Ξεκινήσαμε πριν πέντε μήνες, τότε δηλαδή πήρε το φως της δημοσιότητας το κείμενο - Μανιφέστο των «58» για τις σχετικές συζητήσεις, που όπως πιθανότατα γνωρίζουν αρκετοί από εσάς μέσα σε αυτή την αίθουσα έδιναν κι έπαιρναν αρκετό καιρό νωρίτερα.
Σήμερα, 8 Μαρτίου του 2014, βρισκόμαστε εδώ. Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε πολλοί, αλλά γενικά βρισκόμαστε εδώ. Συνεχίζουμε σε πείσμα πολλών από εμάς, που μας ήθελαν διασπασμένους, τελειωμένους, νεκρούς. Αυτούς τους πέντε μήνες δώσαμε μάχες, δεχτήκαμε ύβρεις και προσβολές, μετρήσαμε απώλειες.
Από το ξεκίνημα κιόλας υποστήκαμε ένα ισχυρότατο πλήγμα, με την απόρριψη της πρότασής μας από τη ΔΗΜΑΡ. Κλυδωνιστήκαμε υπερβολικά και αδικαιολόγητα, αν θέλετε την άποψή μου, από την αιφνίδια αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Φτάσαμε στα όριά μας μέσα από διαφωνίες, θυελλώδεις συνεδριάσεις, μέχρι και αποχωρήσεις.
Ζήσαμε όμως κι ένα ACROPOL. Διοργανώσαμε δεκάδες πετυχημένες εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, ακούσαμε καλές κουβέντες και ενθαρρυντικά σχόλια από χιλιάδες Έλληνες πολίτες. Συνεχίζουμε, λοιπόν.
Το ΠΑΣΟΚ, που παρά τη φθορά που έχει υποστεί εξακολουθεί να αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής Κεντροαριστεράς, η «Δυναμική Ελλάδα», η «Συμφωνία για μια νέα Ελλάδα», οι «Νέοι μεταρρυθμιστές», η «Πρωτοβουλία Β», η «Κίνηση Μπροστά», η «Πολιτεία 2012» επώνυμοι και ανώνυμοι άνθρωποι που πιστεύουν στις ίδιες ιδέες που μοιράζονται τα ίδια όνειρα με εμάς.
Τι συνέβη όμως γύρω μας αυτούς τους πέντε μήνες; Εκτός συνόρων πολλά, που δεν είναι επί του παρόντος να συζητήσουμε. Στη χώρα μας εξακολουθούμε δυστυχώς να παρακολουθούμε τα δυο πολιτικά άκρα να χαράζουν νέους ορίζοντες μιας σουρεαλιστικής πλέον χυδαιότητας. Στα δυο άκρα βέβαια δεν συμπεριλαμβάνω τη Χρυσή Αυγή, η οποία αποτελεί ένα άθλιο και αποτρόπαιο φαινόμενο το οποίο κινείται και δρα εκτός πολιτικού μας συστήματος, έτσι κι αλλιώς βέβαια όταν η Κίνηση των «58» ξεκίνησε πολλά από τα στελέχη της ήταν ήδη στη –μπουζού–, αν μου επιτρέπετε να δανειστώ την έκφραση της κας Ζαρούλια.
Αναφέρομαι στη Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ, που εκμεταλλευόμενοι και την απουσία ενός δυνατού τρίτου πόλου, έχουν εξευτελίσει κάθε έννοια σοβαρότητας και ευθύνης, με την πρώτη να πλασάρεται ως υποστηρικτής του τρίπτυχου «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» και το δεύτερο να πουλάει σε τιμές λογικές επανάσταση για τον κάθε πικραμένο.
Βλέπουμε μια Νέα Δημοκρατία να προσπαθεί να πείσει τον κόσμο πως η Ελλάδα είναι πλέον ένας παράδεισος, μια χώρα που βαδίζει με σταθερά βήματα στο κόκκινο χαλί της ανάπτυξης και του success story και έναν ΣΥΡΙΖΑ που τάζει λαγούς και πετραχήλια δεξιά και αριστερά-δεξιά και αριστερά και με την πολιτική έννοια, και ονειρεύεται πως ηγείται μιας παγκόσμιας προσπάθειας ανάκαμψης της Αριστεράς η οποία θα γκρεμίσει μια για πάντα τον όποιο ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό.
Φίλοι μου, έχουμε φτάσει στο σημείο να θαυμάζουμε τον πρωθυπουργό της χώρας να λέει το «Πάτερ ημών…» σε live ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση! Έχουμε φτάσει στο σημείο να διαβάζουμε από την ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση επίσημη ανακοίνωση στήριξης της βενεζουελάνικης κυβέρνησης που δολοφονεί αμάχους.
Μια δυνατή ενωμένη Κεντροαριστερά είναι πιο αναγκαία από ποτέ, σε αυτή τη χώρα.
Εξελίξεις όμως είχαμε και στο δικό μας πολιτικό χώρο. Βιώσαμε τη δημιουργία ουκ ολίγων Κομμάτων, όπως παραδείγματος χάριν το νέο Κόμμα και κυρίως το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Ειδικά η Κίνηση αυτή του φίλου Σταύρου, καθώς και τα ψιλά δημοσκοπικά ποσοστά που μέχρι στιγμής συγκεντρώνει το Κόμμα του, παρουσιάστηκαν από κάποιους ως μια ήττα των «58», ως μια ήττα της Ελιάς.
Θα μου επιτρέψετε εδώ να διαφωνήσω. Αντίθετα με το Ποτάμι, η Ελιά δεν είναι Κόμμα, είναι μια προσπάθεια συσπείρωσης όλων των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Ως εκ τούτου χαιρετίζουμε κάθε προσπάθεια στέγασης όλου αυτού του κόσμου που ασπάζεται την Κεντρώα, την Κεντροαριστερή ιδεολογία.
Η πόρτα μας παραμένει, λοιπόν, ανοιχτή σε όλους όσους αυτοπροσδιορίζονται ως Κεντρώοι, ή Κεντροαριστεροί, και κυρίως και πάνω απ’ όλα στην ίδια τη ΔΗΜΑΡ, όσο κι αν μας απογοητεύει η μέχρι τώρα διασπαστική της στάση και η εμμονή της στη δημιουργία ενός δικού της τρίτου πόλου, με την προσθήκη πέντε έξι ατόμων, εκ των οποίων οι τρεις είναι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ.
Όλα όμως εξαρτώνται από εμάς. Από εμάς, την Ελιά. Εμείς είμαστε που πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να φανούμε αξιόπιστοι και ελκυστικοί, να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη όλων αυτών που τώρα μας αμφισβητούν. Στο χέρι μας είναι. Γιατί υπάρχει ζωή και μετά τις ευρωεκλογές. Πρέπει όμως όλοι μας να προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε αυτές. Για ένα ηχηρό ποσοστό, που θα μας βάλει σφήνα ανάμεσα στους δύο γερασμένους μεγάλους.
Όποιος έχει διαβάσει λιγάκι ιστορία, γνωρίζει πως στα δύσκολα ο δικός μας πολιτικός χώρος ήταν αυτός που έβγαζε το φίδι από την τρύπα. Το βράδυ της 25ης Μαΐου πρέπει να είμαστε σε θέση να φωνάξουμε πως είμαστε ξανά εδώ. Ενωμένοι θα τα καταφέρουμε.
20°
