Η παράταξη είναι πάνω από όλους μας

Σκέφτηκα πολύ τι τίτλο να βάλω στην παρέμβασή μου τώρα που τη διάβασα και κατέληξα στον εξής: Η Παράταξη είναι πάνω απʼ όλους μας.

Αν αυτό το Σαββατοκύριακο έχει σημασία, δεν θα είναι μόνο διότι αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ελιάς. Είναι πρωτίστως σημαντικό αν αποδείξει ότι όλοι μας συνειδητοποιήσαμε ότι ακριβώς επειδή η Παράταξη είναι πάνω απʼ όλους μας, δεν έχουμε δικαίωμα να επαναλάβουμε λάθη και ολιγωρίες που προσωρινά εμπόδισαν την απογείωσή μας.

Ας είμαστε ειλικρινείς φίλες και φίλοι. Μέχρι σήμερα το πρωί δεν ήμασταν αντάξιοι των απαιτήσεων του κόσμου μας, που περιμένει και απαιτεί. Από σήμερα το πρωί πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε μια σφιχτοδεμένη ομάδα και όχι ομαδάρχες και φύλαρχοι. Και όσο λιγότερο μιλάμε όσα λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά, τόσο καλύτερα θα πάει η Ελιά στις εκλογές.

Ότι δηλαδή συνειδητοποιήσαμε όλοι τη δύναμη που μπορεί να απελευθερώσει το δίδυμο της ενότητας και της ανανέωσης. Η πορεία συγκρότησης της Ελιάς άρχισε το φθινόπωρο του 2012 -να δούμε και λίγο ιστορία, γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι ξεκίνησε τώρα- με το Φόρουμ διαλόγου για την Κεντροαριστερά. Ανατροφοδοτήθηκε φέτος το καλοκαίρι με την πρωτοβουλία των «58».

Τον Οκτώβριο του ’12 στην εκδήλωση στο Γκάζι, πιστέψαμε προς στιγμήν ότι ακουμπάμε το όνειρο. Την άλλη μέρα, την άλλη μέρα ακριβώς το πρωί, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ τορπίλισε την προσπάθεια. Μετά από έξι μήνες αποχώρησε από την Κυβέρνηση και έκτοτε σταθερά και συστηματικά αντιστρατεύεται κάθε προσπάθεια για τη συσπείρωση του χώρου.

Το υπενθυμίζω αυτό, γιατί πρέπει να έχουμε όλοι συναίσθηση του ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας και ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας ακόμη κι αν επιμένουν να εμφανίζονται ως λαθρεπιβάτες στο όχημα της Κεντροαριστεράς. Εγώ δεν θέλω να κρύψω λόγια και δεν συμφωνώ με μια χαλαρή αντιμετώπιση των ευρωεκλογών, στο όνομα μιας αμφίβολης μελλοντικής συνάντησης. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος εγώ ότι θα γίνει αυτή η συνάντηση. Όπως και πολλοί έκαναν το περιοδεύον τους στους «58» και ξαναγύρισαν στη ΔΗΜΑΡ. Αυτές είναι πραγματικότητες.

Προσέξτε, ένα θέμα είναι να έχεις πάντα ανοιχτή την πρόσκληση γιατί πράγματι στην πολιτική δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ, κι άλλο πράγμα είναι να καλλιεργείς παραλυτικές αυταπάτες για ένα αμφίβολο μέλλον. Πόσο μάλλον, και προσέξτε το αυτό, όταν το μέλλον κρίνεται και στο παρόν, δηλαδή από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Ξέρετε την άποψή μου. Όπως δεν υπάρχει ολίγον έγκυος, έτσι δεν υπάρχει και ολίγον εκλογική μάχη. Η εκλογική μάχη διεξάγεται και με θέσεις πολιτικές και με κορμιά, δηλαδή με υποψηφίους. Ακριβώς επειδή η Παράταξη είναι πάνω απʼ όλους μας.

Όλες και όλοι ξέρουμε μέσα από ποιες δυσκολίες περάσαμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ, τα είπαν όλοι όσοι μίλησαν το πρωί. Και μέσα από ποιες αντιφάσεις, μέσα από πόσα μπρος – πίσω, έτσι είναι στην πολιτική. Είχαμε να αναμετρηθούμε με την κρίση, τις δυσανάλογες πολιτικές συνέπειες που είχε πάνω στην Κεντροαριστερά και κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, που σήκωσε το βάρος της διάσωσης της χώρας με τα μικρά και μεγάλα λάθη του, αλλά σήκωσε το βάρος της διάσωσης αυτής της χώρας.

Και εδώ υπάρχει ένα σημείο, που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε αν έχουμε τη στοιχειώδη εντιμότητα και τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε το κύριο από το δευτερεύον. Υπήρχε άλλη πολιτική λύση έξω από τον σχηματισμό πέρσι το καλοκαίρι, της τρικομματικής και μετά αναγκαστικά μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, της δικομματικής Κυβέρνησης; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.

Και βέβαια υπάρχουν επιπτώσεις από αυτή τη συμπόρευση με τη Νέα Δημοκρατία. Αλλά προσέξτε, όπως η Παράταξη είναι πάνω απʼ όλους μας έτσι και η χώρα είναι πάνω από την Παράταξη και η Παράταξη όφειλε να κάνει αυτή τη θυσία.

Μήπως τώρα αυτή η αναγκαστική συμπόρευση με τη Νέα Δημοκρατία προδικάζει ότι είμαστε καταδικασμένοι να συγκυβερνούμε εσαεί, με την εν πολλαίς αμαρτίες περιπούσσα Νέα Δημοκρατία; (Ζάππεια Ι, Ζάππεια ΙΙ… ειπώθηκαν προηγουμένως). Η απάντηση και πάλι είναι όχι.

Όμως για να πούμε στην πράξη αυτό το όχι –γιατί στην πράξη θα το πούμε, αν σπάσουμε αυτή τη συνεννόηση- πρέπει να ετοιμάσουμε προοδευτική φιλοευρωπαϊκή εναλλακτική πρόταση. Τώρα. Αλλιώς, δεν έχει νόημα η δυσφορία.

Γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας έστω σε αυτή την αίθουσα, που να πιστεύει ότι με το ΣΥΡΙΖΑ, ως σύνολο, δηλαδή και την πλειοψηφία του και τη μειοψηφία του, υπάρχει δυνατότητα προγραμματικής σύμπλευσης. Ότι μπορούμε δηλαδή να κλείσουμε το μάτι στο παρδαλό μέτωπο του δεξιού και αριστερού εθνικο-λαϊκισμού, με τις φτηνές αντιμνημονιακές κορώνες του.

Ρωτάνε μερικοί καλοπροαίρετα: «Δεν υπάρχουν δυνάμεις λογικής και μετριοπάθειας μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ;». Προφανώς υπάρχουν. Αλλά ο χειρότερος τρόπος για να τις βοηθήσουμε, είναι να υποστείλουμε την αντιπαράθεση στο ΣΥΡΙΖΑ και ο μόνος αποτελεσματικός, είναι να στήσουμε πάλι στα πόδια της αυτή τη μεγάλη Παράταξη της Κεντροαριστεράς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να απελευθερωθούν δυνάμεις και από το ΣΥΡΙΖΑ. Και ο μόνος αποτελεσματικός ειναι να στήσουμε αυτη την μεγάλη παράταξη ξανά στα πόδια της η καλύτερα να την στήσουμε σε νέα πόδια.

Και μια και αναφέρθηκα σε αυτό, ας έρθουμε στο επίκαιρο θέμα της ανανέωσης. Να ξεκινήσω ανάποδα και να σας πω τι εγώ δεν θεωρώ νέο και ανανεωτικό. Δεν θεωρώ νέο και ανανεωτικό το μηδενισμό της μεταπολίτευσης. Το κάνει καλύτερα από άλλους η Χρυσή Αυγή και για να είμαστε ειλικρινείς, το δρόμο στους Ναζί τον άνοιξαν οι αγανακτισμένοι της κάτω πλατείας Συντάγματος, που έκαναν ότι δεν έβλεπαν τι γινόταν 10 μ. παραπάνω, στην πάνω πλατεία.

Δεν θεωρώ νέο και ανανεωτικό να αδιαφορείς για την πολιτική σταθερότητα της χώρας, ή να λες ότι «ναι, βέβαια ενδιαφέρομαι γιʼ αυτήν», αλλά να βγάζεις την ίδια ώρα όλο σου το άχτι πάνω σε αυτούς που εγγυώνται με την παρουσία τους και όχι με φούμαρα την πολιτική σταθερότητα της χώρας.

Δεν θεωρώ νέο και ανανεωτικό να νομίζεις ότι αποτελεί εξαιρετική πολιτική πρωτοτυπία να πιστεύεις στην πολιτική παρθενογένεση.

Φίλες και φίλοι για να τελειώνουμε και με αυτό, υπάρχουν καλοί και καλοί πολιτικοί, όπως υπάρχουν καλοί και κακοί αρχιτέκτονες, καλοί και κακοί δικηγόροι, καλοί και κακοί παντοπώλες, ανθοπώλες, σιδηροδρομικοί, ταχυδρομικοί, μπετατζήδες και ό,τι άλλο θέλετε. Υπάρχει καλή και κακή πολιτική.

Αυτό που δεν μπορεί να υπάρξει είναι καλή απολιτική, καλή αντιπολιτική. Και όπως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, έτσι και ό,τι αυτάρεσκα προβάλλεται σαν καινούργιο, μπορεί να είναι τελικά κενό περιεχομένου και επί της ουσίας παμπάλαιο.

Το νέο θα κριθεί και στην ηλικία –γιατί πράγματι κρίνεται και εκεί- αλλά πρωτίστως στη μάχη των ιδεών, στο σύγχρονο και συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο, στη ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Θα κριθεί βεβαίως και στο επίπεδο των προσώπων, γιατί τα πρόσωπα είναι φορείς πολιτικής. Θα κριθεί και στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς και έχετε ακούσει πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση, ορισμένοι πριν το δουν το καταδικάζουν, ή πριν το δουν μένουν απʼ έξω από το ψηφοδέλτιο.

Και είμαι βέβαιος ότι όλοι έχουμε την ωριμότητα (όλοι: Κόμματα, Κινήσεις, πρόσωπα) και τη σύνεση –γιατί χρειάζεται και σύνεση- και την τόλμη να συνδιαμορφώσουμε, γιατί όλοι θα το συνδιαμορφώσουμε, ένα ψηφοδέλτιο – καθρέφτη και κάτοπτρο ταυτοχρόνως της προσπάθειάς μας. Ένα ψηφοδέλτιο που θα περιέχει ό,τι καλύτερο έχουν όλα τα Κόμματα και οι Κινήσεις που φύτεψαν την Ελιά. Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε.

Και μετά τι, φίλες και φίλοι; Πάμε στις ευρωεκλογές και μετά τι; Ας μην αποφύγουμε το ερώτημα επειδή είναι δύσκολο. Ξέρετε ότι όταν ξεκίνησε το εγχείρημα της Ελιάς, υπήρχαν ενστάσεις από δύο διαμετρικά αντίθετες αφετηρίες: η μία έλεγε ότι «είναι κόλπο για να κρυφτεί και να σωθεί το ΠΑΣΟΚ», το ακούγατε. Η άλλη, και μέσα από αυτή την αίθουσα πιθανά, έλεγε ότι «είναι κόλπο για να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ».

Όσοι τα έλεγαν διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Γιατί; Γιατί δεν είναι καιρός για κόλπα. Παραταύτα το ερώτημα υπάρχει: πως θα πορευτούμε μετά τις ευρωεκλογές; Τι θα γίνει με την Ελιά; Ποια θα είναι τα επόμενα βήματά της; Τι θα γίνει με τις υπαρκτές δυνάμεις που έχουν πίσω τους ιστορία, έχουν μεγάλα επιτεύγματα πίσω τους, αλλά και μεγάλα βάρη;

Θα σας απαντήσω ευθέως τι θα γίνει: δεν ξέρω. Ξέρω όμως δυο πράγματα. Πρώτον ότι θέλω να συναποφασίσω μαζί σας για τα επόμενα βήματα και δεύτερον ότι αυτό θα γίνει μόνο αν έχουμε ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές. Αλλιώς όλα θα μείνουν ασκήσεις επί χάρτου.

Στην πολιτική φίλες και φίλοι δεν δίνονται εγγυήσεις, δεν υπάρχουν βεβαιότητες, δεν υπάρχουν προδιαγραμμένες πορείες, δεν υπάρχει πολιτική χωρίς ρίσκο, δεν υπάρχει πολιτική για φιγουρατζήδες. Έχουν εφαρμογή και στην πολιτική τα λόγια του μεγάλου Ισπανού ποιητή, τον ξέρετε, τον Αντόνιο Ματσάδο που λέει «Ταξιδιώτη δρόμος δεν υπάρχει. Το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας», ή σε μια άλλη πιο ελεύθερη μετάφραση που εμένα μʼ αρέσει «Ταξιδιώτη, δεν υπάρχει δρόμος. Δρόμος είναι τα βήματά σου».

Και το πραγματικό, το μόνο υπαρκτό ερώτημα στο οποίο τώρα πρέπει να απαντήσουμε, είναι το εξής: συντονίζουμε εδώ και τώρα τα βήματά μας; Αφήνουμε πίσω τον κακό μας εαυτό; Μπορούμε το διάστημα που μένει να μιλάμε λιγότερο και να δουλεύουμε περισσότερο και κυρίως να λειτουργήσουμε σαν ομάδα και όχι σαν άτακτοι;

Φτιάχνουμε ένα πανίσχυρο μέτωπο ενότητας, ανανέωσης και αλληλεγγύης; Αν ναι, τώρα ορμάμε και μετά σκεφτόμαστε για το αύριο. Και τώρα μπαίνουμε χωρίς «ναι μεν, αλλά…» όλοι στην υπηρεσία της Παράταξης και έτσι αποδεικνύουμε ότι πράγματι βάζουμε την Παράταξη πάνω από τον εαυτό μας.