Να ’τος πάλι ο Μόσκοβος

Δραματικά, πυκνά, και εν πολλοίς απρόβλεπτα τα γεγονότα στην Ουκρανία. Κάθε εκτίμηση για το ποιος κινεί ποιον και ποιος κινείται αυτοβούλως μοιάζει παρακινδυνευμένη. Ακούω και διαβάζω με μεγάλη επιφυλακτικότητα τα νέα στα ελληνικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από πηγές του είδους «ο μόνιμος ανταποκριτής μας στη Μόσχα μεταδίδει». Αλλά ακόμα και αν ανατρέχει κανείς σε διεθνή ΜΜΕ, δυσκολεύεται να καταλήξει σε συμπεράσματα, καθώς η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή και τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς.

Eκείνο, πάντως, που αξίζει να επισημανθεί –ή μάλλον, να διαπιστωθεί για μια ακόμα φορά– είναι η ευκολία με την οποία σχηματίστηκε και πάλι στη χώρα μας το (ίσως όχι και τόσο) ετερόκλητο μπλοκ υποστηρικτών της Ρωσίας και του Πούτιν. Ως προς τη στάση που τηρούν απέναντι στα γεγονότα, για μία ακόμα φορά δείχνουν να συμπίπτουν δυνάμεις που ξεκινάνε από το ΚΚΕ και τον Λαφαζάνη και φτάνουν έως το παπαδαριό, τους Καμμένους και άλλους ψεκασμένους, τους ελληναράδες και ελληνεμπόρους περιθωριακών καναλιών, αλλά και διανοουμενοφανείς λάτρεις της «καθ’ ημάς Ανατολής».

Με άλλα λόγια, μιλάμε για το μπλοκ εκείνο που συμπίπτει λίγο-πολύ με το ιστορικά και παραδοσιακά αποκαλούμενο Ρωσικό κόμμα στη χώρα μας. Ας προτιμήσουμε, ωστόσο, τον πολύ πιο ακριβή και ερμηνευτικά πιο χρήσιμο όρο «αντιδυτικό κόμμα». Είτε για την εποχή του Όθωνα πρόκειται, είτε για την ταραγμένη δεκαετία του 1940, είτε για τις μέρες μας, βλέπουμε πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας να είναι διαποτισμένα  από έναν ψυχαναγκαστικό, τυφλό, στρεψόδικο αντιδυτικισμό.

Αυτό το ρεύμα (του αντιδυτικισμού, και εν πολλοίς του αντι-Διαφωτισμού) φαίνεται να έχει βαθιές ρίζες στο συλλογικό υποσυνείδητο των Νεοελλήνων. Από αυτό το ρεύμα αρδεύονταν ο Αγαθάγγελος, η προσδοκία για κάθοδο του «ξανθού γένους του Βορρά», η πεποίθηση ότι όπου να ’ναι  «θα ’ρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι». Οι βαθιές αυτές ρίζες του φιλορωσισμού συνέβαλαν, ώστε ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας να ενστερνιστεί τον άκρατο και άκριτο φιλοσοβιετισμό του ΚΚΕ. Ακόμα και η υποκατάσταση του Τσάρου-ελευθερωτή από τον πατερούλη Στάλιν βρήκε ευνοϊκό έδαφος όχι μόνο στη Σοβιετία, αλλά και παρ’ ημίν χάρη στο προϋπάρχουν υπόστρωμα φιλορωσισμού και αντιδυτικισμού. 

Της ίδιας αλυσίδας κρίκος είναι και ο πατέρας-αφέντης Πούτιν, του οποίου ο βίος και η πολιτεία, και κυρίως ο «τσαμπουκάς», δείχνουν να καλύπτουν τη μύχια επιθυμία και ανάγκη ουκ ολίγων συμπατριωτών μας για το σύγχρονο Μόσκοβο που θα τρίψει τα μούτρα της Δύσης. Απ’ το «σεφέρι» λοιπόν και το ξανθό γένος του Βορρά, στον Στάλιν και στη σοβιετολατρία, και από εκεί στον Πούτιν, το φαντασιακό μεγάλου μέρους των συμπολιτών μας δείχνει να το στοιχειώνει η ίδια προσδοκία: ότι μπορούμε να βασιστούμε στο μεγάλο Αδελφό, στην πανίσχυρη αρκούδα, που τόσα κοινά(;) έχει μαζί μας και που δεν μπορεί παρά να είναι σύμμαχός μας.

Ενδιάμεσος –αλλά εξίσου σημαντικός– υποσταθμός σε αυτή τη μακρά πορεία αντιδυτικών εμμονών, η σχεδόν ομόθυμη υποστήριξη προς εγκληματίες πολέμου όπως ο Μλάντιτς, ο Κάραζιτς και ο Μιλόσεβιτς κατά τη δεκαετία του 1990. Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας μάθαιναν ότι το Σαράγεβο βομβαρδίζεται γενικώς και αορίστως, και όχι από το πυροβολικό των «ορθόδοξων αδελφών μας» Σέρβων. Όσο για τη Σρεμπρένιτσα, τη μεγαλύτερη σφαγή αμάχων στη μεταπολεμική Ευρώπη, ουδόλως ή ελάχιστα απασχόλησε τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ.

Τι κι αν στην περίοδο της χούντας οι Σοβιετικοί έκαναν, χωρίς ενδοιασμό, μπίζνες με τον Μακαρέζο; Τι κι αν ο Τσάρος, ο Στάλιν, ο Πούτιν δεν είναι παρά το ίδιο εν πολλοίς, σκοτεινό και αποτρόπαιο, πρόσωπο ενός ολοκληρωτισμού που οφείλει πολλά στον ασιατικό δεσποτισμό; Τι κι αν ο Μιλόσεβιτς και η παρέα του έχουν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου; Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας δεν ασχολούνται με… λεπτομέρειες. Αρκεί να είναι κάποιος αντιδυτικός, και αυτομάτως γίνεται «δικός μας».