Πολιτικη & Οικονομια

Αποδοχή ή απάρνηση της πραγματικότητας;

Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι πώς θα ανακάμψει η χώρα

Ανδρέας Βασιλιάς
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι πολιτικές της αντιπολίτευσης επιμένουν να αγνοούν συνειδητά την πραγματικότητα

Βρισκόμαστε ουσιαστικά στους πρώτους μήνες εξόδου από τη χρεoκοπία και απ’ ό,τι φαίνεται το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης είτε δεν έχουν κατανοήσει τι έγινε, δηλαδή ότι πτωχεύσαμε ως κράτος (όπως φυσικά και τα αίτια της πτώχευσης) είτε απαρνούνται το γεγονός της πτώχευσης. Λίγο-πολύ όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα σχεδόν από την αρχή της διακυβέρνησης της χώρας από τη νέα κυβέρνηση λειτουργούν και αντιπολιτεύονται λες και είμαστε μια κανονική χώρα.

Αγνοούν για παράδειγμα, πεισματικά, το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται υπό επιτήρηση, ότι ακόμα δεν έχουμε το δικαίωμα ως ελεύθερη χώρα να κάνουμε δημόσιες επενδύσεις ή και παροχές. Αφού με βάση τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί (μνημόνια) ό,τι «περισσεύει» πρέπει να πηγαίνει για την εξόφληση του τεράστιου χρέους/δανεικά.

Αγνοούν επίσης πεισματικά ότι η μοναδική διέξοδος είναι η ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης και σχεδόν από την αρχή συνεχίζουν να λαϊκίζουν απαιτώντας νέα επιδόματα και αυξήσεις στις συντάξεις. Δηλαδή μια δομικά αντίστροφή οικονομική πολιτική από αυτή που επιβάλλεται.

Επιλέγουν να αγνοούν ότι μια από τις βασικές αιτίες της πτώχευσης είναι και η γραφειοκρατική δομή του κράτους, οι πελατειακές σχέσεις και η σε πολλές περιπτώσεις η κατάλυση του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου. Επιλέγουν να αγνοούν και λαϊκίζουν ασύστολα ήδη από τους πρώτους μήνες της νέας διακυβέρνησης θεωρώντας ότι το λεγόμενο προσφυγικό/μεταναστευτικό θα έπρεπε να είχε ήδη επιλυθεί, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να λυθεί αφού δεν εξαρτάται μόνο από τις όποιες πολιτικές της κυβέρνησης, αλλά από την πολιτική της ίδιας της ΕΕ η οποία παρεμπιπτόντως μας «γράφει» κανονικά.

Επιμένουν να απαρνούνται το γεγονός ότι ακριβώς εξαιτίας της απέραντης ασυναρτησίας μεταξύ των υπευθύνων έχει ξεχαρβαλωθεί το σύστημα υγείας όπως και το εκπαιδευτικό σύστημα και η βία κυριαρχεί στα σχολεία. Επιμένουν να θεωρούν ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι σημεία συγκέντρωσης άεργων και νεαρών παραβατών ή ψυχικά ασθενών. Επιμένουν να θεωρούν ότι η βία στα γήπεδα δεν μας αφορά, αλλά αφορά τα παιδιά άλλων. Επιμένουν να υποστηρίζουν ακόμα αναιδέστατα ότι ο νόμος Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό που κόντεψε να αφανίσει τη μεσαία τάξη ήταν μια πολιτική «υπέρ των πολλών».

Αυτές οι πολιτικές της αντιπολίτευσης που επιμένουν να αγνοούν συνειδητά την πραγματικότητα και οι οποίες στηρίζονται και από μια μεγάλη μερίδα του τύπου, αναδεικνύουν το μέγεθος της ψυχοπαθολογίας που υπάρχει σ’ αυτούς τους πολιτικούς χώρους, όπου η ηγεσία δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα ανακάμψει η χώρα, αλλά για το πώς θα εξασφαλίσουν μεγαλύτερα ποσοστά στις επόμενες εκλογές.

Φυσικά επειδή τα κόμματα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, είναι προφανές ότι κι ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας ασπάζεται αυτές τις απόψεις, συνεχίζει να αγνοεί το γεγονός της πτώχευσης, και υποστηρίζει ή και υπαγορεύει όλες αυτές τις πολιτικές της αντιπολίτευσης. Το ζήτημα τελικά όμως είναι ότι δεν χρειάζεται να βαυκαλίζονται περί προοδευτικότητας και συντήρησης μιας και είναι ξεκάθαρο πια, και μετά τα όσα έχουν προηγηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια σε όλη την Ευρώπη, ότι βαδίζουμε στο τέλος των μεγάλων αυταπατών του 19ου και 20ού αιώνα.

Η πραγματικότητα είτε μέσα από την μετανάστευση των νέων επιστημόνων είτε με βάση τα ελάχιστα εναπομείναντα ψήγματα ορθολογισμού έρχεται και χτυπάει δυνατά την πόρτα μας και είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα γκρεμίσει κάθε τι το οποίο της αντιστέκεται και αυτό δυστυχώς μπορεί να είναι και η ίδια η χώρα μας. Τι να κάνουμε, αυτό είναι η ζωή κι ο θάνατος! Είναι κι αυτό μια επιλογή!