Είναι αναπόφευκτο να συμβούν πράγματα στον πολιτικό χώρο μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ αφού τα κόμματα που υπάρχουν εκεί, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αντί να συσπειρώνουν, χάνουν συνεχώς δυνάμεις. Και χάνουν δυνάμεις γιατί υπόσχονται το νέο και εκφράζουν το παλιό, εξαγγέλλουν υπέρβαση των διαχρονικών παθογενειών, οι οποίες όμως κυριαρχούν, αθροίζουν πρόσωπα (που συνήθως ψάχνουν για ρόλο) αντί για ιδέες, εκπέμπουν διάθεση συντήρησης των δομών του πελατειασμού/παλαιοκομματισμού, αναλώνονται στην πολιτική ίντριγκα με βασικό στόχο την διατήρηση των μηχανισμών που τους επιτρέπουν να επιβιώνουν. Με απλά λόγια, βασικά θέλουν να παραμείνουν με κάθε τρόπο στα πράγματα και αυτό εγκλωβίζει κάθε προσπάθεια ανανέωσης και οξυγόνωσης του πολιτικού συστήματος.
Η μανία του κομματικού συστήματος να επιβιώσει με κάθε τρόπο κάνει το Ποτάμι εξαιρετικά χρήσιμο. Η μεγάλη αναγνωρισιμότητα του αρχηγού του επέτρεψε στο νέο κόμμα να μπει κατευθείαν στο κάδρο και να πάρει θέση στο παιχνίδι. Ακούγονται ειρωνείες και καταγγελίες για τον «τηλεαστέρα» που θέλει να κάνει την έκπληξη στην πολιτική, αλλά αν ήταν ένας εκπληκτικός επιστήμονας χωρίς αναγνωρισιμότητα προφανώς δεν θα είχε καν την τύχη να δοκιμαστεί, γιατί ό,τι και αν έλεγε δεν θα ακουγόταν. Δεν υπάρχει, αντικειμενικά, κανένας τρόπος για να έχει την ευκαιρία του κάποιος εκτός κομματικού κατεστημένου παρά μόνο αυτός, να μπορεί να επιβληθεί επειδή είναι ήδη γνωστός και δημοφιλής. Διαφορετικά, οι δρόμοι είναι κλειστοί.
Επομένως, έτσι οχυρωμένο όπως είναι το σύστημα για να μην μπουν επισκέπτες και να μείνει ο χώρος μόνο για τους επαγγελματίες, ο μόνος τρόπος για να διεμβολιστεί ήταν να βγει μπροστά κάποιος που δεν θα γινόταν να τον αγνοήσουν. Το γεγονός ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης αφήνει μια αξιοζήλευτη καριέρα για να διεκδικήσει τις ψήφους κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον το εγχείρημα, με την έννοια ότι αυτός έχει κάτι να χάσει μπαίνοντας στην πολιτική, ενώ οι περισσότεροι μπαίνουν στην πολιτική για να φτιαχτούν ή και να υπάρξουν, αφού δεν έχουν κάνει ο,τιδήποτε άλλο στη ζωή τους το οποίο μπορούν να παρουσιάσουν με περηφάνεια.
Το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι το Ποτάμι φέρνει μια φρεσκάδα γιατί χρησιμοποιεί νέα μέσα πολιτικής επικοινωνίας και έναν νέο εκφραστικό κώδικα. Δεν υπάρχουν οι κανόνες και η αισθητική που χαρακτηρίζουν τα προϊόντα του κομματικού σωλήνα, δεν χρησιμοποιείται η απωθητική γλώσσα που έχει καθιερωθεί στη δημόσια σφαίρα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλάει κανονικά, χωρίς το στήσιμο των άλλων πολιτικών αρχηγών που το έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ ώστε να ξεχνάμε κάποιες φορές ότι πρόκειται για κάτι ανθρώπινα αφύσικο. Σε τέτοιες συνθήκες, το κανονικό είναι από μόνο του σχεδόν ανατρεπτικό, γιατί είναι πάρα πολύ σπάνιο.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το Ποτάμι θα εκβάλει οπωσδήποτε στη θάλασσα και δεν θα χάσει την ορμή του. Και αυτή η πολιτική προσπάθεια θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το αν υπάρχει ουσία πέρα από το περιτύλιγμα, αν το νέο σχήμα έχει κάτι να πει πέρα από γενικόλογες ευχάριστες διακηρύξεις, αν υπερβαίνει τα όρια ενός προσωποπαγούς εγχειρήματος που εξαντλείται σε επικοινωνιακές καινοτομίες. Η νέα προσπάθεια θα κριθεί επίσης στην ηθική της, αν δηλαδή το «αλλιώς» που εκπέμπει είναι πράγματι κάτι διαφορετικό ή μια άλλη εκδοχή της εκζήτησης και μια δήθεν αλήθεια.
Μέχρι να φανούν όλα αυτά, σύντομα δηλαδή, η κακοποιημένη από τους επαγγελματίες εκφραστές της Κεντροαριστερά θα κοιτάζει το νερό που κυλάει ψάχνοντας αν υπάρχει βάθος.
13°
