Τις τελευταίες δεκαετίες η Ευρώπη έζησε τη χρυσή της εποχή όπου το αρχικό όραμα φαινόταν πιο εφικτό από ποτέ. Μπορούσε κάποιος με λίγες λέξεις να την περιγράψει σαν μια μεγάλη προσδοκία που κέρδισε το όνομα της από ένα μύθο προκειμένου να πραγματώσει ένα άλλο, ιστορικά αναγκαίο. Μια ήπειρο Ειρήνης σε ένα κόσμο εφικτής Συνεργασίας, οικονομικής αλλά όχι μόνο. Μια ένωση δυνατοτήτων σε μια κοινότητα ευκαιριών. Ένα περιβαλλοντικό savoir vivre με δεσμευτικούς κανόνες, ένα αναγεννησιακό πανεπιστήμιο με ένταση έρευνας και ανοιχτής γνώσης, ένα μοναδικό πλαίσιο έμπρακτης αλληλεγγύης και συνοχής με μεταφορά πραγματικών πόρων, μια μέθοδο ανταλλαγών, διευκολύνσεων σε αυτές και γκρεμίσματος συνόρων.
Η ανάγκη μιας τέτοιας Ευρώπης καθώς και το ότι οι αυριανές εξελίξεις στην ΕΕ θα μπορούσαν να επηρεάσουν καθοριστικά τις εσωτερικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην χώρα μας αποτελεί το μέτρο αυτού που πράγματι διακυβεύεται στις Ευρωεκλογές.
Αλλά ενώ οι προθεσμίες περιορίζονται χρονικά η συζήτηση έχει εκτροχιαστεί προτού καν ξεκινήσει. Και κάτι τέτοιο είναι τραγικό γιατί διατρέχουμε κινδύνους ορατούς και άλλους εξαιρετικούς που δεν είναι ευρέως γνωστοί. Γιατί είναι εύθραυστος ο κόσμος μας, θεσμικά, γεωπολιτικά, δημογραφικά, οικολογικά και εμείς είμαστε μέρος του χωρίς να είμαστε ο ομφαλός του.
Στον κυκεώνα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής, υπό συνθήκες που δεν συγκρίνονται με τίποτα στην τριακονταετή και πλέον συμμετοχή μας στην ΕΕ, αυτές οι Ευρωεκλογές κινδυνεύουν να γίνουν σημαία ευκαιρίας για μια σειρά από θύτες που επιχειρούν να σηματοδοτήσουν την κορυφαία αυτή διαδικασία στο ύψος ενός πήχη χαμηλών προσδοκιών και μιας ιδιοτελούς, άρα ασήμαντης, ατζέντας.
Πέρα από τους αλεξιπτωτιστές, το τραγικό και απροκάλυπτο λάθος, για όλους τους συντελεστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είναι ότι εντάσσουν την ευρωπαϊκή εκλογική διαδικασία σαν ένα Joker στο εσωτερικό πολιτικό κενό, υποβαθμίζοντας την σε απλή σφυγμομέτρηση ή ακόμα χειρότερα σε εφαλτήριο για την πραγμάτωση άλλων επιδιώξεων.
Από τους μεν έχοντες τώρα την ευθύνη της διακυβέρνησης, ζητείται μέσω θετικής ψήφου η διατήρηση ενός status quo στο όνομα ενός αναγκαίου σκοπού που εκ των πραγμάτων όμως απέτυχε να πείσει την κοινωνία και για τους δε διεκδικούντες ως αντιπολίτευση την αλλαγή, ζητείται η ανατροπή ενός φθαρμένου συστήματος χάριν ενός ανύπαρκτου νέου σχεδίου και της νομιμοποίησης μιας παρατεταμένης κοινωνικής τρικυμίας την οποία εσκεμμένα τροφοδότησαν και την οποία, είναι προφανές από τα έργα και τις ημέρες τους, ότι δεν θα έχουν την δυνατότητα ως κυβέρνηση όχι μόνο να την διοχετεύσουν θετικά αλλά ούτε καν να την εξευμενίσουν. Στα άκρα των δύο βασικών πρωταγωνιστών ευδοκιμούν όπως είναι φυσικό οι πλέον σκοτεινές σκιές του λαϊκισμού, της αγελαίας συμπεριφοράς, της ανευθυνότητας της βίας και συχνά μιας ανεπανάληπτων διαστάσεων υπεραπλούστευσης ή απλής σύγχυσης και ανοησίας.
Παρά την βαριά διαπίστωση, δεν πρόκειται να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου ή να σημάνω κάποιο συναγερμό γιατί θα πρέπει να ξέρουμε στην εποχή μας ότι όταν ακούγονται οι σειρήνες είναι ήδη αργά και όταν ακούγονται τα κύμβαλα είναι για να μετρήσουμε τις ζημίες.
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει μια ισχυρή, και εν δυνάμει πλειοψηφική, σιωπηρή μάζα πολιτών που δεν εκφράζεται καθόλου ή παρά μόνο εκβιαστικά από αυτό το επισφαλές σκηνικό. Η σιωπηρή πλειοψηφία αποτελείται από πολλούς που απέχουν, από πολλούς που στις δημοσκοπήσεις απαντούν ότι «δεν γνωρίζουν» αλλά και από πολλούς που προσωρινά έχουν εγκλωβιστεί στις υπαρκτές επιλογές της εκλογικής σκακιέρας, παλιές και νεότευκτες, και τοποθετούνται εντός αυτής από ανάγκη.
Μια τέτοια κοινωνική δύναμη που βασίζεται και στην ποιότητα και την σωφροσύνη φυσικά απειλείται από τις τωρινές συνθήκες και ότι τις διατηρεί, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει και να ευελπιστεί σε μια εύλογη, συνεπή, συναινετική στα ουσιώδη, με στοιχειώδη ευθυκρισία, δίκαιη προς όλους τους πολίτες, πολιτική προοπτική.
Αυτή την μεγάλη δύναμη δεν την αποτελούν άνθρωποι άγνωστοι, δεν είναι ούτε μόνο μικροί ή μεγάλοι σε ηλικία, ούτε γυναίκες ή άνδρες, ούτε «γυαλιστεροί» του ορθού δρόμου ούτε λεκιασμένοι από τις πεποιθήσεις τους και την προσωπική τους διαδρομή, ούτε απαραίτητα δακτυλοδεικτούμενοι ή απαραίτητα «σπουδαίοι». Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που διεκδικούν σχεδόν απόλυτα αυτονόητους στόχους όπως την κοινωνική ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία, την δημοκρατική κυριαρχία, την δικαιολογημένη αλληλεγγύη, που διεκδικούν αυτό που θέλουν μέχρι το σημείο που μπορούν και υπερασπίζονται την ήδη κατακτημένη τους απελευθέρωση. Είναι δημιουργικοί νέοι και περήφανα γηρατειά. Είναι άνθρωποι που υπηρέτησαν και δεν λεηλάτησαν το δημόσιο, που ρίσκαραν και επιβίωσαν στον ιδιωτικό τομέα, κάποιοι που δεν έκαναν απαραίτητα κάτι υπερβολικό ή υπερμέγεθες και αντίστοιχα δεν ευθύνονται για κάτι τέτοιο, άνθρωποι συλλογικά υπεύθυνοι που αποδέχονται ότι τους αναλογεί για συλλογικά λάθη και παραλείψεις, άνθρωποι που κυρίως όμως διεκδίκησαν και διεκδικούν μια γνωστή και αυτονόητη ΑΛΛΑΓΗ. Μια αλλαγή προσαρμοσμένη στους καιρούς, μια αλλαγή που είχε άλλο πρόσωπο αλλά δεν ήταν ποτέ πολύ διαφορετική. Την ίδια αλλαγή που ήθελε να καταργήσει το προδικτατορικό αστυνομικό κράτος, τη ίδια αλλαγή που έφερε η Δημοκρατία το 74, την μεγάλη αλλαγή που ήρθε το 81, αυτήν που υποσχέθηκε τον εκσυγχρονισμό του κράτους που δεν ολοκληρώθηκε το 95, την μεταρρύθμιση που επικαλέσθηκε η διακυβέρνηση του 2004 και την ανεκπλήρωτη που θα τα άλλαζε όλα το 2009.
Και ενώ όλοι αυτοί οι άνθρωποι της Αλλαγής που χρειάζεται είναι εκεί, ξέρουν τι θέλουν και το εννοούν, κατανοούν τις συνθήκες και το αποδεικνύουν, από την άλλη μεριά, αυτήν της συλλογικής τους εκπροσώπησης, υπάρχει ένα πρωτοφανές έλλειμμα, κυριαρχεί το τέλμα των καλοθελητών, των προθύμων και πάλι, των εντεταλμένων, των διδακτόρων του οπορτουνισμού, των επιτελών της διαπλεγμένης ενημέρωσης, των παρατρεχάμενων και των χειροκροτητών.
Δεν είναι ο ώριμος και ευρύς κοινωνικός και πολιτικός χώρος που ξαφνικά απουσιάζει από το σκηνικό. Είναι το κενό της κατάλληλης πολιτικής του εκπροσώπησης.
Γιατί ενώ ένα δυνητικά πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία διεκδικεί μια ισχυρή πολιτική πρωτοβουλία αντίστοιχη με κάτι που βιώσαμε στο παρελθόν χωρίς τα λάθη και τις αδυναμίες του, που όλοι σχεδόν καταγγέλλουν αλλά με άλλο όνομα θα ήθελαν και απεγνωσμένα μιμούνται, υπάρχει ένας αντιπαραγωγικός βερμπαλισμός στις συζητήσεις τόσο της γενικότερης πολιτικής κατάστασης όσο και όσων αμέσως ή εμμέσως διεκδικούν Ευρωπαϊκή εκπροσώπηση. Ένας βερμπαλισμός εσωτερικής κατανάλωσης με κακής ποιότητας πρωταγωνιστές και αποπροσανατολιστικές προτεραιότητες.
Όταν κληθείτε λοιπόν στις κάλπες, μην θυσιάσετε ούτε την Ευρώπη, ούτε τις προοπτικές της χώρες υποκύπτοντας στις σειρήνες αυτής της μικροπολιτικής. Επιλέξτε σοφά, μετρώντας υπεύθυνα και συνειδητά. Η δική σας συμβολή θα είναι μια επιλογή Ευρωπαϊκή που θα σημαδέψει την Ελλάδα.
8°
