Πουθενά

Η δομική δυσκολία για το ΠΑΣΟΚ, τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησής του, ήταν και η «προπατορική»: το κράτος στην Ελλάδα (σε αντίθεση π.χ. με το Βέλγιο, που διήνυσε πάνω από έξι μήνες χωρίς κυβέρνηση!) δεν λειτουργεί από μόνο του. Και μάλιστα, δεν υπάρχει καν (νομική) πρόβλεψη για το τι πρέπει να παραδώσουν οι απερχόμενοι, ώστε να εξασφαλίζεται η ομαλή συνέχεια...

Η άτεχνη προσπάθεια για τομές αξιοκρατίας έφερε και την αμηχανία: πάνω από είκοσι χιλιάδες άνθρωποι θεώρησαν ικανούς τους εαυτούς τους για μία από τις 88 θέσεις γραμματέων υπουργείων – κάτι που θα σήμαινε ότι είμαστε ένας έθνος «ψώνιων» αν οι περισσότερες αιτήσεις δεν ήταν από νέους που ψάχνουν απεγνωσμένα δουλειά και που αφελώς συμπέραναν ότι τα καλά πτυχία (χωρίς εμπειρία ή πολιτική αντίληψη/εναρμόνιση) αρκούν για να συνεργαστείς στενά με έναν υπουργό και να υλοποιήσεις την πολιτική του.

Δεν είναι όμως μόνο η καθυστέρηση (που θα επιταθεί με την αντίστοιχη επιλογή σε θέσεις ευθύνης στο ευρύτερο δημόσιο, οι οποίες υπερβαίνουν τις δέκα χιλιάδες!), είναι και η ανάγκη επαναχάραξης πολιτικής που συγκρούεται με τη συνέχεια του κράτους: Πώς να χειριστείς τη διόγκωση της εκμετάλλευσης στα stage όταν από τη μια πρέπει να βάλεις τέλος κι από την άλλη το κράτος πρωτίστως έχει παρανομήσει (τουλάχιστον) επί πενταετία, χρησιμοποιώντας αυτούς τους ανθρώπους σε πάγιες και διαρκείς ανάγκες – και μάλιστα σε εποχές ύφεσης και ραγδαίας αύξησης της ανεργίας; Πώς να χειριστείς τα δημόσια οικονομικά όταν ως πηγές εσόδων έχουν «σχεδιαστεί» η αντισυνταγματική έκτακτη εισφορά, η απαράδεκτη από κάθε άποψη (το ξεκαθάρισε όπως φαίνεται και το ΣτΕ στην αρμόδια υπουργό) προσπάθεια νομιμοποίησης των αυθαίρετων ημιυπαίθριων και υπόγειων ή η «γραφειοκρατικά μπλοκαρισμένη» απόσυρση των ΙΧ, που δεν σχεδιάστηκε σωστά και είναι οικονομικά ζημιογόνα; Και πώς να αντιμετωπίσεις τους επόμενους δύο δύσκολους μήνες όταν η αστυνομία έχει και θεσμικά «κατρακυλήσει» προς τη διάλυση και το παρακράτος, με αποφάσεις και διαταγές που έχουν «εθίσει» τους αστυνομικούς στη χρήση στολών χωρίς διακριτικά;

Η κυβέρνηση θα κριθεί στο αμέσως προσεχές διάστημα για τις όποιες παλινωδίες και την ανετοιμότητά της να αναλάβει την εξουσία. Αυτό που παραμένει αποκαρδιωτικό όμως είναι η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης –τώρα που έχει την ευκαιρία της αναδιοργάνωσης εκ βάθρων– να αρθρώσει πολιτικό και αυτοκριτικό λόγο, για τα αίτια της κομματικής (και εθνικής) ήττας.

Οι πρώην υπουργοί βγαίνουν με περισσό θράσος και θεωρούν ότι «ασκούν αντιπολίτευση» όταν υποστηρίζουν ότι «το έλλειμμα φουσκώνεται από την κυβέρνηση», ενώ επισήμως το τοποθετούσαν στο 6% – το μισό δηλαδή της πραγματικότητας, για την οποία ευθύνονται απολύτως. Ή όταν διατείνονται ότι «για το όργιο προσλήψεων φταίει το ΠΑΣΟΚ» και ότι «παρέδωσαν ικανή αστυνομία».

Όσο για τους υποψήφιους αρχηγούς, αισθάνεται κανείς ότι οι επιλογές είναι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Η Ντόρα Μπακογιάννη, που λογικά θα έπρεπε να είναι αυτή που θα επιθυμούσε πρώτη το «άνοιγμα στην κοινωνία», πέτυχε την περιχαράκωση στα μέλη του κόμματος – φαίνεται ότι οι ρηξικέλευθες επιμονές του Γιώργου Παπανδρέου, που κάποτε λοιδωρούσαν και τώρα επιθυμούν να μιμηθούν, είναι πολύ «προοδευτικές για τα κότσια τους». Το «νέο» μάλιστα απουσιάζει παντελώς, όταν η έμμεση πλην σαφής στήριξή του (του νεότατου σε ηλικία κατά τα άλλα, πρώην πρωθυπουργού) εκφράζεται με τσαμπουκαλίδικη φρασεολογία του τύπου «θα έχετε να κάνετε μαζί μου».

Πέραν κάποιων γενικόλογων «να τα αλλάξουμε όλα», η καινοτόμα προοπτική στη ΝΔ εκφράζεται επίσης με το «δάκρυ του εθνάρχη» από τον Αντώνη Σαμαρά, που επιθυμεί να συσπειρώσει όλους τους λαϊκοδεξιούς/καραμανλικούς (αν και έχει χάσει κάποιους από αυτούς που σάρωσαν στους σταυρούς, σε πείσμα των καιρών) και εκτοξεύει δημαγωγικές κορόνες υπέρ των κακόμοιρων των παιδιών στα stage – που προφανώς δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες. Όσο για τους υπόλοιπους παράγοντες του εσωκομματικού παιχνιδιού, εφάπτονται (αν δεν είναι απόλυτοι εκπρόσωποι) του γραφικού, με ξεχωριστή περίπτωση τον αεικίνητα παραγοντίζοντα Βαγγέλη Μεϊμαράκη, με τις ατέλειωτες κόνξες άνευ νομιμοποίησης. Μόνο ο Νικήτας Κακλαμάνης λείπει, για να συμπληρωθεί «ο κύκλος των χαμένων δημάρχων»...

Αν η σημερινή κυβέρνηση –αιθεροβάμων ίσως;– επιμένει στις δυνατότητες που έχει αυτή η χώρα (όπως και η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου δείχνει τις δυνατότητες της νέας, υπερσύγχρονης σκηνής του Εθνικού Θεάτρου), η ΝΔ δείχνει –μέχρι στιγμής τουλάχιστον– ότι δεν έχει καταλάβει πού άφησε τη χώρα: Στο πουθενά...

www.prokopisdoukas.blogspot.com