Και μάγουλο Βερύκιο ρύ-κι-ο ρύ-κι-ο

Πριν από κάποιες μέρες το απόλυτο Αρσενικό που ακούει στο όνομα Δήμος Βερύκιος, αποφάσισε –και αυτός– να αποδείξει πως υπάρχει και πνευματικός εμετός και τον έκανε στα μούτρα του Αυγούστου του Κορτώ και των απανταχού γκέι, οι οποίοι, σύμφωνα με τον άκυρο σχολιαστή, σα μια νέα σκοτεινή αυτοκρατορία αντεπιτίθενται και ίσως γι’ αυτό είναι που δεν μπορούν να αναγκάσουν την πολιτεία ούτε το στοιχειώδες να τους εξασφαλίσει: δηλαδή να αναγνωριστεί νομικά το δικαίωμα να διαλέγουν το σύντροφο της προτίμησης τους. Στη συνέχεια, αποκάλεσε τον Κορτώ Αυγουστίνα, είπε και κάτι για δαχτυλάκια –τα οποία πολύ ωραία είναι και καθόλου δεν καταλαβαίνω γιατί πάντοτε αναφέρονται με επικριτική διάθεση– και μάλλον όλα αυτά που περιγράφω τα ξέρετε ήδη.

Ο Δήμος ο Βερύκιος σε παλιές ανέμελες στιγμές

Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί οποιοσδήποτε άνθρωπος να δώσει οποιαδήποτε σημασία στα λεγόμενα του Δήμου του Βερύκιου, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως κάποιοι στο παρελθόν πίστεψαν πως ο Γεώργιος ο Ανδρέα ο Παπανδρέου είναι σε θέση να κυβερνήσει ολόκληρη χώρα, οπότε... Όπως και να έχει, η ουσία είναι πως κάποιοι συμπολίτες μου αντί να αντιδράσουν, όπως θα αντιδρούσαν σε μια φράση του Νίκου του Κατέλη, και να χλευάσουν το σχολιαστή προκειμένου να δείξουν τη γελοιότητα της ομοφοβίας του, θύμωσαν. Και έμειναν στο θυμό τους. Και αποφάσισαν να συμπεριφερθούν όπως οι χριστιανοί όταν μια παράσταση θίγει τα –θεμελιώδη για την προσωπικότητά τους– πιστεύω τους ή όπως οι υπερπατριώτες όταν θίγεται η –θεμελιώδης και γι’ αυτών την προσωπικότητα– ιδέα που έχουν για την πατρίδα τους: Ζητώντας την επέμβαση των αρμόδιων αρχών, από το ΕΣΡ μέχρι την Εισαγγελία, προκειμένου να αποδείξουν πως ο φιλελευθερισμός είναι υπέροχος αρκεί την ελευθερία να μην την έχουν όσοι –έστω και με χυδαίο τρόπο– πατούν τον δικό μας τον κάλο. Κάποιοι, μάλιστα, παρατήρησαν πως είναι άδικο το ΕΣΡ να βάζει πρόστιμα για ένα φιλί μεταξύ ανδρών και να μη βάζει πρόστιμο σε μια έκφραση χυδαίας ομοφοβίας και πολύ καλά έκαναν από τη στιγμή που δεν τους πέρασε από το μυαλό να απαιτήσουν το ΕΣΡ να μην έχει το δικαίωμα να βάζει πρόστιμα σε κανενός είδους έκφραση. Από την πιο ωραία, όπως είναι ένα φιλί, μέχρι την πιο εμετική.

Μια φωτογραφία για να εκνευριστούν οι ομοφοβικοί συμπολίτες μου

Κάποιοι συμπολίτες μου ισχυρίζονται πως ο φιλελευθερισμός δεν μπορεί να είναι α λα καρτ και ο μόνος τρόπος να υπάρξει είναι όταν επιτρέπεται και στον πιο άρρωστο εγκέφαλο να εκφραστεί, όχι μόνο γιατί η ελευθερία της έκφρασης πρέπει να είναι απόλυτη, αλλά και γιατί απόψεις σαν του Δήμου του Βερύκιου, όταν εκφράζονται δημοσίως, δίνουν τη δυνατότητα για κριτική και χλευασμό και άρα αποδυνάμωσή τους. Διαφορετικά μπορεί να μην ακούγονται, αλλά να συνεχίσουν να ζουν και να αναπαράγονται, καλά κρυμμένες, κάτω από το κομψό χαλί της πολιτικής ορθότητας. Αυτά φυσικά είναι φιλελεύθερες ανοησίες που λένε αμερικανάκια που νομίζουν πως το να κρίνεις –ακόμα και τις πιο ανόητες και χυδαίες απόψεις– είναι καλύτερο από το να τιμωρείς και να απαγορεύεις.

Ομολογώ πως κι εγώ, σκεπτόμενος τα παραπάνω, έπεσα θύμα μιας «φιλελεύθερης πλάνης» και έφτασα στο σημείο να πιστεύω πως η εμετική ομοφοβία των συνανθρώπων μας που νοσταλγούν την εποχή των σπηλαίων θα είχε πολύ μικρότερη σημασία αν το κράτος φρόντιζε το αυτονόητο: να δίνει στους πολίτες του ίσα δικαιώματα στην καύλα και στην επιθυμία για σύντροφο. Πίστεψα, προς στιγμή, πως θα ήταν καλύτερο όλες οι διαμαρτυρίες και η οργή να στοχεύουν την άρνηση του κράτους να θεσπίσει το γάμο και για τα ομόφυλα ζευγάρια και να τους δώσει τα ίδια δικαιώματα με τα ετερόφυλα, αλλά, ευτυχώς, γρήγορα κατάλαβα πως αυτές είναι ανοησίες με τις οποίες αν ασχοληθούμε μπορεί να βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να εγκαταλείψουμε τους ψυχοθεραπευτικούς καβγάδες και να ασχοληθούμε με την καθόλου διασκεδαστική ουσία.

Να ζητήσω συγνώμη που χρησιμοποίησα πολλές φορές τις λέξεις «ομοφοβία» και «ομοφοβικός». Ο Μόργκαν ο Φρίμαν έχει βρει μια πολύ καλύτερη.

Σχεδόν ταυτόχρονα με την υπόθεση Βερύκιου-Κορτώ είχαμε και την κυκλοφορία του βιβλίου του Δημήτρη του Κουφοντίνα. Του σίριαλ κίλερ ο οποίος, επειδή δεν έχει το θάρρος της ψυχοπάθειάς του, αποφάσισε να της βάλει ιδεολογικό μανδύα και ισχυρίζεται πως οι φωνές που άκουγε στο άρρωστο κεφάλι του και τον καλούσαν να δολοφονήσει ήταν αυτές της Ιστορίας.

Κάποιοι συμπολίτες μου ζήτησαν την απόσυρση του βιβλίου με τον τίτλο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» (ένα κλείσιμο του ματιού στους λάτρεις της Μελίνας της Μερκούρη;) επειδή εκθειάζει εγκληματικές συμπεριφορές. Κάποιοι άλλοι συμπολίτες, φίλοι και αυτοί της ελευθερίας, επιτέθηκαν σε ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου η οποία αποφάσισε να μην πουλάει το συγκεκριμένο βιβλίο. Το πιο ενδιαφέρον –κατά την ταπεινή μου άποψη– είναι πως οι δύο παραπάνω περιπτώσεις συνανθρώπων μας πιστεύουν πως έχουν διαφορές μεταξύ τους.

Εγώ πάλι οφείλω να ομολογήσω πως, όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω τις διαμαρτυρίες για τη συγκεκριμένη έκδοση. Κυρίως επειδή μέσω της έκδοσης αυτής ο φασιστερός Τσαρλς Μάνσον παραδέχεται την ανωτερότητα του συστήματος, υποκύπτοντας στη γοητεία της προβολής, μπορεί και του πλουτισμού, που μόνο η ελεύθερη αγορά και η αστική δημοκρατία μπορούν να χαρίσουν. Νομίζω πως καμία δήλωση μετάνοιας δεν θα μπορούσε να έχει την ίδια αξία με την επιλογή έκδοσης του βιβλίου σε γνωστό εκδοτικό οίκο αντί π.χ. της επιλογής να διοχετευθεί δωρεάν το βιβλίο μέσω ίντερνετ.

Ο Δημήτρης ο Κουφοντίνας λάμπει με τη λάμψη που μόνο οι αυτόκλητοι σωτήρες έχουν

Όμως, επειδή –όπως συχνά συμβαίνει– μπορεί να κάνω και λάθος, είμαι έτοιμος να δεχθώ την απαγόρευση της κυκλοφορίας του συγκεκριμένου βιβλίου αρκεί η προσπάθεια να καταπολεμηθεί το έγκλημα να μη μείνει εκεί. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους –προκειμένου να μην ηρωοποιούνται εγκληματίες– πέρα από την αυτονόητη απαγόρευση του «Ο Αγών μου» του Αδόλφου του Χίτλερ και των βιβλίων που βλέπουν με καλό μάτι τον Μάο, τον Στάλιν και άλλους κορυφαίους σίριαλ κίλερ– προτείνω και την απαγόρευση οποιουδήποτε βιβλίου αντιμετωπίζει με συμπάθεια τον Μέγα τον Αλέξανδρο ή τον Ναπολέοντα. Επίσης νομίζω πως θα πρέπει να απαγορευτεί η προβολή των σίριαλ «Ντέξτερ» και «Σοπράνος», καθώς και τα δυο ηρωοποιούν εγκληματίες. Επίσης θα πρέπει να γίνει μια συζήτηση για διάφορα κόμικ, όπως αυτά με τις περιπέτειες του Μπάτμαν και του δικαστή του Ντρεντ. Επίσης νομίζω πως η τριλογία του «Νονού» μάλλον με θαυμασμό παρά με κριτική στέκεται απέναντι στη Μαφία. Επίσης θα πρέπει να απαγορευτούν... βαριέμαι να γράψω και άλλα παραδείγματα καθώς η παγκόσμια κουλτούρα είναι γεμάτη από έργα που ηρωοποιούν εγκληματίες. Το να τα θέσουμε όλα εκτός νόμου θα είναι μια δύσκολη δουλειά, αλλά νομίζω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε προκειμένου να αποδείξουμε πως το να διαμαρτύρεσαι όταν θίγονται οι δικές σου ελευθερίες λόγου είναι εύκολο, αλλά αν δεν φτάσεις στο σημείο να θυμώνεις όταν απειλούνται οι ελευθερίες του λόγου αυτών που σιχαίνεσαι μπορείς να λέγεσαι τόσο φιλελεύθερος όσο ο Κώστας ο Μαρτάκης μπορεί να λέγεται τραγουδιστής.