Όταν η Αρετή Γεωργιλή έγραψε ότι στο βιβλιοπωλείο της Free Thinking Zone δεν πουλάει Κουφοντίνα, πλείστοι όσοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έσπευσαν να της επιτεθούν. Μάλιστα χρησιμοποίησαν κάποιοι επιχειρήματα του τύπου «απαγόρευση βιβλίου από βιβλιοπωλείο που λέγεται Ζώνη ελεύθερης σκέψης», «ο Λένιν, ο Τσώρτσιλ και ο Μέγας Αλέξανδρος έσφαξαν κι αυτοί γιατί πουλάτε βιβλία για αυτούς» κ.λπ. Σε σχόλιό μου στο Facebook στο οποίο έγραψα «όταν έλεγα τις προάλλες στο Συνέδριο της Δράσης ότι η Ελλάδα δεν είναι πια μια κανονική χώρα δεν είχα φανταστεί ότι θα φτάναμε να εκδίδουμε και τα άπαντα του Κουφοντίνα!», είδα κάποιους αναγνώστες να αντιδρούν γράφοντας ότι δεν είναι «φιλελεύθερη» η άποψή μου αλλά «συντηρητική».
Από αυτές τις σελίδες, λοιπόν, στις οποίες πριν ένα χρόνο είχα καταδικάσει την άσκοπη χρήση βίας κατά των νεαρών τρομοκρατών της Κοζάνης (για να εισπράξω τις ανάποδες επιθέσεις από όσους με θεωρούσαν υπερβολικά «αριστερό»), αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω μερικά επιχειρήματα που σε μια κανονική χώρα θα ήταν μάλλον αυτονόητα.
Όσα δεν απαγορεύονται από το νόμο είναι νομικά επιτρεπτά. Οι άνθρωποι έχουν ατομικά δικαιώματα και αυτά πρέπει να προστατεύονται ανυποχώρητα και χωρίς εκπτώσεις με βάση το ποιους αφορούν. Η υπεράσπιση των νόμιμων δικαιωμάτων των χειρότερων περιπτώσεων οριοθετεί τις ελευθερίες μας γιατί διασφαλίζει τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων.
Στα νόμιμα δικαιώματα των πολιτών δεν περιλαμβάνεται το «δικαίωμα» να τους χρηματοδοτεί κάποιος την έκδοση βιβλίων, από τα οποία να αποκομίζουν κέρδη, το «δικαίωμα» το βιβλίο τους να φιλοξενείται σε όλα τα βιβλιοπωλεία και το «δικαίωμα» να μην τους ασκείται κριτική όταν εκδίδουν ή αγοράζουν βιβλία. Οι πράξεις αυτές είναι συναλλαγές μεταξύ συναινούντων ενηλίκων, που απαιτούν τη σύμφωνη γνώμη και των δύο πλευρών. Όπως έχει δικαίωμα κάποιος να εκδίδει ένα βιβλίο, έτσι έχει δικαίωμα κάποιος άλλος να μην το πουλά στο βιβλιοπωλείο του. Όπως κάποιος έχει το δικαίωμα να αγοράζει ό,τι κυκλοφορεί νόμιμα, έτσι και μπορεί να υφίσταται κοινωνική κριτική για τις επιλογές του.
Στην ουσία τώρα της υπόθεσης. Ο κ. Κουφοντίνας, τελεσίδικα καταδικασμένος για πλήθος δολοφονίες, δεν διακρίθηκε στη ζωή του για τη χρήση της πένας ή του πληκτρολογίου. Αλλού βρισκόταν η δεινότητά του στη χρήση των άνω άκρων του. Το συγγραφικό του ταλέντο χωρίς τις δολοφονίες θα έμενε συνεπώς πιθανότατα αιωνίως ανεκμετάλλευτο. Με το βιβλίο αυτό θα αποκομίσει κέρδη όχι από τη συγγραφική του δεινότητα αλλά λόγω των δολοφονικών του δραστηριοτήτων. Θα μετατρέψει το αίμα των θυμάτων του σε ευρώ. Θα τον βοηθήσουν όσοι εκδίδουν το βιβλίο του (για λόγους δικής τους κερδοφορίας) και όσοι θα το αγοράσουν (για λόγους περιέργειας, ιδεολογικής εμμονής κ.λπ.).
Οι άνθρωποι που τον συνδράμουν, εκδίδοντας ή αγοράζοντας, κρίνουν ότι το ατομικό όφελος ή ευχαρίστηση που αποκομίζουν από την πώληση ή την ανάγνωση του βιβλίου είναι υπέρτερο από την κοινωνική βλάβη που προκαλεί η έμμεση οικονομική ανταμοιβή των δολοφονικών δραστηριοτήτων. Προσωπικά επιλέγω να τους κάνω σφοδρή κριτική για τη στάση τους αυτή και να υπενθυμίζω το αναφαίρετο δικαίωμα επιλογής των ανθρώπων όπως η Αρετή, που με προσωπική διακινδύνευση, αποφάσισε να μην πουλάει Κουφοντίνα.
Και κάτι ακόμα, είμαι πολύ υπερήφανος που η Αρετή Γεωργιλή είναι φίλη μου εδώ και πολλά χρόνια και ακόμα πιο υπερήφανος γιατί είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δράσης.
20°
