Η Ελιά και το Ποτάμι

«Έκανε κόμμα ο Θεοδωράκης!»

«Κι άλλο;» αναρωτήθηκα. «Αυτός ο Μίκης δεν το βάζει κάτω με τίποτα…»

Εν συνεχεία φυσικά συνειδητοποίησα πως η κουβέντα δεν γινόταν για τον αειθαλή κορυφαίο Έλληνα συνθέτη αλλά για το συνονόματό του, Σταύρο, ο οποίος την περασμένη Τετάρτη ανακοίνωσε –αιφνιδιαστικότατα– πως προχωρά στην δημιουργία κομματικού σχηματισμού με όνομα «Το Ποτάμι» και άμεσο στόχο τη διάκριση στις ευρωεκλογές του Μαΐου.

Γράφτηκαν πολλά για την κίνηση αυτή του, φίλου, Σταύρου. Από μεσσιανικές αγιογραφίες για τη «νέα πρόταση που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο» έως τους συνήθεις απαξιωτικούς αφορισμούς για τα «νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια του συστήματος που θέλουν να σ(μ)πρώξουν τον περήφανο ελληνικό λαό ακόμα πιο βαθιά στο μνημονιακό του τάφο».

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αναφέρθηκαν στο «κακό» που θα προξενούσε το κόμμα αυτό στη συσπείρωση της Κεντροαριστεράς. Μάλιστα, ορισμένοι μίλησαν για θρίαμβο του «Ποταμιού» απέναντι στους 58, φτάνοντας μέχρι το σημείο να μη θεωρήσουν διόλου τυχαία την ανακοίνωση της ίδρυσής του μία μόνο μέρα μετά την κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό της «Ελιάς» την αποφράδα Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2014.

Ως μέλος των 58 διαφωνώ κάθετα. Δεν θεωρώ πως το κόμμα του Σ.Θ. αποτελεί πολιτικό αντίπαλο της «Ελιάς». Και εξηγώ: Το «Ποτάμι» είναι ένα κόμμα. Ένας κομματικός σχηματισμός ο οποίος φιλοδοξεί να στεγάσει κάποιους ανθρώπους που κινούνται στον Κεντροαριστερό χώρο και δεν είναι ικανοποιημένοι από τα ήδη υπάρχοντα «παραδοσιακά» κόμματα. Η «Ελιά» (όπως έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω) ΔΕΝ είναι κόμμα. Είναι μια προσπάθεια συσπείρωσης κομμάτων και κινήσεων του ίδιου πολιτικού χώρου με την ελπίδα σύστασης ενός τρίτου πόλου (σαφώς ευρύτερης αποδοχής από αυτόν που προτείνει αυτή τη στιγμή ο Φώτης Κουβέλης) ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για να το πω αλλιώς, η «Ελιά» δεν προβληματίζεται από την ανάπτυξη μιας «φρέσκιας» δύναμης στο «μεσαίο χώρο». Αντίθετα, κρατάει την πόρτα ανοιχτή και μόνο ως θετική μπορεί να θεωρεί τη δυναμική δραστηριοποίηση νέων ανθρώπων στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το «Ποτάμι» είναι ευπρόσδεκτο και ελπίζουμε και αυτό σταδιακά να συμμετάσχει (έστω και μετά τις ευρωεκλογές) στην δημιουργία μιας πανίσχυρης ενωμένης Κεντροαριστεράς που θα δώσει μια πειστική απάντηση στις πολιτικές ακρότητες τους Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα.

Είμαι απόλυτα σύμφωνος με τις περισσότερες θέσεις του Θεοδωράκη. Άλλωστε, έχω συζητήσει μαζί του για πολιτική, γνωρίζω τις απόψεις του και σε ελάχιστα διαφωνώ μαζί τους. Ωστόσο, μια μικρή ένσταση: Διέκρινα στο «μανιφέστο» του μια κάποια απαξίωσή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος της χώρας. Για μένα η λογική «Πολιτική χωρίς πολιτικούς» είναι μια επικίνδυνη και ήδη αποτυχημένη συνταγή η οποία ταιριάζει περισσότερο στην, πάλαι ποτέ, Πάνω Πλατεία Συντάγματος (για να μην πούμε πουθενά αλλού χειρότερα) παρά στο μετριοπαθή προοδευτικό χώρο που φιλοδοξεί να καλύψει ο Σταύρος.

Θα περιμένουμε, λοιπόν. Να δούμε ποιες θα είναι οι αναλυτικότερες θέσεις του νέου κόμματος. Να δούμε ποιοι θα πλαισιώσουν το ευρωψηφοδέλτιο. Προς το παρόν, θεωρώ πως πρόκειται για μια ευχάριστη εξέλιξη.