10 σημεία για το βιβλίο του κ. Κουφοντίνα

Είχα την ευκαιρία να διατρέξω το βιβλίο του κ. Δημήτρη Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Η γνώμη μου συνοπτικά:

1. Η συγγραφή. Ο ισοβίτης δολοφόνος συγγραφέας μπόρεσε να το γράψει και να το δώσει για έκδοση, όντας σε κελί φυλακής. Τίποτα άλλο.

2. Ο τίτλος. Απλοϊκός, βερμπαλιστικός, επιδεικτικός και χιλιοειπωμένος. Και, επιπλέον, ψευδέστατος: ο ξεσηκωμός του ’73 δεν είχε καμιά σχέση με την ατομική τρομοκρατία.

3. Το εξώφυλλο. Όλα τα αριστερά φετίχ μαζί: ασπρόμαυροι αντάρτες και αντάρτισσες με φυσεκλίκια και όπλα που χορεύουνε με συνοδεία μουσικών οργάνων από τη δεκαετία του ’40, έντονο κόκκινο χρώμα, η πύλη του Πολυτεχνείου με το σύνθημα «Λαϊκή Εξουσία» από το 1973 και φυσικά η «17 Νοέμβρη» στον τίτλο.

4. Ο εκδότης. Πολύ λίγους εκδότες μπορώ να φανταστώ που δεν θα βγάζανε το βιβλίο αυτό. Μόνο που το «Σημείωμα του εκδότη» προκαλεί πολύ γέλιο.

5. Το τάιμινγκ. Με την απόδρασή του λίγον καιρό πριν, ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός, ορκισμένος εσωτερικός εχθρός του κ. Κουφοντίνα, σημείωσε ένα ρούμπο. Τώρα ο συγγραφέας πήρε κι αυτός το ρούμπο του.

6. Ο πρόλογος. Δεκαεφτά σημεία ενός ευφυούς ανθρώπου για ένα κείμενο αμήχανο, ντροπαλά εξισορροπητικό, ωσεί παρόν.

7. Το περιεχόμενο. Αναγνωστικά ενδιαφέρον για τα πραγματικά (;) περιστατικά, ψυχιατρικά ενδιαφέρον επειδή ένας φανατικός αριστεριστής εθνικιστής δολοφόνος της χωσιάς αυτοεκθειάζεται συστηματικά.

8. Το συγγραφικό στιλ. Εξαιρετικά κακόγουστο, με χιουμοράκι κακής ποιότητας και αναλογίες επιπέδου Πρώτης Γυμνασίου. Οι πηγές του ύφους του είναι οι μελό ταινίες στιλ «Μάνα γιατί με γέννησες», τα στρατευμένα βιβλία στιλ «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι» και η ροζ «γυναικεία» λογοτεχνία. Μερικά παραδείγματα:

Α) «Εκείνη η εξεγερτική φλόγα ήταν για μένα πυρογραφία ψυχής που σημάδεψε ανεξίτηλα το δεκαπεντάχρονο παιδί, που ήταν κιόλας έτοιμο να τη δεχτεί, πολιτικό έμβρυο στη λαϊκή μήτρα, στα πρώτα απελευθερωτικά σκιρτήματα»

Β) «Κι ακόμα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η μισή μας καρδιά βρίσκεται με τους εξεγερμένους της Τουρκίας, τα κελιά μας φωτίζουν τα λόγια τα μεγαλόπρεπα μιας διαδηλώτριας: Αυτό που γίνεται σήμερα στην Τουρκία είναι η εξέγερση του Ανθρώπου»

Γ) «Κοίταζα τα τεράστια μάτια του γιου μου, ξέροντας ότι μπορεί να είναι η τελευταία φορά. Πόσες φορές πιο πριν, για πόσα χιλιοστά του μέτρου, για πόσα χιλιοστά του δευτερολέπτου, από πόσες συμπτώσεις μπορεί να μην τα ξανάβλεπα»

Δ) «Στο δικαστήριο της 17Ν το 2003, ένας δικηγόρος της πολιτικής αγωγής διάβασε µια επιστολή της µάνας του Τσετίν. Ο σεβασµός στον πόνο της µάνας τού εχθρού είναι δεδοµένος από την πλευρά µας. Ταυτίζεται µε το λαϊκό αίσθηµα όπως εκφράζεται, για παράδειγµα, από το δηµοτικό τραγούδι της Επανάστασης του 1821, όταν η λαϊκή µούσα κατανοεί τον πόνο του εχθρού: Κλαίει και µία Τούρκισσα για τον Κιαµήλ αφέντη. Απάντησα πολιτικά, µεταφέροντας τον πόνο από τις χιλιάδες Ελληνίδες µάνες της Κύπρου, από τις 2.000 µανάδες των αγνοουµένων που δεν ξέρουν πού δολοφονήθηκαν τα παιδιά τους, πού βρίσκονται τα κόκαλά τους»

9. Οι αντιδράσεις. «Ψυχραιμία παιδιά», που θα ’λεγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Ένας απόμαχος, μεσήλικος σίριαλ κίλερ γράφει τη αυτοβιογραφία του, αυτό είν’ όλο.

10. Η ουσία. Ανταλλάσσει τους φόνους του με την επιτυχία που δικαίως περιμένει από μια κοινωνία η οποία τον έχει κατατάξει στους ήρωές της, μαζί με –ταυτόχρονα– τον Μεγαλέξαντρο, τον Κοσμά τον Αιτωλό, τον Βελουχιώτη, τον Στάλιν, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Χριστόδουλο, τον κ. Καμμένο και τον κ. Πούτιν. Θα χρειαστεί βέβαια να κάνει φορολογική δήλωση, ίσως και έναρξη στην εφορία ως «συγγραφέας». Εφικτό, το έχουν κάνει κι άλλοι ανάλογοι φυλακισμένοι: ο Χίτλερ ή ο κ. Πατακός φερειπείν.