Κι όμως, το μέλλον ανήκει στην Κεντροαριστερά

Όταν ήμουν μικρό παιδί, πίστευα ότι κάποια μέρα θα φθάσω τα σύννεφα. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας αντιλήφθηκα ότι αυτό είναι αδύνατο. Στη συνέχεια συνάντησα ώριμους στην ηλικία (ανώριμους όμως στη σκέψη) ανθρώπους που πίστευαν ότι μπορούσαν να ζωγραφίσουν καλλίτερα από τον Τσαρούχη, τον Μόραλη ή τον Γκίκα, κάθε φορά που έβλεπαν ένα πίνακά τους. Κάποιοι θεωρούσαν ότι μπορούν να αντιπαλέψουν τους κομματικούς μηχανισμούς, τους χαμαιλέοντες και τους αδηφάγους της εξουσίας, απλά και μόνο με τίτλους ακαδημαϊκούς, τίτλους επιτυχούς σταδιοδρομίας, τίτλους εντιμότητας και τίτλους ορθού λόγου και ορθής σκέψης.

Έτσι και οι φίλοι της Πρωτοβουλίας των 58 θεώρησαν ότι θα μπορούσαν, χωρίς δημοσίως εκφρασμένο ιδεολογικό υπόβαθρο και στίγμα, χωρίς έμπειρους, έντιμους και ικανούς πολιτικούς, συμμαχώντας και όχι εναντιωνόμενοι στους φθαρμένους κομματικούς μηχανισμούς, να θέλξουν, να προσελκύσουν και να ενώσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέστιους πολίτες της κεντροαριστεράς κάτω από την ομπρέλα μιας Ελιάς (διαβάστε εδώ).

Λυπούμαι (ειλικρινά) που έγινα προφήτης κακών εξελίξεων με τα άρθρα μου στη Μεταρρύθμιση από τις 16 Οκτωβρίου 2013 έως και το τελευταίο στις 2 Φεβρουαρίου 2014. Δεν συνηθίζω να γίνομαι αρεστός και να «χαϊδεύω αυτιά». Προτίμησα να γίνω χρήσιμος, εκφράζοντας αυτά που πίστευα ειλικρινώς και θέτοντας τρεις προϋποθέσεις για την επιτυχία του μεγάλου εγχειρήματος της ανασύνταξης της Σοσιαλδημοκρατίας:

1. Την ίδρυση νέου κόμματος ή παράταξης, απαλλαγμένου από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ, με δεδομένη την κοινωνική απαξίωση των δύο κομμάτων του χώρου για διαφορετικούς λόγους το καθένα εξ αυτών,

2. Τον ιδεολογικό προσδιορισμό του, εκπονώντας μελέτες αντιμετώπισης των κρίσιμων και επειγόντων θεμάτων (Ενωμένη Ευρώπη, βιωσιμότητα του χρέους της χώρας και προτάσεις για την επίτευξή τους, θεσμικές αλλαγές και ανασύνταξη του Κράτους, κοινωνικό κράτος και τομείς ανάπτυξης της χώρας) και

3. Ανάδειξη ηγεσίας με πολιτικούς, που χαρακτηρίζονται από ιδεολογική συγγένεια με το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, εντιμότητα, αποτελεσματικότητα και αναγνωρισιμότητα από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.

Δεν θα αναφερθώ στον τρόπο με τον οποίο κάποιοι από τους 58 αντιμετώπισαν τις απόψεις μου, κυρίως όμως τις δηλώσεις εκείνων των πολιτικών που είχαν την ίδια άποψη με εμένα. Τώρα οι ίδιοι διαχωρίζουν τη θέση τους από τους 58 και δηλώνουν «πρόθυμοι» να είναι υποψήφιοι ευρωβουλευτές. Τι ειρωνεία!

Θα αναφερθώ όμως στο αύριο. Διαβάζω ήδη διασπαστικές τάσεις στην πρωτοβουλία των 58. Είναι φυσικό να υπάρχουν διαφωνίες, δεδομένης τόσο της οφειλόμενης στην απειρία αστοχίας όσο και στις διαφορετικές εκτιμήσεις, που υπάρχουν. Όμως, υπάρχει και η επομένη ημέρα των ευρωεκλογών. Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται με «συμπληρώματα διατροφής» της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ (δείτε), όπως δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημά της με τους δύο νέους πόλους του δικομματισμού, δηλαδή ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Οι λόγοι είναι χιλιοειπωμένοι και καλώς τεκμηριωμένοι. Χρειαζόμαστε μία νέα αρχή, όπου ουδείς θα περισσεύει και ουδείς θα αποκλείεται. Προσωπικά κατέθεσα τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα πρέπει να γίνει η αναγέννηση του νέου. Χρειάζεται σταθερές αναφορές και υγιείς βάσεις. Ας μην χάνουμε την ελπίδα και την υπομονή μας. Συναντήσαμε κάποιες δυσκολίες, αφού είχαμε μπροστά μας καλά οργανωμένες συντεχνίες. Τα παθήματα ας γίνουν μαθήματα. Το μέλλον ανήκει στην Κεντροαριστερά ως ενιαία παράταξη, χωρίς τα βαρίδια, τις συντεχνίες και τους μηχανισμούς του παρελθόντος.