Η επαίτειος της Γιάννας

Για αρχή να προλάβω τους συμπολίτες που πιθανόν να διαμαρτυρηθούν επειδή προτιμούν την άλλη γραφή της λέξης «επαίτειος»: αυτή όπου αντί για «αι» μπαίνει ένα «ε». Προφανώς η τυπικά σωστή γραφή είναι αυτή, μόνο που η τυπικά σωστή γραφή αδυνατεί να αποδώσει όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί αυτό που κυριαρχεί στις επαιτείους είναι η προσπάθεια των ανθρώπων που ζουν στο παρόν να ζητιανέψουν, να επαιτήσουν δηλαδή, λίγη δόξα από τους ανθρώπους του παρελθόντος. Οι άνθρωποι του παρελθόντος, ακουσίως αφού δεν είναι πλέον μαζί μας, προσφέρουν στους επαίτες τη δόξα και έτσι η γιορτή επιτυγχάνει τον σκοπό της: νιώθουμε καλύτερα πιστεύοντας πως τα κατορθώματα άλλων ανθρώπων είναι κάπως και δικά μας (προφανώς αυτό το σχήμα δεν περιορίζεται στις εθνικές επαιτείους καθώς μια επαίτειος γάμου, συχνά, είναι μια προσπάθεια του ζευγαριού να ζητιανέψει λίγο πάθος από το παρελθόν τους, μια επαίτειος κατάκτησης ενός τίτλου είναι, συχνά, μια προσπαθεια μιας ομάδας να ζητιανέψει λίγη από την αίγλη του παρελθόντος της κ.ο.κ.). 

H επαίτειος των 200 ετών από την επανάσταση του 1821 προφανώς δεν διαφέρει ως προς την επαιτεία. Είναι μια απόπειρα να αισθανθούμε σημαντικοί εξιστορώντας κατορθώματα άλλων και αυτό δεν θα ήταν καθόλου κακό αν δεν υπήρχε ένα πρόβλημα: όταν απολαμβάνεις τη δόξα από τα κατορθώματα άλλων δεν νιώθεις καμία ανάγκη για κατορθώματα δικά σου (κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι πολύ μεγάλη η δύναμη του παραδείγματος, αλλά θα του πρότεινα να ρίξει μια ματιά γύρω του ώστε να διαπιστώσει ότι η αδιάκοπη αναφορά στους ένδοξους προγόνους και η έπαρση για την Ελλάδα του παρελθόντος μάλλον έχει αποθρασύνει παρά παραδειγματίσει).

Εκεί που διαφέρει η συγκεκριμένη επαίτειος είναι στο ότι δεν πρόκειται για μια επαίτειο όλων μας, αλλά για μια επαίτειο της Γιάννας της Αγγελοπούλου. 

Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από το πρώτο σχετικό σποτ στο οποίο όχι απλώς πρωταγωνιστεί η κυρία Γιάννα (σε νεαρότερη ηλικία) αλλά είναι και η μόνη που εμφανίζεται. Και με δεδομένο ότι το πρώτο σποτ μιας καμπάνιας σηματοδοτεί ολόκληρη την καμπάνια, μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε πως η γιορτή για τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης είναι μια γιορτή από τη Γιάννα για τη Γιάννα: 

Όπως είδατε στο διάγγελμα της, η πρόεδρος της επιτροπής «Ελλάδα 2021» δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το ποιο θα είναι το κεντρικό πρόσωπο των εορτασμών. Δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως η μόνη «μεγάλη ευκαιρία» της επαιτείου είναι η ευκαιρία που έχει η ίδια να μας θυμίσει την παρουσία της που τόσο πολύ θα ήθελε να είναι ηγετική. Δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος θα μας πάρει από το χέρι (όπως κάποτε τον Αλέκση για να τον πάει στα σαλόνια της διεθνούς πολιτικής σκηνής) και θα μας διδάξει. Και ευτυχώς δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ότι η παρουσία αυτή θα είναι γεμάτα λαϊκίστικα (και πολύ διασκεδαστικά) κλισέ για εμάς τους Έλληνες που «θα γιορτάσουμε όπως μόνο οι Έλληνες ξέρουμε» (γιατί οι άλλοι είναι ξενέρωτοι κουτόφραγκοι... να μην τα ξαναλέμε).

Για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να πω πως από τη στιγμή που υπάρχει (;) διαβεβαίωση ότι όλο αυτό το πάρτι δεν θα πληρωθεί από τους φόρους μας, όχι μόνο δεν με πειράζει αλλά το περιμένω και με ανυπομονησία. Στο κάτω κάτω λίγα πραγματα είναι τόσο διασκεδαστικά όσο το ανακάτεμα της προσωπικής ματαιοδοξίας με τη λαϊκοεθνική ανάταση. Και πραγματικά το λογότυπο δεν με χαλάει καθόλου καθώς βρίσκω πως το κυματιστό «2» είναι μια πολύ εύστοχη αναφορά στην ικανότητα των Ελλήνων να τα κάνουν θάλασσα (αν και μια σύνθεση στην οποία θα πρωταγωνιστούσε μια προτομή της Γιάννας που θα φοράει την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη ίσως να ήταν ακόμα πιο ταιριαστή). 

Απλώς νομίζω πως ο τίτλος «Ελλάδα 2021» είναι μάλλον παραπλανητικός και ως εκ τούτου νομίζω πως θα ήταν πιο ειλικρινές αν όλο αυτό το πανηγύρι, του οποίου προΐσταται η κυρία Γιάννα, είχε ένα τίτλο που να το περιγράφει με περισσότερη ακρίβεια. Και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από το «Γιάννα 2021». Και μπράβο της.