Περί σπιτιού ή κι εγώ μένω σπίτι

Κάθομαι στον όμορφο ζαχαρί καναπέ στο σπίτι μου που μόλις πριν ένα χρόνο αγόρασα και η αλήθεια είναι πως δεν έχω χορτάσει. Όλα άλλαξαν για μένα στις 12 Φεβρουαρίου 2020 όταν, γυρνώντας από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Αμπού Ντάμπι, διαπίστωσα για ακόμη μια φορά πως κάποια γεγονότα μπορούν πραγματικά να φέρουν τη ζωή σου και όλη την καθημερινότητά σου τούμπα. Στο Άμπου Ντάμπι συμμετείχα στο World Urban Forum 2020, καθώς ο Δήμος Λαρισαίων προσκλήθηκε μαζί με το Δήμο Μιραφλόρες από τη διαχειριστική αρχή του International Urban Cooperation να μιλήσει για την υλοποίηση και την συνεργασία που ανέπτυξε στο πλαίσιο του εν λόγω ευρωπαϊκού προγράμματος. Όλες οι πόλεις από την Κίνα ακύρωσαν τη συμμετοχή τους, κρατώντας όλους εμάς του υπόλοιπους από όλες τις γωνιές αυτού του πλανήτη ασφαλείς. Θα ήθελα πολλά να σας πω για την εμπειρία μου εκεί αλλά ίσως κάποια άλλη στιγμή, βλέπετε ο ιός έχει ακυρώσει τις άλλες σκέψεις μου. 

Ένα μήνα μετά, 12 Μαρτίου 2020, έχοντας τους θανάτους στην Ιταλία και το πρώτα κρούσμα στην Ελλάδα, κάποιοι γέλασαν μαζί μου όταν τους είπα «Εγώ από αύριο θα εργάζομαι από το σπίτι. Ανήκω σε ευπαθή ομάδα». Κάποιοι με θεώρησαν υπερβολική και συνειδητοποίησα ότι για εμάς του δημοσίου δεν προβλέπονταν, παρόλο που υπήρχαν ήδη ανακοινώσεις της κυβέρνησης προς εργοδότες να εφαρμόσουν την τηλεργασία. «Δεν πειράζει», τους είπα «Είναι Πέμπτη. Μέχρι την Δευτέρα θα προβλέπεται.» 

Και κάπως έτσι πήρα τους κωδικούς του e-mail από το «σύζευξις» να μπαίνω από το σπίτι μέσω webmail, συμμετείχα μέσω τηλεδιάσκεψης σε partners meeting ενός ευρωπαϊκού προγράμματος που υπό κανονικές συνθήκες θα γινόταν στην Λευκωσία. Ακυρώσαμε πολλές συναντήσεις τοπικές και διακρατικές και αναβάλαμε και το Διεθνές Συνέδριο του δικτύου Mayor Cities of Europe που θα φιλοξενούσαμε στη Λάρισα το Μάιο. Έκανα και την σχετική ανάρτηση στο facebook ότι ο εργοδότης «ελληνικό δημόσιο» δεν προβλέπει τηλεργασία και έμεινα σπίτι μου από εκείνη την Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020 χωρίς να προβλέπεται. Τη Δευτέρα οι περισσότεροι υπάλληλοι του Δήμου έμειναν σπίτι καθώς ανακοινώθηκε λειτουργία με προσωπικό ασφαλείας και βγήκε και σχετική ανακοίνωση για τηλεργασία ευπαθών ομάδων. 

Έτσι, εκεί που ο ζαχαρί καναπές μου ζούσε τις μοναξιές του, ξαφνικά μονίμως έχει κάποια παρέα και νομίζω καμιά φορά πως θα βγάλει φωνή και θα φωνάξει: «Με κουράσατε, μου τσαλακώνετε τα στητά μαξιλάρια μου, με λερώνετε με τα συνεχή τσιμπολογήματά σας» Αν ήταν να χαλάσει σε 5 χρόνια νομίζω πως τώρα θα χαλάσει σίγουρα στα 4 και τα μαξιλάρια του θα... κατσιάσουν.

Πολλοί φίλοι με ρωτάνε πώς τα καταφέρνω και δεν έχω φρικάρει, εγώ που μονίμως ήμουν έξω και με κόσμο. Έκανα μια λίστα με όλα εκείνα τα πράγματα που λέω να κάνω στο σπίτι και ποτέ δεν προλαβαίνω γιατί προηγούνται πάντα οι κλασσικές δουλειές. Πιστέψτε με, επτά μέρες μετά ούτε το 1/3 δεν έχω τελειώσει. Ξεκουράστηκα, κοιμήθηκα, τακτοποίησα αρχεία στον υπολογιστή μου και φωτογραφίες από ταξίδια, διαβάζω βιβλία που είχα σπίτι και δεν προλάβαινα να διαβάσω και έχω και κάτι ταινίες στο μυαλό μου που πάντα ήθελα να δω. Μου αρέσει που δεν ξυπνάω με το ξυπνητήρι κι ας ξυπνάω πάλι νωρίς. Μου αρέσει που πίνω τον καφέ μου στον ζαχαρί καναπέ μου μαζί με την τηλεόραση και τα νέα της ημέρας. Μου αρέσει που δεν έχω αυτό το βάψου – ντύσου – στολίσου πρωί πρωί αλλά μένω με τις ωραίες μου πιτζάμες και τις φόρμες – μεγάλη άνεση σας λέω. Σκέφτομαι βέβαια ότι το νύχι είναι άβαφο – απαράδεκτο για τα δικά μου δεδομένα αλλά λέω μια μέρα να δοκιμάσω και τη Λία ως νυχού και να τα βάψω μόνη μου. Κάτι τέτοιο σκέφτομαι να κάνω και με την άσπρη ρίζα στο μαύρο μαλλί μου μόλις σκάσει μύτη. Θα δοκιμάσω τη Λία κομμώτρια. Άδειασα τις ντουλάπες μου από ρούχα και πράγματα που δεν χρειάζονται και τα χώρισα σε κατηγορίες: Για πέταμα, για δόσιμο σε εκκλησία ή κοινωνικό παντοπωλείο και κάποια πιο καλά κομμάτια σε φίλες που παραμένουν αδύνατες γιατί εγώ δεν μπαίνω πια. Έχω και έναν μικρό κήπο που με φωνάζει από το παράθυρο της κουζίνας αλλά εκεί ακόμη δεν έπιασα δουλειά. 

Εκτός από το να διαβάζω, γράφω κιόλας. Όσοι με ξέρετε, ξέρω ήσασταν σίγουροι γι’ αυτό. Απλά γράφω τόσο πώς να το πω… διασπαστικά, σαν με μισή καρδιά. Έχω τρία άρθρα για ταξίδια για την Athens Voice μισά κι ενώ το σωστό από μέρους μου θα ήταν να τα τελειώσω, κάθομαι και γράφω για τον εγκλεισμό μου λόγω του κορωνοϊού και άλλα πράγματα που ίσως θα καταλήξουν να γίνουν το 2ο βιβλίο μου, μάλλον γιατί μου φαίνεται τόσο εκτός κλίματος να γράψω για ταξίδια.

Έχω να σας πω όμως και κάτι που σε κάποιους δεν θα αρέσει: “Habemus leader” και ναι τον Κυριάκο Μητσοτάκη εννοώ –εγώ η κεντρώα– γιατί όσο σκέφτομαι ότι υπήρχε περίπτωση τώρα να έχουμε για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και υπουργό Υγείας τον Πολάκη πραγματικά νιώθω τυχερή στην ατυχία μας. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να κοπεί το ειρωνικό «Κούλης», ακόμα και το δεξιός ξανασκεφτείτε το πριν το πείτε φίλοι μου κεντρώοι γιατί τη λύση τη δίνει πάντα η κοινωνία και φαίνεται πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης την κοινωνία την έχει με το μέρος του. Αυτό ακριβώς που δεν κατάφερε να κάνει τα τελευταία χρόνια καμία από τις κινήσεις που δημιουργήθηκαν για την ανανέωση του κεντρώου χώρου.

Και τώρα θα μου πείτε δεν σου λείπει τίποτα τώρα που αναγκαστικά κάθεσαι μέσα; Μου λείπουν λίγο η διαδρομή με το αμάξι ή το ποδήλατο ως το γραφείο, οι άνθρωποι που συναντούσα καθημερινά, οι καλημέρες που αντάλλαζα στο δρόμο, οι ίδιοι άνθρωποι κάθε μέρα. Οι συνάδελφοι και οι συνεργάτες, ο καφές ή ένα ποτό με φίλους. Τα ταξίδια δεν πρόλαβα ακόμη να τα επιθυμήσω. Νομίζω θα χρειαστώ πολύ καιρό ακόμη για να σκεφτώ κάποιο ταξίδι. 

Μα πιο πολύ ξέρετε τι μου λείπει; Εκείνη η Λία που αυτοσαρκάζονταν, χαμογελούσε, και έβρισκε έναν καλό λόγο να πει. Νιώθω σαν να έχασα το τελευταίο κομμάτι όσης κοριτσίστικης ανεμελιάς μου είχε απομείνει. Άδειασα μέσα μου. Με κοιτάω στον καθρέφτη και μου ξανασυστήνομαι. Όπως τότε… μετά τον καρκίνο. 

Και με τρομάζει το ότι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και σε όλους εσάς. Δεν ξέρω ποιοι θα είμαστε όλοι εμείς όταν τελειώσει όλο αυτό. Θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι; Κι αν όχι θα είμαστε καλύτεροι και σοφότεροι; Γιατί όλα περνάνε. Κάποτε περνάνε, αλλά μας αλλάζουν.