Είμαστε όλοι Ουκρανολόγοι

Με δέος και θαυμασμό ακούω και διαβάζω τους συμπατριώτες μου οι οποίοι τοποθετούνται στο Ουκρανικό ζήτημα με την ίδια σιγουριά με την οποία θα μπορούσαν να περιγράψουν το μπαλκόνι του σπιτιού τους, αν και τώρα που το σκέφτομαι πιθανόν στο μπαλκόνι του σπιτιού τους να υπάρχουν και αντικείμενα που έχουν ξεχάσει ότι είναι εκεί ενώ αντίθετα για την Ουκρανία μοιάζουν να ξέρουν τα πάντα. Μπορεί η μόνη επαφή που έχουν οι περισσότεροι με τη συγκεκριμένη χώρα είναι το ότι κάποια στιγμή έχουν τριφτεί στα μπούτια κάποιας στρίπερ από το Κίεβο ή ότι έχουν πιάσει το στοίχημα σε αγώνα της Σαχτάρ του Ντόνετσκ και είναι μάλλον βέβαιο πως αδυνατούν να δείξουν την Κριμαία στο χάρτη, αλλά αυτές οι λεπτομέρειες δε νομίζω πως είναι ικανές να μειώσουν την αξία της άποψ;hς τους. Ακριβώς το αντίθετο: Αναδεικνύουν το μεγαλείο του σκεπτόμενου Έλληνα ο οποίος είναι πάντοτε μέσα στα πράγματα και καταφέρνει να έχει ολοκληρωμένη –και πολύ συχνά απόλυτη– άποψη για όλα τα ζητήματα χάρη στα λίγα αλλά πολύτιμα εφόδια που διαθέτει: Τα ποστ που ανεβάζουν στο νιούζφιντ του face του book οι φίλοι του και τις αναλύσεις δημοσιογράφων που οι μόνες ξένες γλώσσες που γνωρίζουν καλά είναι οι αρνίσιες λαδορίγανη. Και αυτό είναι το μεγαλείο της ελληνικής δημοσιογραφίας και του Έλληνα τηλεσχολιαστή ο οποίος με την ίδια ευκολία και άνεση μπορεί να σχολιάσει τα πάντα χωρίς στην πραγματικότητα να γνωρίζει οτιδήποτε. Ή –για να μην τα ισοπεδώνω όλα– σχεδόν οτιδήποτε. Οφείλω να παραδεχτώ πως υπάρχουν και κάποιοι δημοσιογράφοι οι οποίοι γνωρίζουν πράγματα και πρόσωπα που κανείς άλλος δεν γνωρίζει. Υπάρχουν π.χ. δημοσιογράφοι που γνωρίζουν ανθρώπους που νοιάζονται για το αν έφυγε ο Νίκος ο Χριστοδουλάκης από τους 58 και γι’ αυτό και φρόντισαν να δημοσιεύσουν τη σχετική είδηση και μπράβο τους.

Η αξιοπιστία των πηγών ενημέρωσης είναι αδιαπραγμάτευτη για κάθε Ουκρανολόγο που σέβεται τον εαυτό του

Ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό από τη σιγουριά των εκατοντάδων χιλιάδων Ουκρανολόγων μού προκαλεί η ευελιξία τους. Και η ειδικότερα η ευελιξία που έχει να κάνει με το ενδεχόμενο μιας ρώσικης επέμβασης. Άνθρωποι οι οποίοι καθόλου δεν ενοχλούνται από τις αμερικάνικες επεμβάσεις στα διάφορα μέρη του κόσμου επιχειρηματολογούν με ξεχωριστό πάθος υπέρ του δικαιώματος των λαών να καθορίζουν μόνοι το μέλλον των χωρών τους και άνθρωποι οι οποίοι έσκιζαν τα αμπέχονά τους διαμαρτυρόμενοι για τις στρατιωτικές εμεμβάσεις των φονιάδων των λαών των Αμερικάνων, υπερασπίζονται το δικαίωμα της Ρωσίας να προστατεύσει τα συμφέροντά της ακόμα και με στρατιωτική επέμβαση. Αν μη τι άλλο, οφείλω να αναγνωρίσω πως οι συνάνθρωποί μου αυτοί δεν είναι καθόλου κολλημένοι και μπορούν να αλλάζουν τις απόψεις τους ανάλογα με τα συμφέροντα της ομάδας που... ζητώ συγγνώμη, ανάλογα με τα συμφέροντα της υπερδύναμης που υποστηρίζουν. Μια υποστήριξη που καθόλου δεν πρέπει να μας ξενίζει καθώς πατάει στέρεα –και με τα τέσσερα πόδια– στην ελληνική παράδοση: Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως τα πρώτα κόμματα που με περηφάνια ψήφισε αυτός του οποίου ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει ήταν το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Ρώσικο.

Τεστ: Σε μία από τις δύο φωτογραφίες απεικονίζονται καλοί εισβολείς. Μπορείτε να τους αναγνωρίσετε;

Από όλους τους παραπάνω ευέλικτους συμπολίτες οφείλω να ομολογήσω πως οι πιο διασκεδαστικοί μου φαίνεται πως είναι οι υποστηρικτές του Βλαδίμηρου του Πούτιν. Μου φαίνονται πιο διασκεδαστικοί ακόμα και από όσους παλιότερα υποστήριζαν την εξωτερική πολιτική των προέδρων των Μπους ισχυριζόμενοι πως ο καλύτερος τρόπος να εκδημοκρατιστεί μια χώρα είναι από αέρος. Τουλάχιστον, οι τελευταίοι, πριν πανηγυρίσουν για τις επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, είχαν φροντίσει να μην εκτεθούν σε διαδηλώσεις υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών και κατά των ξένων επεμβάσεων και, ως εκ τούτου, δεν υπήρξαν ποτέ τόσο κωμικοί όσο είναι οι υποστηρικτές ενός καθεστώτος σε σύγκριση με το οποίο ακόμα και η χειρότερη δυτική δημοκρατία μοιάζει με ελευθεριακός παράδεισος.

Από την άλλη, όλοι οι πραγματικοί Χέλληνες ξέρουμε καλά πως η δημοκρατία δεν έχει καμία αξία μπροστά στην Ορθοδοξία και μπράβο της!