Η υγεία των πολιτών δεν είναι το μοναδικό κριτήριο που καθορίζει το περιεχόμενο των αποφάσεων.
Το έναυσμα για το παρόν άρθρο το έδωσε μια ανακοίνωση του Συλλόγου των Δικαστικών
Υπαλλήλων της Αθήνας, χθες Σάββατο 14 Μαρτίου, μόλις έγινε γνωστό ότι κάποιος
γραμματέας της Εισαγγελίας βρέθηκε θετικός στον ιό. Η ανακοίνωση ενημέρωνε ότι «όλα τα μέλη του Δ.Σ. του ΣΔΥΑ θα βρίσκονται τη Δευτέρα, στις 7. 00 το πρωί στην είσοδο της
Ευελπίδων για: 1. Να μην επιτρέψουν να μπει κανένας στο κτίριο της Εισαγγελίας.
2. Να απαιτήσουν την αλλαγή της εφαρμογής της ΚΥΑ σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των
Ασφαλιστικών, των Αυτοφώρων, των υπό παραγραφή υποθέσεων και της Ανάκρισης του
Πρωτοδικείου Αθηνών. Τα θέματα των παραγραφών δεν μπορεί να είναι πάνω από τον
κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή…».
Είχε προηγηθεί, πριν από 3 μέρες, η δημοσίευση άρθρου ενός γιατρού που, για τους λόγους
που αναλυτικά εξηγούσε, παραθέτοντας διάφορα επιστημονικά στοιχεία, ζητούσε να τεθεί σε
καραντίνα ολόκληρη η χώρα. Τέτοιου είδους όμως δημόσιες παρεμβάσεις είναι εντελώς εσφαλμένες, ενδεχομένως και επικίνδυνες, ανεξαρτήτως μάλιστα του αν έχουν ή όχι δίκιο επί της ουσίας. Σε περιόδους κρίσης σαν κι αυτήν που ζούμε, ο μόνος που δικαιούται να λαμβάνει τις αποφάσεις είναι τα αρμόδια όργανα του κράτους. Οι αρμόδιες υπηρεσίες, η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός. Κανείς άλλος. Κανείς απολύτως, είτε είναι ιδιώτης είτε επαγγελματική ομάδα είτε οτιδήποτε. Ούτε καν οι ειδικοί, οι γιατροί.
Μα καλά, θα πει κάποιος, αυτοί δεν είναι που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα το θέμα; Όχι, είναι η απάντηση. Διότι, όσο σκληρό και περίεργο και αν ακούγεται, το θέμα δεν είναι μόνο η καλύτερη αντιμετώπιση της ασθένειας, η διασφάλιση της υγείας των πολιτών. Ήδη το δεύτερο (η διασφάλιση της υγείας των πολιτών) ξεπερνά κατά πολύ το γνωστικό αντικείμενο και τις αρμοδιότητες του γιατρού, αφού απαιτεί και άλλου είδους γνώσεις και προϋποθέσεις, όπως διοικητικές διαδικασίες, υποδομές, πόρους, επάρκεια υλικών, προγραμματισμό, εξασφάλιση πρόσβασης, ενημέρωση, συνέργειες κλπ.
Η υγεία των πολιτών δεν είναι το μοναδικό κριτήριο που καθορίζει το περιεχόμενο των αποφάσεων.
Η αλήθεια όμως είναι πως η υγεία των πολιτών δεν είναι το μοναδικό κριτήριο που καθορίζει το περιεχόμενο των αποφάσεων. Δεν είναι μόνο αυτή το θέμα. Αυτός που θα λάβει τις αποφάσεις οφείλει να σταθμίσει και πάρα πολλά άλλα πράγματα, όπως την αντοχή του συστήματος υγείας, την μη κατάρρευση της οικονομίας της χώρας, τη συνέχιση λειτουργίας των βασικών υποδομών, την εθνική άμυνα, τη δημόσια ασφάλεια. Αλλά και τη συνέχιση της λειτουργίας των θεσμών, διότι χωρίς αυτήν θα επικρατήσει το χάος και, στη συνέχεια, εγκληματικότητα και πανικός.
Συνεπώς, το θέμα είναι το γενικό καλό. Και την ευθύνη γι’ αυτό την έχουν τα αρμόδια
όργανα του κράτους, η νόμιμη κυβέρνηση και οι υπηρεσίες της Πολιτείας. Αυτοί αποφασίζουν ποιο μέτρο πρέπει να ληφθεί και πότε. Αφού ακούσουν βεβαίως πρώτα τους
ειδικούς, τους γιατρούς, τους επιστήμονες. Σταθμίζοντας όμως και όλα τ’ άλλα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν πληθώρα δεδομένων, από πολλαπλές πηγές, τα οποία πρέπει να είναι κάθε φορά έγκυρα, πλήρη και ακριβή. Μόνο αυτοί μπορούν να έχουν ολόκληρη την εικόνα. Όπως και ολόκληρη την ευθύνη.
Σε περιόδους εκτάκτων συνθηκών, όπως αυτή που ζούμε, οποιαδήποτε ανυπακοή ή παρεμπόδιση, στρέφεται εναντίον όλων μας, εναντίον του γενικού καλού.
Και μεις οι άλλοι, οι πολίτες; Εμείς οφείλουμε να πειθαρχήσουμε. Αυτό είναι το καθήκον και η υποχρέωσή μας. Σε περιόδους εκτάκτων συνθηκών, όπως αυτή που ζούμε, οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά, οποιαδήποτε ανυπακοή ή παρεμπόδιση, στρέφεται εναντίον όλων μας, εναντίον του γενικού καλού, και είναι απαράδεκτη και μη αποδεκτή. Όπως ακριβώς απαράδεκτη και μη αποδεκτή είναι και η παραβίαση των μέτρων που λαμβάνουν οι αρμόδιες Αρχές, η οποία απαγορεύεται και τιμωρείται από τον νόμο με βαριές ποινές. Διότι στις μεγάλες κρίσεις, σε έκτακτες συνθήκες, ενόψει της επαπειλούμενης βλάβης η απαξία κάθε πράξης μεγεθύνεται. Η λιποταξία, ενώ σε καιρό ειρήνης μπορεί να τιμωρηθεί με ποινή φυλάκισης 6 μηνών, σε καιρό πολέμου κατ΄ αρχήν τιμωρείται με την ποινή του θανάτου ή με ισόβια κάθειρξη.
Απαιτείται σοβαρότητα και υπευθυνότητα από όλους, λοιπόν. Και πειθαρχία. Κανείς εκτός
από τους αρμοδίους δεν μπορεί να αποφασίζει αν θα λειτουργεί ή πώς θα λειτουργεί ή πότε
θα κλείσει οποιαδήποτε δημόσια Υπηρεσία. Είτε πρόκειται για το κτίριο της Εισαγγελίας σήμερα, ένα υπουργείο ή ένα super market αύριο, ένα νοσοκομείο μεθαύριο. Σε αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει η πολυτέλεια της συνήθους ανεκτικότητας και κανείς δεν μπορεί να παίρνει τον νόμο στα χέρια του.
Ας το καταλάβουμε καλά: βρισκόμαστε όλοι μέσα στο ίδιο πουλόβερ. Αν αρχίσει να
ξηλώνεται, θα μείνουμε όλοι γυμνοί και απροστάτευτοι στην παγωνιά.
16°
