Είναι τόσο Κοινότοπο το Κακό στις μέρες μας, που πλέον δεν μας εντυπωσιάζει και πολύ. Κάπως έτσι, μαζί με τα έργα και τις ημέρες των Μ.Κ.Ο., μαζί με όλες τις (αργά και βασανιστικά εκτυλισσόμενες ενώπιόν μας) λαμπρές σελίδες του «μαζί τα φάγαμε», πέρασε μια ακόμα είδηση. Χωρίς συναισθηματικές εντάσεις, ήταν αυτή με τις ανδραγαθίες ενός προέδρου ΠΑΕ, που συνάμα ήταν και «επιτυχημένος» επιχειρηματίας.
Είμαστε καλά μαθημένοι στον κήπο μας, ξέρουμε ότι είναι όλη η Ελλάδα, ατέλειωτη παράγκα, παράγκα του (άχρονου αυτού) χειμώνα. Ξέρουμε πολύ καλά, πόση ισχύ έχουν κάποιοι διακεκριμένοι παραφρουτέμπορες, που ηγούνται «αθλητικών» (μην απαυτώ τώρα) σωματείων και κάνουνε παιγνίδι. Και ξέρουμε λιγότερο, πόση ευχέρεια έχουν στο να κάνουν άνω κάτω τη δημοκρατική νομιμότητα, εκμεταλλευόμενοι την επιρροή τους πάνω στους σκοταδισμένους οπαδούς των ομάδων που ελέγχουν.
Εκείνο, λοιπόν, που πέρασε εξαιρετικά απαρατήρητο, τόσο που άλλαξε την ατζέντα της αρθρογραφίας μας, ήταν ένα κρυμμένο σημαντικό γεγονός στο απέραντο εθνικό παραφρουτεμπορείο. Η διαρκώς αγνοούμενη επανεμφάνιση του φαινομένου των Ασπίδων του Λαϊκισμού, που είναι δομικό συστατικό του Μπανανολαϊκισμού στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ. Ας του δώσουμε, λοιπόν, τον δέοντα χώρο στο σημερινό μας κείμενο.
Την αφορμή μας έδωσε μια κραυγή που ακούστηκε στο περιθώριο της ανακριτικής διαδικασίας για τον προφυλακισμένο πλέον κ. Σπανό, Πρόεδρο του Ατρομήτου και της Πετρελαϊκής Επιχείρησης «ΕΤΕΚΑ». Κάποιος από τους πιστούς ακολούθους του, που κορυβαντιούσαν έξω από την Εισαγγελία Πειραιώς, είπε το σωστό: «Κάτω τα χέρια από τον Ατρόμητο!». Αυτά είναι. Τα είπε όλα. Μας θύμισε κάτι το ωραίον και ούλτρα διδακτικό.
Στο λυκόφως της παντοδυναμίας του, λοιπόν, ο κάποτε διαβόητος Γιώργος Κοσκωτάς (βλέπε σχετικό υστερόγραφο) δίδαξε σε όλους εντατικά μαθήματα λαϊκιστικής χειραγώγησης. Ιδού πώς. Ενώ το σύμπαν βοούσε για την αμαρτωλή αυτοκρατορία του και ενώ οι εφημερίδες του έδειχναν ότι δεν τρέχει τίποτε, μετά από κάποιες κρίσιμες αποκαλύψεις του «αντίπαλου» τύπου, όλα πλέον έδειχναν ότι κοντεύουν να σπάσουν τα νερά. Όταν φαινόταν ότι με το ζόρι κρύβεται η εις βάρος του αλήθεια, τότε άρχισε τα απονενοημένα διαβήματα.
Το πιο ωραίο από όλα ήταν το εξής: Σε έναν αγώνα του Ολυμπιακού, στο γεμάτο Στάδιο Καραϊσκάκη, τα κάγκελα γύρω από τον αγωνιστικό χώρο είχαν γεμίσει με καμιά σαρανταριά ομοιόμορφα (δηλαδή, όχι αυθορμήτως φτιαγμένα, αλλά χτισμένα από επαγγελματίες) παννώ. Το σύνθημα που είχαν πάνω τους γραμμένο ήταν ένα μονότονο και σαφές «Κάτω τα χέρια από τον Ολυμπιακό». Με τη βοήθεια κάποιων μπιστικών λακέδων του προέδρου, πριν, κατά και μετά τη διάρκεια του αδιάφορου αγώνα (με κάποια άσχετη μικρή ομάδα), σαράντα χιλιάδες άνθρωποι δόνησαν την ατμόσφαιρα με τις οργανωμένες επαναλαμβανόμενες ιαχές τους. «Κάτω - τα χέρια - απ’ τόν - Ολύ - μπγιακό!». Δεν περιγράφω άλλο.
Οι υποψιασμένοι αναγνώστες μας το έχουν συλλάβει το υπονοούμενο. Ο Κοσκωτάς είχε χρησιμοποιήσει τους αθώους (έστω αδαείς) φιλάθλους, ως ασπίδες κατά της νομιμότητας που τον κατέτρεχε. Ο ίδιος, ταυτισμένος με την «ιερότητα» του Θρύλου, είχε καταφέρει να φανεί ότι όποιος τα βάζει με τον Ολυμπιακό, δηλαδή με τον (απατεώνα) Κοσκωτά, θα έχει άσχημα ξεμπλέγματα.
Το παράδειγμα πλέον είχε άψογα δομηθεί. Δηλαδή, εγείρουμε ως δόλωμα ένα επικοινωνιακά πανίσχυρο πρόταγμα, που να κανακεύει το αξιακό σύστημα του μεγάλου κοινού (που θέλουμε να προσεταιριστούμε). Και από πίσω του κρύβουμε το διακύβευμα που ναρκοθετεί το ποταπό εγώ μας. Και βάζουμε μπροστά από τον εχθρό ως ασπίδα το μεγάλο αυτό κοινό… Και να! Όλα τα παιδιά, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Μέγας Κοσκωτάς.
Ακολούθησαν ο καλός κύριος Σαλιαρέλης, αλλά και άλλοι παραφρουτέμπορες. Γνωστοί και μη εξαιρετέοι, που κόσμησαν έκτοτε και ακόμα κοσμούν τον υπέροχο κόσμο της μεγάλης καθ’ ημάς παράγκας, όπου πάντα, ως γνωστόν, νικητής ήταν το ποδόσφαιρο. Τελευταίο άξιο δείγμα ήταν ο κ. Σπανός με τους συνεργάτες του. Ανάμεσά τους και ο αρχισυνδικαλιστής του Υπουργείου Περιβάλλοντος, που εξήγησε στον Τύπο τους λόγους της δίωξής του. «Έβγαινα και έλεγα ότι η μνημονιακή κυβέρνηση είναι εγκληματική οργάνωση! Αυτό με έφαγε!». Να τα λέμε κι αυτά, για να μην ξεχνάμε πόσο βαθιά ριζωμένες είναι οι αντιδημοκρατικές παρενέργειες των μνημονίων.
Παρόμοιους μηχανισμούς είχε χρησιμοποιήσει και ο αείμνηστος Ανδρέας, όταν, σε κατάσταση εξαιρετικά τεταμένης νευρικότητας, περιμένοντας την πλησιάζουσα ετυμηγορία του Ειδικού Δικαστηρίου, κλιμάκωνε τα πολωτικά του διαβήματα. Θυμηθείτε τις ατυχείς δηλώσεις του τύπου «εάν υπάρξει καταδίκη, τότε ο δημοκρατικός λαός θα βγει στους δρόμους». Και τις εικόνες από το «Κανάλι 29» με τις σταλμένες γριούλες του Αυριανισμού, που έξω από τον Άρειο Πάγο τσίριζαν υπέρ του Ανδρέα. Το δόλωμα/πρόταγμα ήταν η δημοκρατία, το πραγματικό διακύβευμα ήταν η τύχη του Ανδρέα, οι ασπίδες/μέσον ήταν οι γριούλες.
Εσχάτως ανθεί και το φρούτο των αγωνιστών δημάρχων, που (εκλογών ένεκεν) έχουνε μια έξαρση των ντιριντάχτα αντιστασιακών αισθημάτων τους. Και τους πιάνει ένα πράμα πολύ δυνατό και απερίγραπτο, που τους ωθεί στα κάγκελα της προεκλογικής δημοσιότητας. Τέτοια θέλει ο λαός, έτσι τσουλάει και η μπάλλα στον οχλοτάπητα. Και τα παιδιά κάποια στιγμή που η κακιά η ώρα φέρνει, καίνε ένα περίπτερο των διοδίων, ή σταματούν κατά λάθος την κυκλοφορία στις εθνικές οδούς. Και μετά, στα Δικαστήρια, ο αγώνας τους δικαιώνεται από τις αυτοπροσφερόμενες φερτές ασπίδες, που τα δίνουν όλα για τον δήμαρχο, για το πάθος του το απείθαρχο. Έχει χάρες κι ομορφιές το καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ, όπου λίγη αντίσταση κατά της Αρχής πάντα είναι ψιλοτρέντυ.
Κάποιοι καλοί φίλοι θύμωσαν με το προηγούμενο κείμενο («Η Πολιτική της Παναγιάς»), επειδή θεώρησαν ότι, ρέποντες προς την αμαρτία, περιφρονήσαμε τα θεία. Ήταν ολοφάνερο ότι αναφερόμασταν στην πολιτική ζωή. Λέγαμε ψιλοξεκάθαρα: «Οι εξ αποκαλύψεως δοξασίες είναι σεβαστές για τον καθένα, αλλά δεν πρέπει να επιβάλλονται στη δημόσια σφαίρα, γιατί προκαλούν μεγάλες ανακατωσούρες».
Δια ταύτα, εδώ θα επανέλθουμε με ένα παρόμοιο ζήτημα, που είναι αναπόσπαστο μέρος του σημερινού μας θέματος. Πάλι πρωταγωνιστής του ο Μακαριστός, με μια ακόμα διακεκριμένη χριστοδουλιά του, από αυτές που μένουν ως παρακαταθήκη στον κόσμο της επιστήμης των Δημοσίων Σχέσεων και της Πολιτικής Επικοινωνίας.
Ήταν ένα Πάσχα, πριν αρρωστήσει, αλλά εν μέσω της αφόρητης αμφισβήτησής του από τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα (οικονομικά, δικαστικά, σεξουαλικά, πολιτικά όπως του Ειρηναίου Ιεροσολύμων, κλπ). Τότε ο Μακαριστός δήλωσε από άμβωνος στην Ηλιούπολη, περιγράφοντας την κρίση: «Σεις οι πιστοί αποτελείτε μίαν ασπίδα, ένα θώρακα που δεν μπορούν να αγνοήσουν ακόμα και εκείνοι που θα ήθελαν να μας κάνουν κακό». Και μετά «Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον Χριστό!»… Και πάλι δεν περιγράφω άλλο.
Τι ήθελε να πει εδώ ο ποιητής; Ότι όταν οι κακοί τα βάζουν με την Εκκλησία, αλλά ακόμα και με τον Θεμελιωτή της, τότε αυτή η εχθρική κίνηση προσωποποιείται στον διάτρητο από τα σκάνδαλα αρχιεπίσκοπο. Και τότε, μπαίνουν μπροστά οι πιστοί και μας σώζουν από τους κακούς. Δηλαδή, «Κάτω τα χέρια από την Εκκλησία και τον Χριστό» είναι πάλι το μήνυμα, όπου Εκκλησία και Χριστός, ο ίδιος ο προσωπικά βαλλόμενος προκαθήμενος.
Πάλι η παλιά και λυσιτελής λογική, για οποιονδήποτε έχει επιρροή πάνω σε κάθε είδους «πιστούς», όταν μπάζει η διαχείρισή του επί του θεσμού που εκπροσωπεί… Τότε εγκλωβίζει τους «πιστούς» σε ένα -δίκην ιδιωτικού στρατού- σύστημα υποστήριξης του θεσμού (και ουσιαστικά του ίδιου του βαλλόμενου προκαθημένου) και τους προτάσσει κυριολεκτικά ως ασπίδα του… Έσερνε έτσι ο μακαριστός από πίσω του σαν καράβια τις ορδές του εθνικού μας ισλάμ και εξασφάλιζε τη μακροημέρευση της κοσμικής του εξουσίας (βλέπε και «Το Χρυσαυγές ή το Χρυσόφως της Χρυσοπηγής;»). Οι κακιές γλώσσες εδώ θα έλεγαν πως άμα επανεμφανιζόταν επί γης ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και επισκεπτόταν πάλι το Ναό του Σολομώντος με το φραγγέλιο, τον μακαριστό θα έψαχνε ανάμεσα στους εμπόρους ειδών και ιδεών.
Η γενικευμένη έννοια του «Κάτω τα χέρια από τ…» σε συνδυασμό με την απειλή χρήσης βίας από τους στρατούς που ελέγχονται από κάποιους ισχυρούς κατέχοντες στρατό (ιδιωτικό ή με ιδιωτική στόχευση), είναι το όλο σχήμα. Όπου υπάρχει πάντοτε ένα πρόταγμα/δόλωμα, υπάρχει ένα πραγματικό διακύβευμα που κρύβεται πίσω από το δόλωμα, υπάρχουν και οι ασπίδες/μέσα που χρησιμοποιεί ο έχων την πρεμούρα του διακυβεύματος.
Το πρόταγμα/δόλωμα είναι συνήθως μέρος ενός γοητευτικού αξιακού συστήματος, στο όνομα του οποίου βαράνε προσοχές οι υποτελείς ασπίδες του αφεντικού. Οι ασπίδες/μέσα (που χρησιμοποιεί ως αθύρματα ο πονηρός πολιτευτάκιας εκμεταλλευτής της αδυναμίας που του έχουνε) είναι κάτι σαν τα αθώα πίτμπουλ που προγραμματισμένα/κουρδισμένα από το αφεντικό χυμάνε καταπάνω σε όποιον τους δώσει την εντολή ο κύριός τους. Το δε διακύβευμα συνήθως είναι μια μορφή εξουσίας, που επ’ ουδενί θέλει να χάσει ο εν λόγω μουστερής.
Ξέρω, ξέρω, πολλοί θα θυμώσουν πάλι με αυτά που αραδιάζουμε εδώ, αλλά όπως έλεγε η γιαγιά μου, η έρημη η αλήθεια είναι μαλώτρια. Είπαμε πρέπει να αποδομηθεί το σύμπλοκο και σύνθετο σύστημα του ψεύδους που έχει φέρει τούμπα κάτω την πραγματικότητα και την μικρή αλήθεια που διέπει τη ζωή μας. Και θα χαλάσουνε πολλές καρδιές που είναι βολεμένες με αυτό το αρρωστημένο σύστημα ψεύδους. Έτσι θα πάμε.
Για όσους δεν ξέρουν τι ήταν ο Κοσκωτάς. Πριν τριάντα χρόνια, ο πολύς κύριος Γιώργος Κ., πρώην μικρομεσαίος υπάλληλος της ασήμαντης Τράπεζας Κρήτης, με αφιερωμένο εξαιρετικά τρόπο ενθυλάκωσε την πλειοψηφία των μετοχών της Τράπεζας. Και την έκανε μεγάλη και τρανή με μεγαλοπελάτες όλα τα κορυφαία αξιοπρεπή ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία κατά ένα περίεργο τρόπο, θεωρούσαν ότι έτσι θα ικανοποιήσουν τον πρωθυπουργό εκείνης της εποχής. Αυτό ποτέ δεν αποδείχτηκε, ώστε να εγείρει ποινικά ζητήματα για τον Α. Παπανδρέου.Δεν ήταν μόνο που ο Κοσκωτάς μία μία αγόραζε όλες τις εφημερίδες, αλλά έγινε και Θεός του Πειραιώς και πάσης Ελλάδος αγοράζοντας και τον Ολυμπιακό (είχε φέρει και τον μεγάλο τότε Λάγιος Ντέταρι). Άλλως ειπείν, υποστήριζε τις δουλειές του με ένα πανίσχυρο επικοινωνιακό σύστημα. Ένα υπερόπλο κατά των ενοχλητικών αντιπάλων του, το οποίο ήξερε να το στρέφει εναντίον τους και να κερδίζει πολύτιμο χρόνο, όσο γινόταν κάτι τέτοιο να του είναι χρήσιμο.Η εύκολη -και όπως αποδείχθηκε άνομη- γέννηση αυτού του «νέου τζακιού» ήγειρε τρομακτικές πολιτικές ευθύνες, που αν και ασήκωτες, ουδέποτε ο Ανδρέας κλήθηκε από τους αντιπάλους του να σηκώσει. Γιατί, οι γκαφατζήδες, πήγαν άτσαλα να του φορτώσουν τις αναπόδεικτες ποινικές ευθύνες, αντί για τις αβάσταχτες πολιτικές και την πάτησαν. Να τα λέμε κι αυτά. Όπως τα λέγαμε και τότε και όλοι οι ενδιαφερόμενοι έκαναν τον γερμανό.
Υ.Γ. 2
Το ΚΚΕ δια του κυρίου Παφίλη στήριξε τους «αγώνες» (τραμπουκισμούς) των εν λόγω δημάρχων. Κάποιος θα έλεγε «Ω ξειν’ αγγέλλειν ΚΚΕδαιμονίοις, ότι τραμπουκισμός αδίκημα εστί, ποινικόν, ηθικόν τε και αισθητικόν, ανεξαρτήτως σκοπών και προθέσεων». Γιατί και ο πιο ιερός σκοπός δεν αγιάζει τα τραμπουκομέσα σε μια δημοκρατία. Τα άθλια διόδια που πληρώνουμε για δρόμους που ακόμα δεν έχουν γίνει , αλλά ίσως κάποτε ΘΑ γίνουν, δεν θα καταργηθούν με τη βία των τραμπουκισμών, αλλά μέσα από τη δημοκρατική νομιμότητα.
Υ.Γ. 3
Δεν υπάρχει κανένας Ελληνικός Χαιρετισμός του τύπου Χάιλ Χίτλερ και Ζιγκ Χάιλ. Ποτέ δεν ήταν Ελληνικός και ποτέ δεν σχετιζόταν με ενατένιση προς το θείο. Πάντα ήταν Ρωμαϊκός, ως αποτέλεσμα του πειθαρχοστρατόκαυλου πνεύματος των Λατίνων, το οποίο ουδέποτε είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Και από τους Ρωμαίους τον δανείστηκε ο Χίτλερ. Αυτά που διαδίδει ο κυριούλης, που κατά δήλωσίν του κάνει έρωτα με το ντουφέκι του, είναι ένα ακόμα ψέμα των ανθελλήνων ναζί.
Υ.Γ. 4
Η Βενεζουέλα μας βοήθησε να το εμπεδώσουμε: όταν ο κόκκινος λαϊκισμός υπερβαίνει τα εσκαμμένα της βίας και φλερτάρει με τον φασισμό, τότε, για ξεκάρφωμα, βρίζει ως φασίστες τους αντιπάλους του. Σε όλες τις μπανανίες έτσι παίζεται το παίγνιο, πάλι τέτοια θα λέμε;
15°
