδρυματισμού το οποίο πλήττει όσους δεν αντέχουν στην ιδέα της απελευθέρωσής τους. Το κόμμα ήξερε να κινείται αποκλειστικά σε συνθήκες συνωμοτικές, προσκολλημένο στην εμφυλιοπολεμική τακτική.  

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους, δίχως Μακρονήσια, δίχως κρατητήρια, δίχως χωροφύλακες, δοσίλογους, γερμανοτσολιάδες; Μέσα σε αυτό το βαθύ υπαρξιακό της έλλειμμα, η πιο επίσημη εκδοχή της Αριστεράς στη χώρα μας έγινε ζόμπι πίνοντας το αίμα των δικών της αγωνιστών, για να μείνει ζωντανή στην πολιτική σκηνή, αρνούμενη κάθε εκδοχή της πραγματικότητας. Το ΚΚΕ και ο Σύριζα ξεπεράστηκαν: αδυνατούσαν και αδυνατούν σε εγκληματικό βαθμό να ασκήσουν πολιτική. Οι μόνοι που της παρείχαν ηθική και πολιτική υποστήριξη ήταν οι παλαιοί της διώκτες, που εμφανίζονταν σαν μεταμελημένες Μαγδαληνές. Τα πράγματα έφτασαν στο έσχατο σημείο της παρακμής όταν γκρεμίστηκε παταγωδώς η ιδεολογική και υλική τροφός του κόμματος, η Σοβιετική Ένωση. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, έκλεισε το κεφάλαιο του Ψυχρού Πολέμου που αποτελούσε την ιδανική ατμόσφαιρα για το ΚΚΕ. Το μόνο που του απέμενε ήταν η νοσηρή εσωστρέφεια: η Αριστερά έκανε ιδεολογία τα αδιέξοδά της, τις αδυναμίες της, την Η ιδεολογική και πολιτική της ανεπάρκεια, και περιορίστηκε να υπερασπίζεται το συναίσθημα βασανίζοντας κάθε έννοια και εκδοχή του ορθού λόγου. Έτσι, αναπολεί νοσταλγικά τους βασανισμούς, τις διώξεις, τα κρατητήρια…

Το τελειωτικό χτύπημα το δέχτηκε με την εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο οικειοποιήθηκε τα βασικά της συνθήματα, παίρνοντας από το στόμα του ΚΚΕ το μοναδικό του ξεροκόμματο. Έκτοτε και σε κάθε ευκαιρία, το ΚΚΕ δεν κουράζεται να επιτίθεται με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και με τον Κ. Μητσοτάκη συμμάχησε, με τον ιστορικό του ηγέτη Χ. Φλωράκη να πρωτοστατεί προκειμένου να καταρρακώσει το ΠΑΣΟΚ και ό,τι συνεπαγόταν αυτό στο πολιτικό και ιδεολογικό σκηνικό. Έρημο, φτωχό, δίχως ιδεολογικά επιχειρήματα που να δικαιολογούν την ύπαρξή του στο σύγχρονο πολιτικό γίγνεσθαι, το ΚΚΕ, θλιβερή σκιά του παλιού του εαυτού, τότε που ευαγγελιζόταν τον επί γης σοβιετικό παράδεισο, έφτασε στο έσχατο σημείο της παρακμής του. Στο τελευταίο του συνέδριο, τον Φεβρουάριο του 2009, αφού «έλυσε» όλα τα σύγχρονα πολιτικά προβλήματα, βάλθηκε να αποκαταστήσει ιστορικά τον Στάλιν, τον κορυφαίο εγκληματία όλων των εποχών.

Δεξιοτέχνες του λαϊκισμού, της αποκρυπτογράφησης, της συνωμοσιολογίας και του ελέω λαού αποκαλυπτικού λόγου, αλλά κυρίως αποκλειστικοί κάτοχοι και αντιπρόσωποι της ευφυΐας, δεν κουράζονται να παραδίδουν αφ’ υψηλού «επαναστατικά» μαθήματα: μεταξύ πλήθους αλλοπρόσαλλων δηλώσεων, την περασμένη εβδομάδα ο εκπρόσωπος Τύπου του ΚΚΕ κ. Μαΐλης χαρακτήρισε αντιλαϊκό το σύνταγμα, μιας και όπως είπε «εκφράζει τη δικτατορία του κεφαλαίου» (!)

Η οικονομική μας χρεοκοπία είναι το τελευταίο των προβλημάτων: ας μη ζορίζονται οι σοφοί οικονομικοί αναλυτές. Το βασικό μας έλλειμμα είναι η κοινή λογική, η οποία τέθηκε εκτός νόμου κυρίως μετά τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ στη χώρα μας! Πριν απ’ όλα, κανέναν μας δεν προβλημάτισε το ιστορικό παράδοξο να γράφουν και να διδάσκουν την επίσημη ιστορία του τόπου οι ηττημένοι… Από την ιστορία του Εμφυλίου έχουμε την κυρίαρχη εκδοχή των ηττημένων: πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία, που εκφράζει τις άρρηκτες σχέσεις αγάπης και μίσους Δεξιάς και Αριστεράς. Υπάρχει λοιπόν κάποιος κανόνας  που να υπαγορεύει ότι ο ηττημένος, ο διωγμένος και ο κατά παράβαση κάθε νομιμότητας και ανθρώπινης ηθικής βασανισμένος έχει καθ’ ολοκληρίαν με το μέρος του το δίκαιο; Οι πολιτικοί βασανισμοί κι οι εξορίες συνιστούν αυτόματα δίκαιο;

Εν κατακλείδι η Αριστερά, που έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης στη χρεοκοπία του συστήματος –γι’ αυτό φωνασκεί κακόφωνα και φάλτσα περί του αντιθέτου– συντήρησε και νομιμοποίησε τη χρεοκοπία των δύο κομμάτων εξουσίας. Με εξωφρενικό και πείσμωνα αρνητισμό, ο οποίος νομιμοποιούσε την πλήρη της αδυναμία να διατυπώσει σοβαρές προτάσεις μένοντας εγκλωβισμένη και συμπλεγματική, άσκησε βίαιη λαϊκίστικη πολιτική. Τώρα, σε μια κρίσιμη στιγμή, τρέχει να περισώσει το εν αποσυνθέσει τομάρι της σε βάρος όλων μας. Ως εκ τούτου, διαμαρτύρομαι για την αήθη και προσβλητική για τη Δημοκρατία δημόσια δήλωση του θλιβερού εκπροσώπου του ΚΚΕ, ο οποίος επετέθη εναντίον του Συντάγματος που, αν μη τι άλλο, μας προστατεύει από εκτελέσεις, μαζικές εκκαθαρίσεις, ψυχιατρεία, γκούλαγκ και Μακρονήσια… Φαίνεται ότι αυτό που πέτυχε τελικά η «επαναστατική» ιδεολογία του ΚΚΕ είναι να μετατρέπει τον κάθε τυχάρπαστο σε σωτήρα της ανθρωπότητας.

Ας ξεμυτίσει λοιπόν το ΚΚΕ από το κάστρο του Περισσού, με την κοιμισμένη βασιλοπούλα, και ας αντικρίσει το σύγχρονο κόσμο, ώστε να διαπιστώσει ότι ο Εμφύλιος τέλειωσε πια!...

Υ.Γ. 1 Αν αυτή η δήλωση του κ. Μαΐλη γινόταν από οποιοδήποτε άλλο κόμμα του Κοινοβουλίου, οι αντιδράσεις θα ήταν δραματικές. Τι είδους ασυλία απολαμβάνει το ΚΚΕ, το οποίο ευθαρσώς θέτει εκτός θεσμών, άρα στην παρανομία, τον κομματικό του σχηματισμό; Τίθεται και εκτός κρατικής επιχορηγήσεως; Σ’ αυτή την περίπτωση, το ΚΚΕ να επιστρέψει τις επιχορηγήσεις που έχει λάβει ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα (σύμφωνα με το Σύνταγμα που δεν σέβεται και πολεμά, και άρα θέτει σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας και των θεσμών της).

Υ. Γ. 2 Η μόνη διαφορά του ΚΚΕ με τον Συνασπισμό είναι ότι στο ΚΚΕ τα πράγματα είναι τραγικά, ενώ στον Συνασπισμό τραγελαφικά.